"Βεβαίως, μια αύξηση 12.000 δραχμών με τις σημερινές σκληρές συνθήκες διαβίωσης φαντάζει πενιχρή. Και είναι! Ομως το κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο πρέπει να δοθεί μια υπεύθυνη απάντηση από τον πολιτικό κόσμο και τα συνδικάτα, είναι ποια περιθώρια υπήρχαν για μεγαλύτερες αυξήσεις". Αυτά γράφει, ανάμεσα σ' άλλα παρόμοια στα χτεσινά "Νέα", ο Ν. Νικολάου, σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης και στήριξης της ανάλγητης και αντικοινωνικής κυβερνητικής πολιτικής. Κι όπωςκαι ο πρωθυπουργός, το βασικό επιχείρημά του είναι τα περιβόητα περιθώρια της οικονομίας. Λες κι αν τους πούμε την οποιαδήποτε λύση, θα δώσουν τις ανθρώπινες συντάξεις, που δίκαια απαιτούν οι συνταξιούχοι. Λες και το πρόβλημα είναι οικονομικοτεχνικής φύσης και όχι θέμα ταξικού προσανατολισμού και περιεχομένου της πολιτικής τους.

Τέλος πάντων, για να μη μείνει με την... απορία ο αρθρογράφος, του απαντάμε ότι η κυβέρνηση, θα μπορούσε - αν ήθελε - να μεγαλώσει τα περιθώρια της οικονομίας, αφαιρώντας ένα μικρό μόνο ποσοστό από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια κέρδη των τραπεζών, από τα αντίστοιχα των μεγάλων ξένων και ντόπιων επιχειρήσεων, από τις υπέρογκες ΝΑΤΟικές δαπάνες για τη δήθεν άμυνα, από την προκλητική διασπάθιση του δημόσιου χρήματος στα διάφορα δημόσια έργα και προμήθειες, από..., από...

Μήπως έχει και την παραμικρή αμφιβολία, ότι το ποσό που μαζεύεται φτάνει και για την ικανοποίηση των αιτημάτων των συνταξιούχων και πολλών άλλων...;