Ο απρόσωπος τηλεοπτικός φακός δεν τους δημιουργεί συστολές κι αναστολές. Διότι είναι άλλο πράγμα να μιλάει κάποιος εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι ο πολίτης δεν έχει τη δυνατότητα αντιλόγου κι άλλο να βλέπει κατάματα τον ψηφοφόρο, να νιώθει την απόρριψη στο κόμμα του και στο πρόσωπό του.

Για σκεφτείτε σε πόσο δύσκολη θέση θα βρισκόταν ο Στ. Τζουμάκας συνομιλώντας με Θεσσαλούς αγρότες, όταν τον ρωτούσαν γιατί, ως υπουργός Γεωργίας, δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα που δημιούργησε η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης και γιατί, στη διάρκεια των αγροτικών κινητοποιήσεων, κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έβριζαν τους αγρότες, χαρακτηρίζοντάς τους "αγροίκους", "ταραχοποιούς", "υποκινούμενους" και "εθνοπροδότες". Η την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Γ. Σουφλιά να επιχειρούν να εξηγήσουν γιατί καλούσαν την αγροτιά να σταματήσει τους αγώνες και να υποταχθεί στις καταστροφικές επιλογές της ΕΕ.

Για αναλογιστείτε πώς θα ένιωθε ο Γ. Παπαντωνίου, ευρισκόμενος μπροστά στη νοικοκυρά που βγαίνει από το σούπερ μάρκετ με άδειο το πορτοφόλι και σχεδόν αδειανό και το καλάθι της. Η τον Στ. Μάνο να προσπαθεί να εξηγήσει την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων στους απολυμένους της "Πειραϊκής - Πατραϊκής" και στους, αγωνιούντες για το μέλλον της απασχόλησής τους, εργαζόμενους της ΑΓΕΤ.

Ξεχνούν, όμως, ότι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι συνταξιούχοι, οι νέοι ψηφοφόροι έχουν συνδέσει το "χαζοκούτι" - ιδιαίτερα όταν σ' αυτό εμφανίζονται πολιτικοί του δικομματισμού - με την ψευτιά και την πολιτική απατεωνιά και μάλλον δεν "τσιμπάνε" εύκολα πλέον.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ