Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής πλημμύρισε και πάλι η Αθήνα. Οπως πέρυσι, πρόπερσι, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια. Το μόνο που κάθε φορά αλλάζει, είναι οι πλημμυροπαθείς. Αυτή τη φορά σειρά στον ατέλειωτο κατάλογο της καταστροφής και της οδύνης, είχαν οι κάτοικοι του Ρέντη και των Καμινίων. Πριν λίγους μήνες η μπόρα χτύπησε το Θριάσιο, που είχε παραλάβει την τραγική αυτή σκυτάλη από την Ανατολική Αττική, τη Φιλοθέη, τη Νέα Ιωνία, το Αιγάλεω, τα Ανω Λιόσια, τη Γλυφάδα και τη Βούλα. Κι όλα αυτά με κάποιο συνηθισμένο πρωτοβρόχι, με κάποια - ευλογημένη κατά τα άλλα - φθινοπωρινή ή χειμερινή βροχή. Κι όμως, στην Αθήνα, την πόλη - τέρας, όπως την κατάντησαν τα μεγάλα συμφέροντα και οι θεραπαινίδες τους, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κάθε βροχή μετατρέπεται σε κατάρα...

Ως πότε όμως; Ως πότε οι κάθε είδους κυβερνώντες, αρμόδιοι και ανευθυνοϋπεύθυνοι θα βαφτίζουν μια συνηθισμένη νεροποντή ως θεομηνία, προκειμένου να αποσείσουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες τους; Γιατί οι ένοχοι είναι γνωστοί. Είναι αυτοί οι ίδιοι που άφησαν την πρωτεύουσα αθωράκιστη και στο έλεος της πλημμύρας, του νέφους και των πυρκαγιών - για να θυμηθούμε μόνο μερικές από τις πληγές που βασανίζουν τέσσερα περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Η, μήπως, δεν είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που αδιαφόρησαν πλήρως για τις προτάσεις που έκανε το ΤΕΕ από το 1978 ακόμα, για την ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία του Λεκανοπεδίου; "Πού να το φανταστούμε, αφού η Αθήνα αναπτύχθηκε πέρα από κάθε πρόβλεψη", υποστηρίζουν τώρα με περισσή αφέλεια, παραδεχόμενοι την ανικανότητά τους, ενώ παράλληλα προσπαθούν να κρύψουν τις πολιτικές τους ευθύνες για το κατάντημα της Αθήνας. "Πού να βρούμε 300 δισ. δρχ. που έχει ανάγκη το Λεκανοπέδιο για έργα αντιπλημμυρικής προστασίας", ισχυρίζονται οι ίδιοι που σκορπούν τα"πανωπροίκια" με τη σέσουλα στους εργολάβους του μετρό. Ετοιμάζονται μάλιστα να επιβάλουν πρόσθετο φορομπηχτικό τέλος και για τα αντιπλημμυρικά, μεταθέτοντας στις πλάτες των εργαζομένων και αυτό το πρόβλημα, που δημιούργησε η δική τους αδιαφορία. Μια αδιαφορία δίχως όρια πλέον και δίχως μέτρο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν είναι παράξενο που η Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες θρήνησε περισσότερα θύματα στις πλημμύρες, από ό,τι σε σεισμούς. Που ζει συνέχεια με τον κίνδυνο της... βροχής. Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι η κυβέρνηση επιδιώκει αναίσχυντα να μας επιβάλει να μάθουμε να ζούμε με τον κίνδυνο αυτό! Κι όταν καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι δυνατόν πια, προσπαθεί να γεμίσει το κενό με ανέξοδες υποσχέσεις. Σαν αυτές που έδωσε εδώ και ενάμιση χρόνο ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Κ. Λαλιώτης, στην εκλογική του περιφέρεια, στον Πειραιά, για να τις ξαναθυμηθεί μόλις πλημμύρισαν τα Καμίνια και ο Ρέντης! Σαν αυτές που έδωσε το μισό σχεδόν υπουργικό συμβούλιο, όταν παρέλασε σύσσωμο πριν οχτώ μήνες από το Θριάσιο. Τώρα, οι κάτοικοι της Ελευσίνας αναγκάζονται να οργανώσουν ανοιχτό Δημοτικό Συμβούλιο για να θυμίσουν στους αρμόδιους τις εξαγγελίες τους, που έμειναν εξαγγελίες. Και εδώ που τα λέμε, αυτή πρέπει να είναι η απάντηση: Το μέτωπο του λαού, η "πλημμύρα" των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, θα πνίξει τους ενόχους μέσ' την αδιαφορία και την ασυδοσία τους.