Η απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για την ουσία και το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής του 1997, είναι ειλημμένη. Σχεδόν κανείς δεν έχει αυταπάτες ότι τα νέα μέτρα θα προκαλέσουν ισχυρό "σοκ", όχι μόνο στους μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά και στα μικρομεσαία νοικοκυριά των ελεύθερων επαγγελματιών, των βιοτεχνών, των εμπόρων και των αγροτών. Οπως, επίσης, κανείς δεν πίστεψε τη δήλωση του πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, ότι "θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες". Κι αυτό, γιατί όλοι πια - ή σχεδόν όλοι - γνωρίζουν ή διαισθάνονται πως η Συνθήκη του Μάαστριχτ εφευρέθηκε και επιβλήθηκε από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών με ένα και μοναδικό στόχο: Να διευκολύνει τις κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ στην εφαρμογή μέτρων και πολιτικών, που θα εξασφαλίζουν με όλα τα μέσα τη μεταφορά εισοδημάτων από τις τσέπες των "μη εχόντων", εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στα θησαυροφυλάκια των "εχόντων και κατεχόντων", των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτή είναι, εξάλλου, και η ουσία της περιβόητης "σύγκλισης".

Ισως, βέβαια, αναρωτηθεί κανείς: Αφού έχουν παρθεί οι αποφάσεις, προς τι οι αλλεπάλληλες συνεδριάσεις και συσκέψεις του πρωθυπουργού με τα κυβερνητικά στελέχη για την οικονομική πολιτική του 1997; Η διστακτικότητα της κυβέρνησης να ανακοινώσει τα νέα μέτρα, που θα περιλαμβάνει ο κρατικός προϋπολογισμός και η γενικότερη οικονομική πολιτική του 1997, οφείλεται κυρίως στην αυξανόμενη, μέρα με τη μέρα, λαϊκή δυσφορία. Λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, που εκφράζονται πολύμορφα και καθημερινά και υποχρεώνουν τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος - ακόμη και υπουργούς - να αναζητούν περισσότερο... εύσχημους τρόπους, το καταλληλότερο "περιτύλιγμα", για την επιβολή της κυβερνητικής, αντιλαϊκής πολιτικής, ή ακόμη και να κρατούν κάποιες φραστικές αποστάσεις, για ορισμένα από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Η αναμφισβήτητη, όμως, εμμονή της κυβέρνησης στον αντιλαϊκό της κατήφορο δε σημαίνει πως είναι και σωστές κάποιες αντιλήψεις, που θέλουν αναποτελεσματικούς και άχρηστους τους αγώνες των εργαζόμενων. Αντίθετα, πολλά μπορεί να καταφέρει η λαϊκή συσπείρωση και πάλη. Ακόμη και μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού από τη Βουλή, στο τρίτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη. Οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να αποκρούσουν και να αποτρέψουν ακραίες αντιλαϊκές εκφράσεις της κυβερνητικής πολιτικής, να προετοιμάσουν τις αναπόφευκτες, επόμενες συγκρούσεις, ώστε να είναι ακόμη πιοαποτελεσματικές, και πάνω απ' όλα, να κάνουν ένα σοβαρό βήμα στην οικοδόμηση ενός ενωτικού και ισχυρού μαζικού λαϊκού μετώπου, ικανού να συμβάλει αποφασιστικά στην αλλαγή των συσχετισμών και της πορείας που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα.

Οι εξαγγελμένες, ήδη, 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, για τις 28 Νοέμβρη, από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - εκπαιδευτικών κλπ.), η συμμετοχή των συνταξιούχων, αλλά και το ενδεχόμενο συμμετοχής και άλλων πληττόμενων από την κυβερνητική πολιτική λαϊκών στρωμάτων, όπως οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι έμποροι και οι αγρότες, δίνουν αντικειμενικά στη μέρα αυτή μια ιδιαίτερη σημασία. Η μαζική και αγωνιστική συμμετοχή των εργαζομένων και των φορέων τους μπορεί και πρέπει να δώσει την πρέπουσα απάντηση στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, να προβάλει και να αναδείξει τα δίκαια λαϊκά αιτήματα και να ξεπεράσει τις συμβιβαστικές τάσεις και τα ενδεχόμενα "εκτονωτικά" σχέδια κάποιων συνδικαλιστικών ηγεσιών.