Και οι τοίχοι κεκράξονται... | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Και οι τοίχοι κεκράξονται...

Μήπως προσέξατε κάποιες γραπτές ή προφορικές διαπιστώσεις, σχετικές με τη διεθνή κατάσταση μετά την ανατροπή των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης; Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι διαπιστώσεις αυτές και μπορούν να χαρακτηριστούν σημεία των καιρών.

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε, που ο διεθνής καπιταλισμός διακήρυξε, περ μάρε, περ τέρρα, ότι ανέκοψε την πορεία του σοσιαλισμού και βγήκε νικητής από την αντιπαράθεση μαζί του; Πέντε ή έξι χρόνια. Μικρό, σχεδόν ασήμαντο χρονικό διάστημα. Και, όμως, ήρκεσε, για να νιώσει ο καπιταλισμός, να του πέφτουν τα φτερά του. Πού οι πρώτοι αλαλαγμοί του για την επικράτηση; Πού το αγέρωχο, νικηφόρο ύφος του; Πού η έπαρσή του και η αισιοδοξία του, ότι το μέλλον του θα είναι ανέφελο και αδιατάρακτο;

Σήμερα τον βλέπουμε - για τον καπιταλισμό μιλάω πάντα - να έχει υποστείλει τις επάρσεις του. Δεν καμαρώνει τόσο, δε θριαμβολογεί εντόνως και θορυβωδώς. Το ύφος του έχασε πολλή από τη στιλπνότητα της σιγουριάς και της αδιατάραχτης ευδαιμονίας και υπέστη ρυτίδες φροντίδας και προβληματισμού. Οι θυρεοί, που κρέμασε στο οικοδόμημά του, δεν είναι λαμπεροί, όπως πρώτα. Μια θαμπάδα αβεβαιότητας έχει απλωθεί πάνω τους.

Σ' επίρρωση των παραπάνω έρχονται οι διαπιστώσεις, που ανέφερα στην αρχή. Διαπιστώσεις, στις οποίες προβαίνουν αρθρογράφοι εντύπων και σχολιαστές των ηλεκτρονικών μέσων. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κυρίως επαγγελματίες, μισθοδοτούμενοι από τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης. Δηλαδή, υπάλληλοι πανίσχυρων πλουτοκρατών και σαν τέτοιοι, δε θα περίμενε κανείς, ότι θα έγραφαν ή θα εξέφραζαν πράγματα, που θίγουν ή τουλάχιστον ενοχλούν τα αφεντικά τους.

Σε πρόσφατα άρθρα ευρωπαϊκών συντηρητικών εφημερίδων, που δημοσιεύτηκαν μεταφρασμένα και σε δικά μας έντυπα, αμφισβητήθηκε η σίγουρη επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αμφισβήτηση διατυπώθηκε κατά ποικίλους τρόπους. Ιδού ένας: "Σαν πολύ βιαστήκαμε, να πανηγυρίσουμε τη νίκη του καπιταλισμού", έγραψε ξένος, σημαντικός αρθρογράφος. Και το έγραψε σε μια από τις συντηρητικότερες εφημερίδες της χώρας του, στην οποία εργάζεται.

Μια βρετανική εφημερίδα, από τις σοβαρότερες και συντηρητικότερες, έγραψε: "Διαπιστώνουμε όλο και πιο μεγάλη απήχηση των κομμουνιστών στα συνδικάτα των εργαζομένων". Και το τρίτο δείγμα γραφής αυτού του είδους, πιο μελαγχολικό, που είδα το φως σε γαλλικό έντυπο της Δεξιάς: "Ο λαός των ανέργων, των φτωχών, αρχίζοντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες των ρεπουμπλικάνων, αλλά και παντού, αυξάνεται. Οδεύουμε προς μια κοινωνική αποσύνθεση, που μπορεί, να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις".

Τέτοια γράφονται, όλο και πιο συχνά, τέτοια άρθρα και σχόλια, ανησυχητικά για τους κρατούντες. Και μάλιστα, γράφονται σε έντυπα, που ανήκουν σε πανίσχυρους επιχειρηματίες, δηλαδή σε κρατούντες. Και είναι, ν' απορεί κανείς: Πώς αυτοί οι μεγιστάνες της ενημέρωσης δε λένε στους υπαλλήλους και υφισταμένους τους:

- Τι είναι αυτά, που ξεφουρνίζετε κάθε τόσο; Γιατί δημιουργείτε ατμόσφαιρα αμφιβολίας για την κυριαρχία μας; Για σταματήστε αυτές τις φλύαρες ιερεμιάδες...

Δεν αντιδρούν, όμως, έτσι. Δε λένε κάτι τέτοιο στους αρθρογραφούντες υπαλλήλους τους, ίσως γιατί κάποιος σκοτεινός, ασυναίσθητος φόβος τούς συγκρατεί, μήπως πάρουν μιαν απάντηση, σαν εκείνη, που έδωσε ο Χριστός στους Φαρισαίους. Οι μαθητές και οπαδοί του Ιησού, λέει το Ευαγγέλιο, υποδέχτηκαν τον Διδάσκαλο, σε μια διαδρομή του, με την αναφώνηση: "Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου". Παριστάμενοι Φαρισαίοι, που θεώρησαν βέβηλη την αναφώνηση, είπαν στον Ιησού: "Διδάσκαλε, επιτίμησον τοις μαθηταίς σου". Και ο Ιησούς τούς απάντησε: "Λέγω υμίν, ότι αν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται"...

Αν, λοιπόν, τ' αφεντικά των εντύπων διέταζαν τους αρθρογραφούντες, να σιωπήσουν, αυτοί θα μπορούσαν, να τους απαντήσουν: "Και αν εμείς σιωπήσουμε, κεκράξονται, όχι οι λίθοι, γιατί στις πόλεις λίθοι δεν υπάρχουν, κεκράξονται όμως οι τοίχοι, όπως έκραξαν σε περιόδους ηρωικής εξέγερσης και αντίστασης των λαϊκών μαζών κατά του φασισμού και των συγγενών του!..

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ