"Μέσα στην αίθουσα της Βουλής, υψώθηκε για μια ακόμη φορά μια φωνή δίκαιης διαμαρτυρίας. Ηταν η φωνή του ΚΚΕ, που ευτυχώς υπάρχει και επιβεβαιώνει με τον τρόπο αυτό, την αναγκαιότητα της ύπαρξής του. Ηταν μια φωνή αγωνίας και ελπίδας μαζί. Μια απόδειξη ότι το ΚΚΕ παραμένει ένα ανάχωμα στην κατρακύλα του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι.

Πρόκειται για την επερώτηση για τον πολιτισμό, που κατέθεσε το ΚΚΕ και συζητήθηκε στη Βουλή. Ακούστηκε, έτσι, μια αγωνιώδης επίκληση για την Ελλάδα που χάνεται και που γι' αυτήν έγραψε ο ποιητής "Η Ελλάδα όπου και αν πάω με πληγώνει". Τα ερωτήματα ήταν πολλά: Για την ομορφιά της ζωής που εξαφανίζεται. Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που υποτάσσεται στο "πάρε - δώσε" οποιασδήποτε συναλλαγής. Για την παιδεία, που απομακρύνεται συνεχώς από τον πολιτισμό. Για την τέχνη, που έχει γίνει υπόθεση της κάθε Ρούλας. Για τους φορείς της Τέχνης, που αγνοούνται. Για τις "προσωπικότητες", που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν και που "φορούν στη μέση τους σίδερο, αντί για ατσάλι, ώστε να λυγίζει ευκολότερα με υποκλίσεις".

Και σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα ακόμη, το κράτος, η πολιτεία, διά στόματος του υπουργού Πολιτισμού, απάντησε ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι σύμφωνα με το νόμο. Μια απάντηση, που ακολουθεί πιστά τις αποφάσεις των Βρυξελλών και της "Λευκής Βίβλου" και κατοχυρώνει τη νομιμότητα των οικονομικών συγκροτημάτων και των πολυεθνικών, έτσι ώστε να κρατούν στα χέρια τους την υπόθεση του πολιτισμού και να μετατρέπονται σε παντοδύναμες κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Αλλά ΟΧΙ. Το ΚΚΕ, όπως πάντα, έτσι και τώρα, δε θα αφήσει τις σελίδες της "Λευκής Βίβλου" να γίνουν ταφόπλακες. Γιατί "τούτα τα δέντρα δε βολεύονται σε λιγότερο ουρανό (...). Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας".