Βλέποντας και ακούγοντας κάποιος, προχτές στη Βουλή, τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της Πολιτικής Ανοιξης να μιλούν για την παιδεία, στη συζήτηση που έγινε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, θα σχημάτιζε με βεβαιότητα την άποψη ότι και οι τρεις ήρθαν από άλλον πλανήτη. Τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και οι Μ. Εβερτ και Αντ. Σαμαράς στις ομιλίες τους, αφού πιπίλισαν την καραμέλα της "παιδείας, που αποτελεί εθνική υπόθεση και προτεραιότητα", αναλώθηκαν σε μία περιγραφή της σημερινής κατάστασης της εκπαίδευσης, με κύρια επιδίωξη τον πετροβολισμό της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Τα ανέξοδα λόγια ενδιαφέροντος, όμως, δε συνοδεύτηκαν από την απαραίτητη αυτοκριτική, αλλά και την απολογία όλων τους, αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 και μετά.

Εκεί, όμως, που και οι τρεις "συνεταίροι" ήταν ειλικρινείς και συμφώνησαν απόλυτα, ήταν στην επίθεσή τους ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Εκεί διαμορφώθηκε μία συναίνεση, που εκφράστηκε με την αποδοχή των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέσω των οποίων "θάβεται" η δημόσια παιδεία και επιδιώκεται η δημιουργία μιας στρατιάς μισοειδικευμένων νέων, που θα είναι βορά στην όρεξη των πολυεθνικών. Ολοι τους συμφώνησαν στην "αναγκαιότητα" της ιδιωτικής κερδοσκοπίας στο χώρο της παιδείας. Από κοινού, "έβαλλαν" ενάντια σε κατακτήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, όπως η επετηρίδα διορισμού των εκπαιδευτικών, την οποία θέλουν να καταργήσουν, προκειμένου να επεκτείνουν τις πελατειακές σχέσεις και στο διορισμό των εκπαιδευτικών. Πιστοί στις επιταγές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, εξήγγειλαν περικοπές στις ήδη πενιχρές κοινωνικές παροχές των φοιτητών και των σπουδαστών. Και όλα τα παραπάνω σκοπεύουν να τα υλοποιήσουν με την ίδια συναίνεση, μέσω της "Διακομματικής Επιτροπής για την Παιδεία", η οποία θα είναι στην ουσία επιτροπή συγκάλυψης και συνενοχής.

Τελικά, διαφάνηκε για άλλη μία φορά - όπως σημείωσε και η Αλ. Παπαρήγα- ότι μπαίνει πλέον σε επίσημη αμφισβήτηση ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας. Αν δεν υπάρξει αντίσταση και πολιτική αλλαγή προς όφελος του λαού, ακόμα και το σημερινό καχεκτικό, ταξικό και αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα θα είναι παρελθόν. Γι' αυτό και μεγαλώνει η ευθύνη όλων μας, γιατί η ύπαρξη και η αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας αφορά, πριν απ' όλα, τους εργαζόμενους και το κίνημά τους, το οποίο πρέπει να δραστηριοποιηθεί πιο έντονα προς αυτή την κατεύθυνση.