Μπορεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας να στεναχωρείται ειλικρινά για τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στις σχέσεις του Πατριαρχείου και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και να προσπαθεί να δώσει ερμηνείες και λύσεις που να συνάδουν με το Δογματικό της πίστης του, η αλήθεια όμως είναι ότι πίσω από τη διαμάχη υπάρχουν οικονομικά αλλά και πολιτικά συμφέροντα.

Οι τριβές μεταξύ των δύο Θρόνων χρονολογούνται από πολλών ετών. Αιτία στάθηκε η ερμηνεία Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξης του 1928, σχετικά με την εκκλησιαστική δικαιοδοσία των λεγόμενων "νέων χωρών", δηλαδή της διοίκησης των Μητροπόλεων Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης και των νήσων Βορείου Αιγαίου. Το Φανάρι κατηγορεί την Αθήνα ότι κατά πραξικοπηματικό τρόπο απεξάρτησε τις "νέες χώρες" από το Πατριαρχείο και τις προσάρτησε πλήρως στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ενα από τα ουσιαστικά σημεία της υπόθεσης αυτής βρίσκεται στο ότι, μετά την απεξάρτησή τους οι Μητροπόλεις των "νέων χωρών" δεν υποβάλουν το 0,5% των ακαθόριστων εσόδων τους στο Πατριαρχείο. Πρόκειται για σεβαστό ποσό που από μόνο του δικαιολογεί την υπάρχουσα διαμάχη.

Η κατάσταση περιπλέκεται, όμως, ακόμα περισσότερο από την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στην υπόθεση, η οποία προσπαθεί να πιέσει το Πατριαρχείο, χρησιμοποιώντας και αυτή σαν όπλο την οικονομική πίεση. Ο υπουργός Εξωτερικών, Θ. Πάγκαλος, επικροτώντας κατ' αρχήν τις θέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδας, αρνείται στη συνέχεια να στείλει στο Πατριαρχείο την ετήσια οικονομική ενίσχυση. Αυτό, όμως, είναι η κορυφή του παγόβουνου στην ένταση των σχέσεων ΥΠΕΞ και Φαναρίου, ο προκαθήμενος του οποίου εκτός των άλλων είναι και Τούρκος υπήκοος. Το παιχνίδι είναι πολύ πιο χοντρό και σχετίζεται και με τα σχέδια του Βατικανού για συνένωση των Εκκλησιών υπό τη σκέπη του. Σχέδια που κάθε άλλο παρά θρησκευτικό ζήλο έχουν. Αντίθετα, είναι βαθύτατα πολιτικά και εκφράζουν στο επίπεδο της θρησκείας τους σχεδιασμούς της νέας τάξης υπό το δόγμα της "οικουμενικότητας"...

Γ. Κ.