Μια ουσιαστική, μεστή ομιλία έκανε, προχτές το βράδυ, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα - η οποία επισκέφθηκε το Ναύπλιο, μετά από πρόσκληση του Εργατικού Κέντρου της πόλης - σε μια μεγάλη συγκέντρωση εργαζομένων, για τα δεδομένα της περιοχής. Η συγκέντρωση έγινε στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Εργατικού Κέντρου και η ΓΓ αναφέρθηκε στις θέσεις και την πολιτική του Κόμματος, ιδιαίτερα για τα ζητήματα της ανάπτυξης, για την ένταξη στην ΕΕ και την πολιτική της άρχουσας τάξης, για το τι πρέπει να γίνει.

Ο "Ρ" δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από αυτήν την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στο Ναύπλιο.

Αρχικά, απαντώντας σε κάποια ερωτήματα που έβαλε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ναυπλίου, σχετικά με τη φερεγγυότητα της πολιτικής, των πολιτικών, των κομμάτων κλπ., σημείωσε: Στην Ιατρική, π.χ., ένα καλό φάρμακο επιβεβαιώνεται από το αν θεραπεύσει τον ασθενή. Αρκεί να δοθεί καλό φάρμακο και να μη γίνει λάθος. Και έτσι μπορούμε να πούμε, το φάρμακο αυτό είναι καλό. Στην πολιτική, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Μπορεί, π.χ., ένα κόμμα να έχει μια πολιτική αντιλαϊκή, κακή πολιτική και, όμως, να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης ή και της ψήφου της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Και μπορεί ένα κόμμα να έχει σωστή πολιτική, φιλολαϊκή, που έχει επιβεβαιωθεί, και να μην έχει την πλειοψηφία. Δηλαδή, στην πολιτική τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δε σημαίνει ότι αυτός που κερδίζει της εκλογές, αυτός που νικάει, έχει το δίκιο και αυτός που χάνει έχει το άδικο, γιατί τότε θα λέγαμε ότι, π.χ., την περίοδο του χιτλερισμού το δίκιο ήταν με τον Χίτλερ, ή ότι η σημερινή περίοδος δικαιώνει αυτούς που προκαλούν τον πόλεμο, αυτούς που ευθύνονται για τη φτώχεια. Στην πολιτική λοιπόν, είναι άλλα τα μέτρα και τα σταθμά. Βεβαίως, για μας, υπάρχει ένα κριτήριο. Οχι μόνο το τι λέμε. Ενα από τα κριτήρια, που εμείς χρησιμοποιούμε, είναι αν αυτά που λέμε, και κυρίως προβλέπουμε, αν επιβεβαιώνονται στη ζωή. Σε χοντρές γραμμές, να μην πω στα περισσότερα, σε πάρα πολλά πράγματα που είπαμε τα τελευταία χρόνια, για να πάρουμε τη δεκαετία του '90, αυτά έχουν επιβεβαιωθεί στη ζωή. Δεν έχουμε πέσει έξω σε μια σειρά προβλέψεις μας. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο.

Είτε αναφερόμαστε στα οικονομικά φαινόμενα, είτε στο Μάαστριχτ, είτε στα Βαλκάνια, σε πάρα πολλά ζητήματα, έχουμε επιβεβαιωθεί. Μόνο που δε θέλουμε να επιβεβαιωθούμε καθόλου σ' αυτά που λέμε ότι θα συμβούν από δω και μπρος. Το αντίθετο. Μακάρι σε μερικά πράγματα να πέφταμε έξω και να ήταν καλύτερα. Και για να μην επιβεβαιωθούμε, βεβαίως, πρέπει να παρέμβει ο λαός. Αν δεν παρέμβει, τότε ίσως συμβούν και στην Ελλάδα και στην περιοχή μας χειρότερα πράγματα και από αυτά που, εμείς οι κομμουνιστές, έχουμε προβλέψει.

Να πάρω ένα παράδειγμα: Η κατάσταση στο Αιγαίο, οι αμφισβητήσεις στα σύνορα, οι εξελίξεις που θα έχουμε την επόμενη δεκαετία στην περιοχή μας, που είναι τρίγωνο συνάντησης των τριών ηπείρων. Υπάρχουν πολλές εστίες ανοιχτές στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Β. Αφρική, στη Μέση Ανατολή. Και αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως πάνε, τότε θα έχουμε είτε τοπικούς πολέμους με θύματα, βεβαίως, τους λαούς, είτε οδυνηρή ειρήνη. Ξέρετε τι θα πει οδυνηρή ειρήνη. Αν δεχτείς να σου αμφισβητούν τα σύνορα, να καταπατάνε και τυπικά την εδαφική σου ανεξαρτησία, άμα δεχτείς να πάρεις μέρος, σαν Ελλάδα, σε επιθετικές ενέργειες σε βάρος των λαών, τότε βεβαίως θα έχεις ειρήνη. Αλλά, νομίζω, όταν οι λαοί λέμε ειρήνη, εννοούμε ειρήνη. Εννοούμε σεβασμό των συνόρων και του δικαιώματος του κάθε λαού να χαράζει το μέλλον του.

Αισθανόμαστε, και ας μην θεωρηθεί εγωισμός, ότι πατάμε γερά στα πόδια μας. Ξέρουμε τι λέμε. Και νομίζω ότι αυτό δίνει μια φερεγγυότητα στο ΚΚΕ. Ο περισσότερος κόσμος μάς λέει, σωστά τα λέτε, τα είχατε προβλέψει, αλλά τι μπορεί να γίνει; Είναι ένα άλλο πεδίο συζήτησης. Αυτό εμείς θέλουμε να το συζητήσουμε. Επίσης, σωστά ένα μεγάλο μέρος του λαού αμφισβητεί τα κόμματα. Εμείς θα λέγαμε να μην αμφισβητεί τον πολιτικό αγώνα. Να μην αμφισβητεί το συνδικαλιστικό αγώνα. Τα κόμματα ας τα αμφισβητεί. Εκείνα τα κόμματα που τον κορόιδεψαν. Καλά κάνει και τα αμφισβητεί. Να μην αμφισβητεί ο κόσμος ένα πράγμα: Να μην αμφισβητεί το δίκιο του και τη δυνατότητα να το επιβάλει.

Ο λαός έχει δίκιο, έχει δύναμη μέσα του και μπορεί και πρέπει να τη χρησιμοποιήσει. Να μην αμφισβητεί το δίκιο και τη δύναμή του. Αυτόν, δηλαδή, τον πολιτικό αγώνα. Και για να κλείσω αυτό το θέμα: Ακούμε πολλούς που λένε, στις εκλογές δε θα πάμε να ψηφίσουμε, για να τους τιμωρήσουμε. Τώρα, με τον "Καποδίστρια", ακούω ότι πετάνε τα εκλογικά βιβλιάρια ή τα παραδίδουν. Πρέπει να σας πω ότι το κατεστημένο του τόπου μας, και το διευρύνω γιατί δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, δε νοιάζεται καθόλου και δε φοβάται καθόλου αυτή τη θέση, δεν ψηφίζω - δε μετέχω. Ισα - ίσα, μέσα στα σχέδια των επόμενων χρόνων είναι η προαιρετική ψήφος. Και ένα 10% να ψηφίζει, κυβερνήσεις θα βγαίνουν. Ισα - ίσα, αυτό θέλουν. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να μην ασχολείται. Στις ΗΠΑ, ψηφίζει το 25% του αμερικάνικου λαού. Αυτή είναι η χώρα της δημοκρατίας! Το 25%, αλλά ο Κλίντον βγαίνει, ο Ρίγκαν έβγαινε, το Πεντάγωνο υπάρχει, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει, είτε είναι 25%, είτε 5%, δεν είναι εκεί πέρα το ζήτημα.

Αισθανόμαστε ότι είμαστε αξιόπιστοι στο λαό, αλλά πρέπει σαν κομμουνιστές ν' ανοίξουμε έναν πλατύ διάλογο, να πείσουμε το λαό, όχι μόνο για το δίκιο μας, αλλά για το δίκιο του λαού και την ικανότητά του να το διεκδικήσει. Και κάπου εκεί θα συναντηθούμε και σαν κόμμα ευρύτερα με το λαό.

Συνεχίζοντας, σε άλλο σημείο της ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην κατάσταση που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα και στην προοπτική που διαγράφεται, λέγοντας:

Είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορούμε να την αμφισβητήσουμε, ακούμε να λένε. Και άλλοι ότι δε θέλουν να την αμφισβητήσουν. Θα κάνω μια σύντομη αναδρομή, γιατί το θέμα δεν είναι καινούριο. Για τους σύγχρονους ανθρώπους, της ηλικίας μας, θεωρείται καινούριο, αλλά δεν είναι. Αυτό το ερώτημα, στην ουσία του, γιατί τότε δεν υπήρχε η ΕΕ, στον τόπο μας, έχει μπει από την ημέρα που δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Από το 1828, το ίδιο ερώτημα. Μπήκε τον περασμένο αιώνα, μπήκε στις αρχές του αιώνα και μπήκε ακόμα πιο έντονα μετά το 1945. Εχει λογική, όχι να αναλύσουμε, αλλά να βγουν και κάποια συμπεράσματα από το χτες. Γιατί κανένας δε γεννήθηκε απότομα, ούτε η σημερινή Ελλάδα έτσι έγινε απότομα. Εχει μια σημασία, όχι να γυρίσουμε στο παρελθόν, αλλά να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Το ερώτημα, λοιπόν, μια χώρα μόνη της ή μια χώρα με τη διεθνή συνεργασία, δεν είναι καινούριο. Από τότε που ο Χρ. Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, έγιναν τα πρώτα σημαντικά βήματα της διεθνοποίησης της ζωής. Δεν είναι κανένα καινούριο που μας ήρθε την τελευταία 5ετία. Οταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, κουτσουρεμένη όπως ήταν, πάλι μπήκε το θέμα: Με τους Γάλλους θα πάμε, με τους Αγγλους ή με τη Ρωσία; Με ποιους θα πάμε! Είναι, επίσης, γνωστό ότι, από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, δεν είναι ότι είχε σχέση συνεργασίας με κάποιους, αυτό καλό είναι, αλλά είχε σχέσεις υποταγής και εξάρτησης μετά. Δε θέλω να πω τίποτα περισσότερο, γιατί τον περασμένο αιώνα δεν ήταν ώριμα τα πράγματα, για να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση σ' αυτό. Αρκεί μόνο να σας θυμίσω το εξής: Η Ελλάδα ακόμα και τον περασμένο αιώνα δεν ήταν όπως την παρουσιάζουν σαν μια φτωχή χώρα που δεν είχε τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια της.

Μην ξεχνάτε ότι είχαμε Ελληνες της διασποράς, οι οποίοι είχαν παραδάκι και οι οποίοι γύριζαν μετά την απελευθέρωση από την τουρκοκρατία. Ολοι αυτοί οι εφοπλιστές, οι έμποροι, στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, είχαν κάνει πολλά λεφτά και με το διεθνές εμπόριο. Ηρθαν στην Ελλάδα και τοποθέτησαν τα λεφτά τους. Δεν είναι σωστό ότι η Ελλάδα ήταν η πιο φτωχή. Δεν ήταν από τις πιο πλούσιες χώρες, αλλά δεν ήταν η πιο φτωχή. Αλλά, μαζί με τους έχοντες το παραδάκι, ήρθαν και οι ξένοι. Και τι κάνανε; Ολο τον ορυκτό πλούτο της χώρας, που είχε η Ελλάδα για να φτιάξει βιομηχανία, τον λήστεψαν. Τα ξέρετε τα Λαύρια. Εφτιαξαν μεταλλευτικές επιχειρήσεις, λήστεψαν όλο τον πλούτο, τον πήραν, έχτισαν τις βιομηχανίες τους στην Ευρώπη και μετά μάς πούλαγαν και τα προϊόντα τους. Λύθηκε το αγροτικό πρόβλημα με την επανάσταση, το '21 και μετά; Οχι. Τότε ήταν αρκετά ώριμο να λυθεί, εννοείται μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Πέρασαν πολλά χρόνια. Οι τσιφλικάδες πόσο καιρό υπήρχαν στην Ελλάδα; Οταν αυτά τα προβλήματα δε λύνονται στην ώρα τους, τα παίρνουν οι επόμενες γενιές. Γι' αυτό έχει σημασία τι γίνεται σήμερα. Γιατί υποθηκεύουν για 50 και 100 χρόνια την Ελλάδα. Και μετά μας λένε, έχετε προτάσεις; Τι προτάσεις, όταν οι σημερινές αποφάσεις βάζουν ταφόπετρα για 50 χρόνια στην Ελλάδα;

Πάρτε από το '45 και μετά. Είχαμε τους Αγγλους. Αφού μας ματόβαψαν οι Αγγλοι, ήρθαν οι Αμερικάνοι. Βεβαίως, διεθνής συνεργασία χρειάζεται. Αλλά με ποιους όρους; Από το '45 και μετά, ξανά υποθηκεύτηκε η ελληνική οικονομία. Ολα αυτά τα προβλήματα, που ζει την τελευταία 20ετία ο τόπος μας, από κει έχουν την αρχή.