67ο ΜΕΡΟΣ

Το Σοβιέτ της Πετρούπολης, δούλευε χωρίς ανάπαυση. Η αίθουσα ήταν γεμάτη από ένοπλους ανθρώπους. Μιλούσε ο Τρότσκι.

"Οι κοζάκοι υποχωρούν από το Τσάρκογιε Σελό (θυελλώδη θριαμβευτικά χειροκροτήματα). Η σύγκρουση όμως μόλις αρχίζει. Στο Πούλκοβο γίνονται σοβαρές μάχες. Εκεί πρέπει να ρίξουμε γρήγορα όσες δυνάμεις έχουμε...

Οι πληροφορίες από τη Μόσχα δεν είναι καθόλου ευχάριστες. Το Κρεμλίνο βρίσκεται στα χέρια των ευελπίδων κι οι εργάτες έχουν ελάχιστα όπλα. Η έκβαση της πάλης εξαρτιέται από την Πετρούπολη.

Στο μέτωπο τα διατάγματα για την ειρήνη και για τη γη προκάλεσαν τεράστιο ενθουσιασμό. Ο Κερένσκι γεμίζει τα χαρακώματα με παραμύθια πως η Πετρούπολη είναι μέσα στη φωτιά και το αίμα. Μιλάει για σφαγές γυναικών και παιδιών από τους μπολσεβίκους. Μα κανένας δεν τον πιστεύει...

Τα καταδρομικά "Ολέγκ", "Αβρόρα" και "Δημοκρατία" αγκυροβόλησαν στο Νέβα και γύρισαν τα πυροβόλα προς τις προσβάσεις της πόλης...".

"Γιατί δεν πάτε κι εσείς εκεί που μάχονται οι κοκκινοφρουροί;", ακούστηκε κάποια απότομη φωνή.

"Φεύγω τώρα κιόλας!" απάντησε ο Τρότσκι, κατεβαίνοντας από το βήμα. Το πρόσωπό του ήταν περισσότερο χλομό από το συνηθισμένο. Περιτριγυρισμένος από αφοσιωμένους φίλους, βγήκε από το δωμάτιο από την πλαϊνή έξοδο και κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο.

Τώρα μιλούσε ο Κάμενεφ. Εξιστόρησε την πορεία της συμφιλιωτικής συνδιάσκεψης. "Οι όροι της ανακωχής που προτάθηκαν από τους μενσεβίκους", είπε, "απορρίφτηκαν με περιφρόνηση. Ακόμα κι ορισμένα τμήματα της Ενωσης των σιδηροδρομικών ψήφισαν ενάντια σ' αυτές τις προτάσεις...

Τώρα που πήραμε την εξουσία και ξεσηκώσαμε όλη τη Ρωσία, συνέχισε ο Κάμενεφ, οι μενσεβίκοι ζητούν από μας, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα εξής εξωφρενικά πράγματα: πρώτο, να τους δώσουμε την εξουσία, δεύτερο, να υποχρεώσουμε τους στρατιώτες να συνεχίσουν τον πόλεμο και τρίτο, να υποχρεώσουμε τους αγρότες να εγκαταλείψουν την απαίτησή τους για γη".

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο Λένιν. Εδωσε απάντηση στις κατηγορίες των εσέρων:

"Μας κατηγορούν", είπε, "ότι τους κλέψαμε το αγροτικό πρόγραμμα... Λοιπόν, τι να κάνουμε; Αν είναι έτσι το πράγμα, δεν έχουμε παρά να τους ευχαριστήσουμε. Από την πλευρά μας αυτό είναι αρκετό...".

Ετσι συνεχιζόταν η συνεδρίαση. Οι αρχηγοί ανέβαιναν με τη σειρά στο βήμα, εξηγούσαν, παρότρυναν και υπέδειχναν. Ο ένας στρατιώτης ύστερα απ' τον άλλο, ο ένας εργάτης ύστερα απ' τον άλλο, έπαιρναν το λόγο κι έλεγαν όλα όσα είχαν στο νου και στην καρδιά τους... Το ακροατήριο ήταν ρευστό: όλη την ώρα άλλαζε και ανανεωνόταν. Πότε πότε έμπαιναν στην αίθουσα άνθρωποι, που καλούσαν τους άνδρες του ενός ή του άλλου τμήματος να φύγουν για το μέτωπο. Ερχονταν άλλοι που είχαν τελειώσει τη σκοπιά τους, είτε τραυματίες, κι άλλοι για ν' ανεφοδιαστούν με όπλα και πυρομαχικά...

Σχεδόν στις 3 η ώρα τη νύχτα, όταν φεύγαμε πια, στο προαύλιο του Σμόλνι κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες ο Χόλτσμαν, που ήταν στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή. Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε.

"Ολα πάνε περίφημα!" φώναξε, σφίγγοντάς μου το χέρι. "Τηλεγράφημα από το μέτωπο! Ο Κερένσκι τσακίστηκε! Να, κοιτάξτε...".

Και μου άπλωσε ένα κομματάκι χαρτί που ήταν γραμμένο βιαστικά με μολύβι. Βλέποντας πως δεν μπορούμε να βγάλουμε τίποτα, διάβασε ο ίδιος φωναχτά:

"Χωριό Πούλκοβο. Επιτελείο. Ωρα 2 και 10 τη νύχτα.

Η νύχτα της 30 προς 31 του Οχτώβρη θα μπει στην ιστορία. Η προσπάθεια του Κερένσκι να κινήσει τα αντεπαναστατικά στρατεύματα ενάντια στην πρωτεύουσα της επανάστασης αποκρούστηκε αποφασιστικά. Ο Κερένσκι υποχωρεί, εμείς προχωράμε. Οι στρατιώτες, οι ναύτες κι οι εργάτες της Πετρούπολης απέδειξαν ότι ξέρουν και μπορούν να υποστηρίξουν με το όπλο στο χέρι τη θέληση και την εξουσία της δημοκρατίας. Η αστική τάξη προσπάθησε να απομονώσει το στρατό της επανάστασης, ο Κερένσκι αποπειράθηκε να τον τσακίσει με τη δύναμη των κοζάκων. Και το ένα και το άλλο απέτυχαν οικτρά.

Η μεγάλη ιδέα της επικράτησης της εργατικής και της αγροτικής δημοκρατίας συσπείρωσε τις γραμμές του στρατού και ατσάλωσε τη θέλησή του. Ολη η χώρα από σήμερα θα πειστεί ότι η σοβιετική εξουσία δεν είναι ένα περαστικό φαινόμενο, μα το ακατάλυτο γεγονός της κυριαρχίας των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών. Η απόκρουση του Κερένσκι είναι απόκρουση των τσιφλικάδων, της αστικής τάξης, των κορνιλοφικών. Η απόκρουση του Κερένσκι είναι η επιβεβαίωση του δικαιώματος του λαού για ειρηνική, ελεύθερη ζωή, γη, ψωμί και εξουσία. Το τμήμα του Πούλκοβο με το γενναίο του χτύπημα δυναμώνει την υπόθεση της εργατικής και της αγροτικής επανάστασης. Επιστροφή στο παλιό δεν υπάρχει. Μπροστά βρίσκεται ακόμα αγώνας, εμπόδια και θυσίες. Ομως ο δρόμος ανοίχτηκε και η νίκη εξασφαλίστηκε.

Η επαναστατική Ρωσία και η σοβιετική εξουσία δικαιολογημένα περηφανεύονται για το τμήμα Πούλκοβο που έδρασε κάτω από τη διοίκηση του συνταγματάρχη Βάλντιν. Αιώνια η μνήμη σ' αυτούς που πέσαν. Δόξα στους αγωνιστές της επανάστασης, στους στρατιώτες και τους αφοσιωμένους στο λαό αξιωματικούς!

Ζήτω η επαναστατική, λαϊκή, σοσιαλιστική Ρωσία!

Εξ ονόματος του Σοβιέτ

ο λαϊκός επίτροπος Λ. Τρότσκι".

Γυρνώντας στο σπίτι από την πλατεία Ζναμιόνσκαγια, είδαμε ένα ασυνήθιστο πλήθος να συνωστίζεται στο σιδηροδρομικό σταθμό "Νικολάγιεφ". Ηταν κάμποσες χιλιάδες ναύτες που πάνω από τα κεφάλια τους υψώνονταν σαν χαίτη οι ξιφολόγχες.

Ενα μέρος της Βίκζελ που στεκόταν στο σκαλοπάτι, παρακαλούσε:

"Σύντροφοι, δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε στη Μόσχα. Εμείς είμαστε ουδέτεροι. Δε μεταφέρουμε κανενός τα στρατεύματα. Δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε στη Μόσχα όπου γίνεται φοβερός εμφύλιος πόλεμος...".

Η πλατεία έβραζε και τρανταζόταν από αγανάχτηση. Οι ναύτες άρχισαν να κινούνται προς τα μπρος. Ξαφνικά άνοιξε φαρδιά μια άλλη πόρτα του σταθμού. Σ' αυτήν στέκονταν δύο ή τρεις ελεγκτές, ο θερμαστής ή κάποιος άλλος.

"Ελάτε δω, σύντροφοι!" φώναξαν. "Εμείς θα σας μεταφέρουμε στη Μόσχα, στο Βλαδιβοστόκ, όπου θέλετε! Ζήτω η επανάσταση!".

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 68ο ΜΕΡΟΣ