Καθώς απομακρυνόμαστε χρονικά από το γεγονός της εξέγερσης του Νοέμβρη του '73 (ήδη έχουν περάσει 24 χρόνια), το Πολυτεχνείο αποκτά μια ακόμα ξεχωριστή ιδιότητα. Γίνεται ένας καθρέφτης. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, στεκόμαστε όλοι μπροστά σ' αυτόν τον καθρέφτη, κοινωνία, κόμματα, ο καθένας ξεχωριστά. Τι βλέπουμε;

Είναι αλήθεια αρκετοί αυτοί που δεν αντέχουν να δουν πλέον το πρόσωπό τους και το αποστρέφουν. Μερικοί μάλιστα απ' αυτούς, πρωταγωνιστές στην εξέγερση του '73, θα προτιμούσαν να σταματήσει αυτό το "μαρτύριο". Είναι αυτοί που από καιρό ζητάνε να σπάσουμε τον καθρέφτη, να τελειώνουμε. Σ' αυτούς ανήκουν όσοι κατά καιρούς ονόμασαν το συμβιβασμό τους ρεαλισμό, που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στο... νταραβέρι, με την κάθε είδους εξουσία, δεξιά, ΠΑΣΟΚική, "κεντροαριστερή". Δύσκολο όμως να γίνει αυτό που θέλουν. Το Πολυτεχνείο μπορεί να απομακρύνεται χρονικά, αλλά μένει ταυτόχρονα και πολύ κοντά μας. Είναι μικρός αυτός ο τόπος και είμαστε "καταδικασμένοι" να γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλο, ενώ η διάρκεια των 24 χρόνων για την ιστορική μνήμη δεν είναι παρά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ετσι είναι τουλάχιστον αφελές να ζητά κάποιος να τα ξεχάσουμε.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, που, αντικρίζοντας την πραγματικότητα και επειδή δε βλέπουν αυτό που θα ήθελαν να δουν, τα ρίχνουν στον... καθρέφτη. "Είναι παραμορφωτικός, φωνάζουν, δεν είναι τα πράγματα όπως τα βλέπετε, εμείς θα σας δείξουμε πώς είναι". Σ' αυτή την κατηγορία κατατάσσονται και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους τίτλους τεσσάρων χτεσινών εφημερίδων. "Εθνος": Η παρακμή μιας επετείου, "Ελευθεροτυπία": Απόντες νεκροί και ΕΦΕΕ, "Εξουσία": Απουσίασαν κόσμος και μνήμες, "Αυγή": Αιδώ Πολυτεχνείο - Τέλος εκπομπής... Να σκεφτεί κανείς ότι και οι τέσσερις εφημερίδες ανήκουν στους "φίλους" του Πολυτεχνείου! Ανάλογες βέβαια ήταν οι αναφορές και μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών. Χιλιάδες πορεύονταν από το Πολυτεχνείο προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, διαδηλώνοντας, και όμως αυτοί επέμεναν να έχουν στραμμένες τις κάμερες στο χώρο του Πολυτεχνείου, περιμένοντας τους γνωστούς - αγνώστους να ξαναπαίξουν το ίδιο, το αγαπημένο τους, έργο. Εναγωνίως άναβαν τους τηλεοπτικούς προβολείς τους, μπας και προσελκύσουν τους πρωταγωνιστές του "σόου". Εις μάτην, αφού δε βρήκαν "ψητό", απογοητευμένοι ξαναγύρισαν στις σαπουνόπερες, τα τηλεπαιχνίδια, τα ριάλιτι σόου. Πάει πολύ λοιπόν αυτοί που έθαψαν κυριολεκτικά τις εκδηλώσεις για την επέτειο, που ούτε σε μονόστηλο δεν ανέφεραν την πραγματοποίηση της πορείας προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, αυτοί που και φέτος (όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια) μιλούσαν για την αστυνομοκρατία, για πιθανά επεισόδια, για κλίμα τρόμου, να "θρηνολογούν" κιόλας για τη δήθεν μικρή συμμετοχή στο γιορτασμό και την πορεία.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που συνεχίζουν να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη του Πολυτεχνείου. Αναγνωρίζουν τα σημάδια που άφησαν τα 24 χρόνια που πέρασαν, αλλά συνεχίζουν να κοιτάνε τον εαυτό τους (και τους άλλους) στα μάτια. Ανθρωποι που έκαναν τότε, συνεχίζουν και τώρα, υπόσχονται να κάνουν και στο μέλλον το καθήκον τους. Μπορεί να είναι λιγότεροι από το '74 ή το '75, είναι όμως πάρα πολλοί για να υποχρεώνουν τους προηγούμενους να αντικρίζουν το πραγματικό τους πρόσωπο, για να θυμίζουν ότι "Το Πολυτεχνείο ζει".