Χρονιά κατά την οποία επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες που οδηγούν στην απώλεια των όποιων λαϊκών χαρακτηριστικών διέθετε και διαθέτει, αποτέλεσε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση το 1997. Η σχετική αυτοτέλεια, που διαθέτει, ως θεσμός οργανικά ενταγμένος στο διοικητικό μηχανισμό του κράτους, η άμεση επαφή με το λαό και η δυνατότητα σ' αυτόν να επιδρά σε αποφάσεις και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για θέματα που αφορούν τον ίδιο και την πόλη που ζει, βρέθηκαν στο στόχαστρο της κυβερνητικής επίθεσης κατά του θεσμού. Οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί, άλλωστε, για το θεσμό, που συμπυκνώνονται στην πολιτική βούληση να μετατραπεί σε διοικητικό μέσο διοχέτευσης και εφαρμογής των αντιλαϊκών της επιλογών, δεν επιτρέπουν ...διαφοροποιήσεις. Την κατεύθυνση αυτή, εξυπηρέτησε το νομοθετικό "έργο" του 1997 για την Αυτοδιοίκηση, που η κυβέρνηση βάφτισε "αποκέντρωση". Αυτό, επιγραμματικά, αποτελούν η περιφερειακή διοίκηση, ο "Καποδίστριας", ο νόμος 2469/97 για τον περιορισμό των κρατικών δαπανών. Κοινός στόχος, μέσα από τους παραπάνω νόμους, είναι ο ασφυκτικότερος έλεγχος της Αυτοδιοίκησης, ώστε να "ανταποκριθεί" στο νέο της ρόλο, να συμβάλει, δηλαδή, στην προσπάθεια της χώρας για τη σύγκλιση. Στόχο, που έχει απροκάλυπτα δηλώσει ο υπουργός Εσωτερικών, Αλ. Παπαδόπουλος, δηλώνοντας ταυτόχρονα σε όσους επιμένουν να βλέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως ένα λαϊκό θεσμό, ότι "οι αποφάσεις πλέον λαμβάνονται από τις Βρυξέλλες". Η κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τα οικονομικά της Αυτοδιοίκησης (ασφυξία) από τις συνεχείς περικοπές και παρακρατήσεις, που επιβάλλονται κύρια διά μέσου του κρατικού προϋπολογισμού, δένει απόλυτα με τη διοικητική ασφυξία που έχει επιβληθεί από το νομοθετικό πλαίσιο. Αυτό που, τελικά, η κυβέρνηση διαφημίζει ως αποκέντρωση αποδεικνύεται απλά ως μία ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση της κεντρικής διοίκησης, με ταυτόχρονο άπλωμα - σε ευρύτερο κύκλο - εξουσιών της κρατικής μηχανής, έτσι που και η κεντρική διοίκηση να μένει στο απυρόβλητο και η πολιτική της άρχουσας τάξης να υπηρετείται καλύτερα.