Οι ναυτεργάτες "έδεσαν" χτες τα πλοία σε όλα τα λιμάνια της χώρας, στη διάρκεια της 24ωρης απεργίας τους, αντιστεκόμενοι στο διωγμό τους από αυτά. Οι ψαράδες της χώρας κλείνουν τα λιμάνια το ένα πίσω από το άλλο, αντιστεκόμενοι στην πολιτική αφανισμού τους. Οι αγρότες ετοιμάζονται να ξαναβγούν στις 20 Γενάρη στα οδοστρώματα, σε έναν νέο και μαζικό πανελλαδικό αγώνα ενάντια στην προσπάθεια ξεκληρίσματός τους. Χιλιάδες μαθητές περπάτησαν χτες πιασμένοι χέρι χέρι, "ποτάμι" δίκαιης οργής, ενάντια στον αντιεκπαιδευτικό νόμο της κυβέρνησης. Οι κινητοποιήσεις αυτές, που σημάδεψαν την επικαιρότητα, δε γίνονται απαραίτητα σε παραπλήσιους χώρους, με ίδια ή παραπλήσια αιτήματα, ή παρόμοιες μορφές πάλης, παρ' όλα αυτά έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Εκφράζουν τις αγωνιστικές διαθέσεις αυτών που τις πραγματοποιούν και έχουν απέναντί τους το ίδιο εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι η κυβέρνηση και η πολιτική της στο κάθε χώρο, την οποία πολύ συγκεκριμένα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση στα πλαίσια της ολοκλήρωσής της σε όφελος του κεφαλαίου. Μια πολιτική που οδηγεί στη συρρίκνωση, ακόμα και στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Κυβέρνηση, κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ενωση συνιστούν ένα "μαύρο" τρίπτυχο, που στη μια περίπτωση εξαθλιώνει οικονομικά τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, στην άλλη εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εφοπλιστών ενάντια στους ναυτεργάτες, υπονομεύει τη δημόσια δωρεάν παιδεία, χτυπά ανελέητα διάφορους κλάδους.

Οι αγώνες των τελευταίων μηνών έρχονται αντικειμενικά να αντιπαρατεθούν στην παραπάνω πολιτική, όπως έγινε και θα γίνει πολύ σύντομα με τους αγώνες και άλλων κλάδων. Των συνταξιούχων που έχουν υποσχεθεί ότι ο χειμώνας θα είναι "θερμός". Των εργαζομένων στο χώρο της δημόσιας υγείας, που ετοιμάζουν την άμυνά τους στην επίθεση που δέχεται ο κλάδος τους. Των οικοδόμων που βαδίζουν προς νέες κινητοποιήσεις. Των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, που παλεύουν για τη σωτηρία της επιχείρησης. Των δασκάλων και καθηγητών που ετοιμάζονται για τους δικούς τους αγώνες και τόσων άλλων ακόμα. Αυτό το αγωνιστικό "ψηφιδωτό" ίσως να μην είναι ακόμα αρκετά έντονο, χρειάζεται συμπληρώσεις, σίγουρα πρέπει να αντιστοιχηθεί σε ένταση, έκταση και διάρκεια, με την ένταση, την έκταση και τη διάρκεια της επίθεσης που δέχονται και που σχεδιάζεται από τον ίδιο αντιλαϊκό, αντεργατικό "εγκέφαλο".

Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο οι επιμέρους αγώνες για επιμέρους ζητήματα πρέπει να ιδωθούν με μια άλλη ματιά από τους πρωταγωνιστές τους. Να αποκτήσουν μια διαφορετική προοπτική, που στο επίκεντρό της θα έχει το συντονισμό του κάθε αγωνιστικού τμήματος και το κοινό χτύπημα για το κοινό όφελος. Κάθε ρωγμή που θα παρουσιαστεί στο "κάστρο" της κυβερνητικής πολιτικής, κάθε σχέδιο που ανατρέπεται, εξυπηρετεί όλους τους κλάδους, είναι σε θέση να καθυστερήσει, σε πρώτη φάση, την επέλαση της αντιλαϊκής λαίλαπας. Η δημιουργία ενός τέτοιου συντονισμένου μετώπου πάλης είναι και ο μόνος τρόπος για τη μελλοντική ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η πραγματικότητα, όμως, επιτάσσει ο όποιος συντονισμός να γίνει πρώτα και κύρια από τα κάτω, εκεί που σημασία έχουν μόνο τα προβλήματα και η λύση τους. Το επιτάσσει και η στάση των διαφόρων ηγεσιών, είτε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, είτε σε άλλους χώρους. Είναι η μόνη άμυνα απέναντι σε αυτούς που εκμεταλλεύονται τις θέσεις ευθύνης και εξουσίας, όχι μόνο για να παρεμποδίσουν τους αγώνες, αλλά και για να επιβάλουν τις αντιλήψεις της "κοινωνικής συναίνεσης", της συνδιαλλαγής και της υποταγής, συνακόλουθα.