***

Η επιλογή Σημίτη δεν εξηγείται στο φόντο των "ψυχογραφημάτων" και των "ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ανθρώπου", όπως ορισμένοι υποστηρίζουν. Ο πρωθυπουργός ακολουθεί την παραπάνω τακτική για πολύ λιγότερο "μεταφυσικούς" λόγους:

Πρώτον, στην κόντρα του με τους εργαζόμενους επιδιώκει να αποδειχτεί ανυποχώρητος και καθόλου "εγκλωβισμένος" σε εσωκομματικούς συσχετισμούς. Δηλαδή, "αποφασισμένος" και "ικανός" να φέρει αυτός σε πέρας, και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς, όλη τη "βρώμικη δουλιά" - και όχι κάποιος "εσωκομματικός αντίπαλός του" - ανταποκρινόμενος στις απαιτήσεις της κυρίαρχης μερίδας της άρχουσας τάξης για "διαρθρωτικές ρήξεις εκ βάθρων". Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη έχει κάνει κάποια συμφωνία "ισοβιότητας" με τον Σημίτη. Αν οι επιδιώξεις της βρουν αξεπέραστα λαϊκά εμπόδια, που σημαίνει ότι ο παρών εκλεκτός της αποδειχτεί αναλώσιμος στο πολιτικό πεδίο, δεν έχει πρόβλημα να προχωρήσει σε αντικατάσταση. Η επιμέλεια, με την οποία συντηρείται τονωμένο το προφίλ ορισμένων μέσα στο ΠΑΣΟΚ (όπως ο Τσοχατζόπουλος ή η "γενιά των σαραντάρηδων") δεν είναι άσχετη με τα προηγούμενα.

Δεύτερον, ο Κ. Σημίτης γνωρίζει ότι η επίθεση ενάντια στο λαό θα προκαλέσει, και ήδη προκαλεί, κοινωνικές εκρήξεις, τις οποίες το μεγάλο κεφάλαιο θα χρειαστεί να ξεπεράσει, αξιοποιώντας και τα αναγκαία "λίφτινγκ" στο επίπεδο του πολιτικού εποικοδομήματος. Σε αυτό το "λίφτινγκ" της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, μέσα από τα "κεντρο-αριστερο-δέξια" φτιασιδώματα, ο Κ. Σημίτης θέλει να έχει κατοχυρώσει το ρόλο του "πρώτου βιολιού" στις επιλογές της ολιγαρχίας. Και τέτοιο ρόλο δεν μπορεί να κατοχυρώσει παρά μόνο ως αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος του ΠΑΣΟΚ ή έστω του σημαντικότερου κομματιού του ΠΑΣΟΚ, που θα συμμετάσχει στο ανασυντιθέμενο σκηνικό. Γι' αυτό και επιλέγει τη σύγκρουση, με εκείνους που αναζητούν τη "χαμένη φυσιογνωμία" του ΠΑΣΟΚ, ιδεολογικοποιώντας - απέναντι στην κοινωνία- τη "διαφωνία" του μαζί τους. Μια "διαφωνία" που έγκειται στον αν "αριστερά" (!) είναι η αδίστακτη πλουτοκρατική βαρβαρότητα, που εκπροσωπεί ο ίδιος, ή στο αν "αριστερά" (!) είναι η αδίστακτη πλουτοκρατική βαρβαρότητα, αλλά με ολίγον "κοινωνική ευαισθησία", που πρεσβεύουν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι...

***

Οσο για το ΣΥΝ, το τοπίο είναι προσδιορισμένο εδώ και καιρό: Η μια τάση(Παπαγιαννάκης, Δαμανάκη κλπ.) βλέπει στον Σημίτη και στην πολιτική του πλατφόρμα, τα θεμέλια της "αστικής πολιτικής ορχήστρας" που θα μοιράσει τις καρέκλες του μέλλοντος και συντάσσεται μαζί του. Η άλλη τάση αναζητά δίοδο πολιτικής ύπαρξης μέσω της διατήρησης "νεο-αριστερών"... ρευματισμών (Λαφαζάνης κλπ.), καθώς πιστεύει ότι η κρίση που παράγει αυτή η πολιτική τής αφήνει περιθώρια καπήλευσης των αριστερών ιδεών. Στη μέση βρίσκεται ο Ν. Κωνσταντόπουλος, που έχει κι αυτός ανάλογο πρόβλημα με τον Σημίτη, προσαρμοσμένο, βέβαια, στο μέγεθος του ΣΥΝ. Δηλαδή, να είναι αυτός που θα διαπραγματευτεί συντεταγμένα εκ μέρους του ΣΥΝ (ή έστω του μεγαλύτερου κομματιού του) θέση στο ανασυντεθιμένο αστικό πολιτικό σκηνικό.

***

Αυτή η υφέρπουσα απειλή για εκλογές, δεν έχει πάψει να αποτελεί "χαρτί" του Σημίτη, με αυξημένη μάλιστα ισχύ, καθώς οι αντίπαλοί του - εσωκομματικοί και μη - είναι πολυδιασπασμένοι και χωρίς "γραμμή", σε αντίθεση με αυτόν. Θα 'λεγε κανείς ότι ο Σημίτης και κυρίως η άρχουσα τάξη "ποντάρει" σε αυτή την "οικουμενικής" διάστασης εκπροσώπηση των συμφερόντων της, που δε θα διστάσσει να την αξιοποιήσει αν παραστεί ανάγκη. Κανείς δεν της απαγορεύει να προσδώσει στα πολιτικά επιτελεία του ανασυντιθέμενου πολιτικού προσωπικού της "οικουμενικό χαρακτήρα", υπό το "βάρος των προβλημάτων, του μονόδρομου της σύγκλισης, της ανάγκης εκσυγχρονισμού" και μιας σειράς άλλων... επιχειρημάτων, που θα δικαιολογούν γιατί οι "πράσινοι", οι "γαλάζιοι" και οι"ροζ" εταίροι πρέπει "να αναλάβουν ενωμένοι τις ευθύνες τους για το μέλλον του τόπου"...

Σε κάθε περίπτωση, είτε "οικουμενικού" τύπου, είτε με διατήρηση των δικομματικών της χαρακτηριστικών, αυτή η επιχειρούμενη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού θα είναι - εφόσον συντελεστεί - μια αντιδραστική ανασύνθεση. Ενας επιπλέον ελιγμός της ολιγαρχίας στο πολιτικό εποικοδόμημα για την υπέρβαση των κοινωνικών αντιστάσεων που στέκονται εμπόδιο στα συμφέροντά της. Αυτές οι αντιστάσεις και οι λαϊκές δυνάμεις που τις επιδεικνύουν πρέπει να είναι τόσο ισχυρές, μαζικές και ενιαίες, ώστε τα όποια "λίφτινγκ", να αποδειχτούν αποτυχημένα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ