Γράφει ο Νίκος Καλούδης για την ηρωική δράση της ΟΕΝΟ και των ναυτεργατών, στο πλευρό του ΔΣΕ:

"Τη δουλιά, για τη στρατολόγηση ναυτεργατών και την αποστολή τους στο ΔΣΕ, την είχαμε αρχίσει, πριν πάρουμε τη συγκεκριμένη απόφαση. Είχαμε κάνει αποστολές, ξέραμε τα προβλήματα που χρειαζόταν να λύσουμε, διαθέταμε μια μικρή υποδομή στη Νέα Υόρκη και σ' άλλα λιμάνια, που παρουσιάζανε ναυτιλιακή κίνηση.

Πέρα απ' αυτά, γινόταν πολιτική και ιδεολογική δουλιά προς αυτή την κατεύθυνση, με τα μέσα που διαθέταμε. Το καινούριο ήταν η απόφαση του ΠΓ του Κόμματος, που καθόριζε το καθήκον της Κομματικής Οργάνωσης των ναυτεργατών και η απροκάλυπτη επίθεση των αμερικανικών κρατικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, μέσα στο 1949, έπρεπε να στρατολογηθούν 1.500 ναυτεργάτες και οι μισοί απ' αυτούς, να βρίσκονται στην Ελεύθερη Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο του 1949. Τα στενά χρονικά περιθώρια πολλαπλασιάζανε τις δυσκολίες.

Από το 1948, οι μεταναστευτικές και άλλες καταδιωκτικές αρχές σκλήρυναν τα μέτρα ενάντια στους ναυτεργάτες και τα ηγετικά στελέχη της ΟΕΝΟ. Η συνεργασία τους με την ελληνική Ασφάλεια και το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας της Ελλάδας έγινε πιο στενή. Το 1949, το κύμα των διώξεων από τις αμερικανικές αρχές είχε δυναμώσει. Τα κρατητήρια στο "Νησί των Ξένων" συνέχεια "φιλοξενούσαν" δεκάδες ναυτεργάτες. Στα ελληνικά καράβια, που προσεγγίζανε λιμάνια των ΕΠΑ, είχε γίνει συνηθισμένο φαινόμενο η απαγόρευση να πατήσουν το πόδι τους στη στεριά και η προσπάθεια να τους απελάσουν στην Ελλάδα του 1949. Ανάλογες συνθήκες αντιμετωπίζαμε στα πιο πολλά λιμάνια των άλλων χωρών του "Ελεύθερου κόσμου".

Αυτά ήταν τα πλην. Υπήρχαν, όμως, και τα θετικά, που δεν ήταν λίγα: Μια Κομματική Οργάνωση, με πολλές εκατοντάδες μέλη και μ' ένα μεγάλο κύκλο φίλων κι οπαδών του Κόμματος, που τους χαρακτήριζε η πίστη, η αγωνιστικότητα και η διάθεση για προσφορά στο Κόμμα. Σ' όλα, σχεδόν, τα καράβια λειτουργούσαν επιτροπές του πληρώματος. Είχαμε μέλη του Κόμματος και επιρροές στους αξιωματικούς. Λειτουργούσαν τμήματα της ΟΕΝΟ σε πολλά από τα λιμάνια όπου προσεγγίζανε ελληνικά καράβια κι ένα σημαντικό αριθμό "κινητών αντιπροσώπων".

Στηριγμένοι σ' αυτές τις δυνάμεις, μπορούσαμε σε μεγάλο βαθμό να ξεπερνούμε τις δυσκολίες και ν' ανταποκριθούμε στο καθήκον, που μας έβαζε το Κόμμα.

Δεν πέσαμε πολύ έξω. Σε λίγους μήνες στρατολογήθηκαν και στάλθηκαν πολλές εκατοντάδες. Δε φτάσανε, βέβαια, όλοι στο μέτωπο, γιατί μεσολάβησε η υποχώρηση του ΔΣΕ. Εκτιμήθηκε, όμως, η προσφορά όσων ναυτεργατών έφθασαν και πολέμησαν, πριν την υποχώρηση. Σε σχετικό σχόλιο του ραδιοφωνικού σταθμού "Ελεύθερη Ελλάδα" είχαν αναφερθεί τότε τα εξής: "Λένε πως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Δεν ξέρω τι εννοούν με τη λέξη "πατρίδα", απ' την απέναντι μεριά του χαρακώματος ή μάλλον ξέρω πολύ καλά. Αλίμονο, αν είχαν - ειδικότερα οι ναυτεργάτες - την ίδια πατρίδα με τ' αφεντικά τους, τους εφοπλιστές. Τότες, δε θα προλάβαιναν να την αλλάζουν κάθε τόσο, όπως αλλάζουν οι Εμπειρίκοι και Κουλουκουντήδες σύμφωνα με τους δείχτες της διεθνούς ναυλαγοράς, τη σημαία πάνω στ' άλμπουρα των καραβιών τους.

Οι ναυτεργάτες αυτοί έχουν πατρίδα. Εχουν μια πατρίδα και δεν την αλλάζουν με τίποτε στον κόσμο. Ερχονται από την άκρη του κόσμου και δέστε τι κάμνουν για να την υπερασπίσουν: Ο παραπάνω μαχητής, λέει το αιτιολογικό της ονομασίας του ναυτεργάτη σε αξιωματικό του ΔΣΕ, προτάθηκε στη μάχη του Χάρου για το μεταλλείο ανδρείας. Λαϊκός τύπος, αγνός προλετάριος, με άφθαστη ψυχραιμία, θάρρος, αποφασιστικότητα και περιφρόνηση στο θάνατο, στις σκληρές φονικές μάχες στο ύψωμα Χάρος, μόνος του κατασκεύασε ένα πολυβολείο και με το αυτόματο απέκρουε τις λυσσασμένες επιθέσεις του εχθρού, προκαλώντας το θαυμασμό και την εκτίμηση των συναγωνιστών του. Μόνος του, επίσης, κατασκεύασε και δεύτερο πολυβολείο, ζήτησε και δεύτερο αυτόματο και πηγαίνοντας, μια στο ένα μια στο δεύτερο πολυβολείο, πολεμούσε σαν λιοντάρι, ματώνοντας τον εχθρό, σκορπώντας τη σύγχυση, τον πανικό και τον θάνατο στις γραμμές του.

Από τη Βόρεια Θάλασσα ως το Σουέζ και από το Αμστερνταμ ως το Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής, αυτή την πατρίδα κρατάνε ορθή σαν φλόγα, ανοιχτή σαν πληγή μέσα στην προλεταριακή τους καρδιά. Κι όσοι μπορούνε τη φτάνουνε κι έρχονται, σκίζοντας ολόκληρους ωκεανούς, για να την υπερασπίσουν, με τα ίδια τους τα μπράτσα, παράδειγμα και μάθημα"".

Υ. Γ. Το σημείωμα είναι αφιερωμένο στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών και ιδιαίτερα σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης, αλλά και σε όλους όσοι συνεχίζουν και μέχρι σήμερα να βαστάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες, παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες των ναυτεργατών και του λαού μας.