Βέβαια, δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι από τα δύο που υποστηρίζει ο Φαράκος ισχύει; 'Η το ΚΚΕ επέβαλε τη νομιμοποίησή του ή η νομιμοποίηση ήταν προσφορά του Καραμανλή. Υπάρχει μήπως και μέση εκδοχή;

Κατά τον Φαράκο υπάρχει. Ηταν λέει, υπερώριμη ανάγκη, στην οποία ο Καραμανλής ανταποκρίθηκε!

Δικαιολογημένα λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα: Δηλαδή, πριν τη δικτατορία δεν ήταν υπερώριμο το αίτημα της νομιμοποίησης του ΚΚΕ; Δεν την ήθελε μήπως η πλειοψηφία του λαού; 'Η μήπως δεν ήταν υπερώριμο, επειδή δεν την ήθελαν οι ηγεσίες της ΕΡΕ, της Ενωσης Κέντρου και το παλάτι; Αλλά και μερίδα της ηγεσίας της ΕΔΑ, που υπονόμευε την προσπάθεια της ντε φάκτο νομιμοποίησης του ΚΚΕ, ενώ βολευόταν να είναι αυτό παράνομο;

Αν υποθέταμε προς στιγμή, ότι δεν ήταν υπερώριμη τότε η ανάγκη νομιμοποίησης του ΚΚΕ, και ότι έγινε μετά τη δικτατορία, ποιοι παράγοντες συνέβαλαν ώστε να συμβεί αυτό, αν όχι οι σκληροί αγώνες των κομμουνιστών και γενικότερα του λαϊκού κινήματος;

Αν δεχτούμε την άποψη Φαράκου, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ότι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν "χάρισμα" του Καραμανλή, αφού κατά τον ίδιο, η άποψη του ΚΚΕ είναι υπεροπτική και μονόπλευρη. Ομως ο Φαράκος απορρίπτει και αυτό, τουλάχιστον στα λόγια. Τότε τι ισχύει;