Εργατική Πρωτομαγιά από τη μια, "ΕΥΡΩ-μαγιά" από την άλλη. Δυο συμβολισμοί διαμετρικά αντίθετοι, όπως και τα συμφέροντα που εκφράζουν. Δυο κόσμοι, σε συνεχή, ανειρήνευτη διαπάλη, που φέτος εκφράστηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Την ώρα ακριβώς που η Ελλάδα, ολόκληρη η Ευρώπη της δουλιάς και του αγώνα, διαδήλωνε στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις την απόφασή της να μην επιτρέψει το πισωγύρισμα σε προ του Σικάγου εποχές, οι κυβερνήσεις επικύρωναν πανηγυρικά στις Βρυξέλλες μια νέα θύελλα εξοντωτικών μέτρων για τους λαούς των χωρών της ΕΕ, προκειμένου να τους επιβιβάσουν στο "τρένο" της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ... Σ' ένα τρένο, που - σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων - κινείται ανάποδα. Κινείται προς τα πίσω και, μάλιστα, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Η διαδρομή του είναι σπαρμένη από πλήθος άγριων αντεργατικών μέτρων κι έναν άκρατο αυταρχισμό, που ένα μόνο "δικαίωμα" αναγνωρίζει, αυτό της αύξησης των υπερκερδών του κεφαλαίου. Οσο κι αν αυτή η διαδρομή μοιάζει μ' ένα εφιαλτικό τοπίο, που έχει βγει από έργο νοσηρής "επιστημονικής" φαντασίας, στην πραγματικότητα είναι η βάρβαρη πορεία την οποία προδιέγραψε η τελευταία Σύνοδος Κορυφής. Ενα περιβάλλον, που αποδίδει με τον εξής αποκαλυπτικό τρόπο η, καλά μυημένη, πένα της "Καθημερινής", αναφερόμενη στη "γέννηση" δυο νέων τύπων ανθρώπου: Αυτόν, του υπερδραστήριου και συνεχώς εκπαιδευόμενου, που θα πρέπει να θυσιάσει της προσωπικές του σχέσεις και τον ελεύθερο χρόνο, προκειμένου να πετύχει τους στόχους ...του και αυτόν του μερικά, εποχιακά απασχολούμενου, που θα μπορεί να έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο, με τίμημα την ανασφάλεια και τη δυσπραγία...

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το ζητούμενο είναι ο "θάνατος" του εργαζόμενου με όρους και δικαιώματα και μαζί του ο "θάνατος" της συλλογικότητας, της συλλογικής έκφρασης και πάλης. Γι' αυτό και έχουν ήδη καταδικαστεί "εις θάνατον" το οχτάωρο, το κανονικό ωράριο, η πλήρης απασχόληση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κοινωνική ασφάλιση. Εκείνο που μένει είναι η εκτέλεση της καταδικαστικής απόφασης. Η κυβέρνηση Σημίτη είναι έτοιμη γι' αυτό και θα το επιχειρήσει - μαζί με τη δραστική και ταχύτατη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας - στο αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου να πάρει το "εισιτήριο" για το δεύτερο τρένο προς την ΟΝΕ. Ετσι, τις αμέσως επόμενες μέρες, πρόκειται να φέρει για ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο για την κατάργηση του οχτάωρου, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας διά των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης κλπ. Επίσης, το νομοσχέδιο για την πρώτη φάση υπονόμευσης της κοινωνικής ασφάλισης.

Επομένως, δεν απομένει καθόλου χρόνος για την παραμικρή επανάπαυση. Αν αυτοί μετράνε μήνες, εμείς μετράμε ΜΕΡΕΣ. Οσο η κυβέρνηση πανηγυρίζει, όσο οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στις κορυφές αρνούνται να πράξουν το αυτονόητο ή ακόμα και συναινούν στο σφαγιασμό, τόσο οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους δεν πρέπει απλώς να ανησυχούν, αλλά να ετοιμάζονται για την πιο σκληρή, την πιο αποφασιστική μάχη ενάντια στην επερχόμενη θύελλα. Οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και το μήνυμα που έστειλαν είναι μια αισιόδοξη νότα. Το ίδιο αισιόδοξα είναι τα βήματα συντονισμού της πάλης που εκδηλώνονται σε διάφορες περιοχές της χώρας. Εκείνο που τώρα χρειάζεται είναι να πολλαπλασιαστούν αυτά τα θετικά βήματα, να τείνουν σ' έναν αγώνα καθολικό, πανεργατικό, παλλαϊκό, ικανό να σταματήσει τη λαίλαπα.