Ο "εθνικός στόχος" της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ προεξοφλείται από κύκλους της άρχουσας τάξης και μερίδα του Τύπου ότι θα έχει σοβαρές επιπτώσεις, εκτός των άλλων, και στο πολιτικό σύστημα, στη μορφή του και την άσκηση εξουσίας.

Η ένταξη στην ΟΝΕ - όπως και στην ΕΟΚ, το 1981 - αποτελεί πρωταρχικό πολιτικό στόχο της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Μέσα από αυτήν, επιδιώκεται η παραπέρα διασφάλιση των συμφερόντων της, η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και η διασφάλιση των προϋποθέσεων για την απρόσκοπτη διαιώνιση της κυριαρχίας του. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρείται βέβαιη η ενίσχυση των κομμάτων και δυνάμεων που τάσσονται με έργα και λόγια υπέρ της ΟΝΕ, ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό μπλοκ κομμάτων εξουσίας, που θα αναλάβει την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων που απαιτούνται, αγνοώντας το "πολιτικό κόστος". Οι αρχιτέκτονες του πολιτικού σκηνικού προεξοφλούν ότι θα υπάρξουν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των κομμάτων, προκειμένου να "ξεκαθαριστεί η κατάσταση", αλλά και προκειμένου να δημιουργηθούν εφεδρείες και εναλλακτικές λύσεις.

Με βάση τα παραπάνω, δε θεωρείται απίθανη η συγκρότηση στο όχι μακρινό μέλλον κυβερνητικών σχημάτων, που θα συγκροτούνται από περισσότερα του ενός κόμματα. Το σενάριο των "συμμαχικών κυβερνήσεων" παίζεται καιρό τώρα στο παρασκήνιο και φαίνεται ότι κερδίζει έδαφος. Ενας σοβαρός λόγος, που συνηγορεί υπέρ αυτής της ιδέας, είναι η μεγάλη "φθορά" που σημειώνει το κυβερνών κόμμα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν την καρπώνεται η ΝΔ. Συνολικά, δηλαδή, τα δύο μεγάλα κόμματα δε φαίνεται να συγκεντρώνουν την πλειοψηφία που απαιτείται για μια "ισχυρή" διακυβέρνηση.

Καταλυτικό ρόλο αναμένεται - ή προορίζεται - να διαδραματίσει το υπό εκκόλαψη νεοφιλελεύθερο κόμμα, στο οποίο θα συμμετέχουν και οι διαγραφέντες από τη ΝΔ βουλευτές, με την ανοχή ή υποστήριξη του Κ. Μητσοτάκη. Ο τελευταίος μπορεί να επιμένει να κρατά κλειστά τα χαρτιά του, αλλά θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι δε θα διστάσει να ενισχύσει ένα τέτοιο εγχείρημα, αν αυτό προστάζουν τα γενικότερα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Ταυτόχρονα, ο Στ. Μάνος, που φαίνεται να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κατεύθυνση αυτή, δείχνει να βιάζεται, αγνοώντας ότι η κίνησή του δε βρίσκει"λαϊκή απήχηση".

Η δημιουργία αυτού του κεντροφιλελεύθερου κόμματος, που θα επιδιώξει να αποτελέσει τη "συνείδηση" της άρχουσας τάξης και των πολυεθνικών, δεν ευνοεί τους εκλογικούς στόχους του ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς γιατί θα του στερήσει ψήφους από συντηρητικούς ψηφοφόρους, που είχε κερδίσει στις προηγούμενες εκλογές ή θα κέρδιζε στις επόμενες.

Απέναντι στις διαγραφόμενες κινήσεις και σενάρια, ο Κ. Σημίτης φροντίζει να κρατά για τον εαυτό του το χαρτί του εκλογικού νόμου, το οποίο θα χρησιμοποιήσει την "κατάλληλη στιγμή", κατά τρόπο, βέβαια, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα γενικότερα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του πολιτικού συστήματος.

Π. Κ.