Εχουν πράγματι θράσος, όσοι βγαίνουν σήμερα και ζητούν να καταργηθούν και οι όποιοι ελάχιστοι περιορισμοί υπάρχουν στην ασύδοτη δράση των βιομηχάνων σε βάρος του περιβάλλοντος και της υγείας των κατοίκων. Γιατί σήμερα, με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε βάρος του περιβάλλοντος, αν μπορούμε να μιλάμε για το ποιοι νόμοι ή Προεδρικά Διατάγματα πρέπει να καταργηθούν και με ποια να αντικατασταθούν, αυτό πρέπει να γίνεται μόνο προς μία κατεύθυνση: Να μιλάμε για νόμους και Προεδρικά Διατάγματα, που θα ενισχύουν, θα προτρέπουν την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, με σύγχρονη τεχνολογία, με παράλληλη προστασία του εργασιακού και γενικότερουπεριβάλλοντος.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η σύγχρονη επιστήμη, έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που μπορεί να αναπτυχθεί μια βιομηχανία με παράλληλη προστασία του περιβάλλοντος και με πολλές θέσεις εργασίας.

Αυτό όμως για να γίνει χρειάζονται επενδύσεις και πρέπει κάποιος να τις κάνει. Η μέχρι τώρα εμπειρία μας δείχνει ότι σχεδόν ποτέ αυτοί που επένδυαν δεν φρόντιζαν παράλληλα και το περιβάλλον. Το παράδειγμα του Θριάσιου μάς αποδεικνύει με στοιχεία ότι έτσι ήταν μέχρι σήμερα.

Το πρώτο εργοστάσιο που εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Δυτικής Αττικής και συγκεκριμένα στην Ελευσίνα, ήταν το σαπωνοποιείο του Χαριλάου το 1875. Το 1904 ιδρύεται η πρώτη Βιομηχανία Τσιμέντου σε όλη την Ελλάδα από την εταιρία "Χατζηκυριάκου Ζαχαρίου", που μετέπειτα έγινε η γνωστή ΤΙΤΑΝ. Τη μεταπολεμική περίοδο και κυρίως την περίοδο 1950 - 1967 άρχισε η μαζική εγκατάσταση βιομηχανιών, ιδρύονται τα "Διυλιστήρια Ασπροπύργου", η "Πετρογκάζ", η "Χαλυβουργική", η "Τσιμεντοβιομηχανία Χάλυψ", τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ενώ επεκτείνονται η Τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ και η ΒΟΤΡΥΣ. Την περίοδο της χούντας, οι νέες διάσπαρτες εγκαταστάσεις βιομηχανιών συνεχίζονται. Ιδρύεται η ΠΕΤΡΟΛΑ και τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Μέχρι το 1980 και μετά επεκτείνονται οι παράκτιες κυρίως βιομηχανίες με επιχωματώσεις στη θάλασσα. Από το 1980 και μετά υπάρχει μια κάμψη εγκατάστασης μεγάλων δραστηριοτήτων με μοναδικές εξαιρέσεις, τις επεκτάσεις των δύο Διυλιστηρίων παρά τις αντιδράσεις του Δήμου και των φορέων στη μια τουλάχιστον περίπτωση.

Σήμερα, το Θριάσιο Πεδίο συγκεντρώνει μια πάρα πολύ μεγάλη βιομηχανική δραστηριότητα, από περίπου 1.000 μεγάλες, μικρές και μεσαίες μονάδες, μερικές από τις οποίες είναι οι μεγαλύτερες της χώρας (Διυλιστήρια, Τσιμεντοβιομηχανίες, Χαλυβουργίες και Ναυπηγεία).

Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από την αλόγιστη εγκατάσταση των βιομηχανικών μονάδων και την ασυδοσία των βιομηχάνων είναι τραγικές για την περιοχή. Για τη ρύπανση του περιβάλλοντος σε ποσοστό πάνω από 80% ευθύνεται η βιομηχανική δραστηριότητα. Σύμφωνα με στοιχεία του 1993, στο Θριάσιο εκλύεται κάθε χρόνο το 32,9% του καπνού ολόκληρης της Αττικής, το 83,9% των αιωρουμένων σωματιδίων, το 46,8% των οξειδίων του αζώτου, το 67,2% του διοξειδίου του θείου και το 23,7% των υδρογονανθράκων! Το 20% των λυμάτων του αποχετευτικού αγωγού της Αθήνας εισέρχεται στον κόλπο της Ελευσίνας.

Το Προεδρικό Διάταγμα του 84/84 προσπαθούσε να βάλει ένα φραγμό σ' αυτή την ασυδοσία. Στην περιοχή του Θριάσιου αναπτύχθηκαν αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος. Μάλιστα, ζητούσαμε να χαρακτηριστεί κορεσμένη περιοχή από βιομηχανίες. Ποτέ κανέναν μέχρι σήμερα δεν εμπόδισε το Προεδρικό Διάταγμα να επενδύσει (εκτός από την επιδιωκόμενη μεγάλης έκτασης επέκταση της ΠΕΤΡΟΛΑ). Το ατύχημα του 1993 που χάθηκαν 14 ζωές αποδεικνύει πόσο δίκιο είχαμε. Η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής στην περιοχή δεν έγινε γιατί υπήρχε το Προεδρικό Διάταγμα. Αντίθετα, εάν ο ΤΙΤΑΝ ακολουθούσε το Προεδρικό Διάταγμα θα είχε αύξηση των θέσεων εργασίας το ίδιο και η Χαλυβουργική και τα Ναυπηγεία.

Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι τα χρήματα για προστασία του περιβάλλοντος οι βιομήχανοι τα θεωρούν ζημιά και μείωση των κερδών τους.Παρ' όλο που γνωρίζουν ότι μια βιομηχανία που λειτουργεί, προστατεύοντας το περιβάλλον στο απώτερο μέλλον θα έχει πρόσθετα κέρδη.

Ο δεύτερος σοβαρός παράγοντας είναι η πολιτική που χαράζεται για τη βιομηχανική παραγωγή στη χώρα μας. Αυτή η πολιτική, που καθοδηγείται από την ΕΕ, έδωσε τη δυνατότητα να κτίσουν βιομηχανίες, τσιμεντάδικα και χαλυβουργικές στο εξωτερικό και μειώθηκαν στο ελάχιστο στη χώρα μας οι θέσεις εργασίας. Η ενασχόληση κάποιων με το Προεδρικό Διάταγμα 84/84 δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη της βιομηχανίας στην Αττική. Αντίθετα, έχει να κάνει με την υποβάθμισή της. Γιατί εάν υπήρχε πολιτική ανάπτυξης της βιομηχανίας, τότε, σε καμιά περίπτωση σήμερα δε θα μπορούσε να αναπτυχθεί βιομηχανία χωρίς προστασία του περιβάλλοντος στην Αττική. Αυτό όσοι το σκέπτονται, μάλλον από σκοπιμότητα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Δε λένε την αλήθεια και δε θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Θέλουν να προωθήσουν την πολιτική της ΕΕ στη χώρα μας και αυτός είναι ο λόγος που θέλουν να καταργηθεί το Προεδρικό Διάταγμα 84/84.

Η ΕΕ θέλει η βιομηχανική παραγωγή στη χώρα μας να είναι περιοδική και να μεταλλάσσεται ανάλογα με τα σχέδια των πολυεθνικών και εφόσον κάθε προϊόν θα παράγεται σε ευκαιριακή βάση δε θα πρέπει να υπάρχει κανένα εμπόδιο νόμων, Προεδρικών Διαταγμάτων κλπ. για την προστασία του περιβάλλοντος.Το πιο ουσιαστικό είναι ότι όλα αυτά θα γίνονται, υποτίθεται, για να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ανεργίας. Και εδώ θα υπάρχουν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που θα βοηθούν με περιοδικούς εργαζόμενους -απασχολήσιμους. Οι πολυεθνικές για να επενδύσουν δε θέλουν κανένα εμπόδιο. Σήμερα το Προεδρικό Διάταγμα θέλει επικαιροποίηση, να δούμε τι έχουμε στην Αττική, τι πρέπει να αναπτυχθεί και ανάλογα να προσαρμόσουμε και να υπάρξουν νόμοι που θα περιορίζουν την ασυδοσία και θα προστατεύουν το εργασιακό και το γενικό περιβάλλον.

Αντώνης ΧΟΡΟΖΑΝΗΣ

Νομαρχιακός σύμβουλος, επικεφαλής της ΝΑΣ στη Δυτική Αττική