Τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αλλά και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη τονίζουν με κάθε ευκαιρία ότι από την έκβαση της μάχης στην Ιονική θα εξαρτηθεί η συνολική επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Προσπαθούν να δώσουν σ' αυτήν τη σύγκρουση εμβληματικό χαρακτήρα. Να μας πείσουν, δηλαδή, ότι, αν προχωρήσει τελικά η ιδιωτικοποίηση της τράπεζας, τότε δε θα υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις όλων των υπολοίπων δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, ότι θα έχει ανοίξει ο δρόμος για την ανεμπόδιστη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση του οχτάωρου, την κατάργηση άλλων θεμελιακών δικαιωμάτων, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος.

Προφανώς, η κυβέρνηση υπολογίζει ότι, αν "κατατροπώσει" τους εργαζόμενους στην Ιονική, κανείς άλλος εργαζόμενος δε θα έχει το κουράγιο να αντιδράσει στα αντιλαϊκά σχέδια της κυβερνητικής πολιτικής, γιατί θα γνωρίζει ότι θα έχει την ίδια τύχη.

Ειδικά στην τελευταία φάση που διανύουμε, με τις φασιστικές πρακτικές της κυβέρνησης και των οργάνων της, με τις απειλές ότι η "έννομη τάξη" πρέπει να αποκατασταθεί, με τον έντονο αντικομμουνισμό, η κυβέρνηση εμφανίζεται μάλλον έντρομη, θολώνοντας της εικόνα της αποφασιστικότητας και της πυγμής που ήθελε να παρουσιάζει. Γιατί, τι άλλο μπορεί να δείχνουν οι άναρθρες κραυγές Γιαννόπουλου και Πάγκαλου, που, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ζητούν τη σύλληψη των εργαζομένων της Ιονικής και την παραδειγματική τους τιμωρία, ενώ ξαναζεσταίνουν τη θεωρία των "υποκινητών", εννοείται του ΚΚΕ;

Μέχρι σήμερα, η αποφασιστικότητα των απεργών και η πλατιά συμπαράσταση ήταν που έδειξαν ότι μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει η λαίλαπα της κυβερνητικής πολιτικής, ότι μόνο αυτό καταλαβαίνει η κυβέρνηση. Εξάλλου, τα αποτελέσματα έχουν φανεί και αυτό έχει σημασία, όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον.