"Η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει. Για να περάσουν τόσα και τέτοια αντιδραστικά μέτρα στο χώρο της παιδείας, πρέπει να βάλει στη γωνία, να τσακίσει, το κίνημα των εκπαιδευτικών, να τσακίσει τον εκπαιδευτικό σαν οντότητα. Δηλαδή, τον πιο αποφασιστικό παράγοντα του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η κατάργηση της επετηρίδας συνδέεται ταυτόχρονα και με ένα πακέτο μέτρων που επακολουθούν και που έχουν στόχο την κατάργηση της μονιμότητας και την επιβολή ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των εκπαιδευτικών, που θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα εμπόδια στην άσκηση του έργου τους.

Η κατάργηση της επετηρίδας δε γίνεται βεβαίως για να επιτευχθεί η ποιοτική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού. Είναι το πρώτο βήμα για να κρυφτεί, άρα να αγνοηθεί, η μεγάλη ανεργία στο χώρο των εκπαιδευτικών. Βεβαίως, θα μου πείτε αν η τάση προς τους κλάδους που συνδέονται με την εκπαίδευση αυξηθεί υπέρμετρα, τότε μπορεί να υπάρχει πληθωρισμός στο επάγγελμα αυτό.

Κατ' αρχήν στις συνθήκες της οικονομίας της αγοράς, της πλήρους μάλιστα απελευθέρωσής της, είναι αδύνατος και ένας υποτυπώδης προγραμματισμός. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε ο επαγγελματικός προσανατολισμός, που στα λόγια υπάρχει στη χώρα μας και στην πράξη, λόγω της αναρχίας της αγοράς, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Εμείς υποστηρίζουμε το 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο, που το θεωρούμε αναγκαίο, λόγω του όγκου των γνώσεων, των υψηλών απαιτήσεων. Ενα τέτοιο μέτρο θα συνέβαλε και σε μαζικούς διορισμούς.

H κυβέρνηση επιδιώκει:

- Να επιβάλει τα πιο συντηρητικά κριτήρια αξιολόγησης, ώστε να "λιπαίνεται" το εκπαιδευτικό σύστημα με τις πιο συντηρητικές ιδέες.

- Να επιβάλει τον πολυπόθητο διαχωρισμό ανάμεσα στο πτυχίο και στο δικαίωμα για δουλιά, ώστε να μειωθεί ο πραγματικός αριθμός των ανέργων, να μη θεμελιώνεται δικαίωμα για δουλιά. Να καλλιεργήσει την αντίληψη ότι η ανεργία οφείλεται στην έλλειψη επιδεξιότητας και ικανότητας του εργαζομένου. Η λεγόμενη επαγγελματική δεξιότητα γίνεται κριτήριο επαγγελματικής απασχόλησης.

Αν σας ενδιέφερε η εκπαίδευση των παιδιών, τότε θα παίρνατε μέτρα για να μην εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο τα παιδιά πολλών λαϊκών οικογενειών, πράγμα που έχει συνέπεια και τη μείωση των θέσεων εργασίας, τις συγχωνεύσεις σχολείων.

Η κυβέρνηση θέλει να φτιάξει ένα επίλεκτο σώμα εκπαιδευτικών, για να κάνει τη δουλιά της, θέλει να μειώσει τεχνητά τον αριθμό των ανέργων, των αναξιοποίητων, δηλαδή, δυνάμεων προς όφελος της μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών του λαού.

Με τα σημερινά δεδομένα της πορείας της παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής ευρύτερα, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια ποιος περισσεύει και ποιος λείπει. Μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, σε συνδυασμό με την πλήρη κατάργηση της παραπαιδείας, είναι βέβαιο ότι μάλλον θα δείξει ελλείψεις σε πολλούς κλάδους εκπαιδευτικών και όχι πληθωρισμό".

"Χαρακτηριστικό δείγμα αποτελεί η χρησιμοποίηση του θεσμού των αναπληρωτών, που αποτελούν ένα δοκιμασμένο και σημαντικό εκπαιδευτικό δυναμικό. Η προϋπηρεσία τους στη δημόσια εκπαίδευση κυμαίνεται από 1 - 13 χρόνια, ανάλογα με την απορροφητικότητα και τις ανάγκες του κλάδου. Πρόκειται, δηλαδή, για εργαζόμενους, που, ήδη, έπρεπε να έχουν προσληφθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αναπληρωτές έδειξαν και τη μεγαλύτερη αντίδραση και αντίσταση στο διαγωνισμό της ντροπής, όπως τον αποκάλεσαν. Η ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου αριθμού αναπληρωτών, 25 - 30% σε σχέση με τους μόνιμους, αποδεικνύει ότι καλύπτουν μόνιμες ανάγκες, η διαφορά τους είναι μόνο στις εργασιακές σχέσεις, με τους υπόλοιπους. Σήμερα, αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι πρόβλημα επιβίωσης, σε μια ηλικία γύρω στα 40 χρόνια.

Η κυβέρνηση υποσχέθηκε διορισμούς από το χώρο των αναπληρωτών το 1997, πράγμα που δεν το έκανε, όπως το έλεγε, στον αριθμό που υποσχέθηκε. Αλλος πρόσθετος λόγος για τη δίκαιη αγανάκτησή τους".

"Βήμα το βήμα, γίνεται προσπάθεια να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι όλοι, αν θέλουν, μπορεί να έχουν πτυχία - πράγμα που είναι μύθος - αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτε, ότι έχει δικαίωμα να ζητήσει δουλιά, ότι έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται, όταν είναι άνεργος. Ο άνεργος και επισήμως θα θεωρείται ανίκανος για εργασία. Δε φταίει το σύστημα, αλλά ο ίδιος προσωπικά, που δεν έχει την ικανότητα να βρίσκει δουλιά. Ετσι θα κρύβεται το κοινό μυστικό, ότι η ανεργία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής που υπηρετεί τα κέρδη, ότι η μαζική, μόνιμη ανεργία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ωρίμανσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Βεβαίως, το θέμα αυτό δεν είναι καινούριο, έχει όμως νέες πλευρές. Σήμερα στην Ελλάδα και παντού όπου ακολουθείται αυτή η πολιτική, αυξάνεται η ανεργία ανάμεσα στους επιστήμονες, στους ειδικευμένους, γι' αυτό και πρέπει πολλοί από αυτούς να βγουν από κάθε είδος λίστας, να δουλεύουν άσχετα και ανεξάρτητα από γνώσεις και πτυχία.

Εννοείται ότι δε μας ενοχλεί καθόλου το θέμα της επαγγελματικής δεξιότητας και, μάλιστα, στον τόσο σημαντικό και ευαίσθητο τομέα της εκπαίδευσης. Το ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για να αναπτύξουν οι εκπαιδευτικοί, άρα και οι μαθητές - μαθήτριές τους, γνώσεις και δεξιότητες. Απλά ενδιαφέρεται να ελέγξει τη γνώση και να χρησιμοποιήσει τη δεξιότητα σαν μέσο δικαιολόγησης της ανεργίας, της απόλυσης, της επιλεκτικής πρόσληψης κλπ.

Η διαδικασία επιλογής και αξιολόγησης υπηρετεί τη μετατροπή του εκπαιδευτικού σε ρομπότ, σε συνεργό και διεκπεραιωτή των αναγκών της αγοράς, που θα αναμεταδίδει επιφανειακές γνώσεις, αποσπασματικές πληροφορίες, χωρίς εσωτερική ενότητα και συνοχή, μια εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου γενική μόρφωση. Υπηρετεί την παραγωγή και αναπαραγωγή ενός χειριστή εκπαιδευτικού συστήματος και όχι δάσκαλου συνείδησης και συμπεριφοράς. Θέλει να σβήσει από το χάρτη την εικόνα του εκπαιδευτικού απεργού, του διαδηλωτή εκπαιδευτικού, ώστε να μην αποτελεί αυτός παράδειγμα για τον μαθητή του.

Μέσω της διαδικασίας της αξιολόγησης και της ρατσιστικής αντίληψης περί επιδεξιότητας, θα φθάσουμε ως εκεί, ο εκπαιδευτικός να μετατραπεί σε εποχιακό εργάτη, ή εποχιακό άνεργο, γιατί δεν έχει ικανότητες και όχι γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα και η γενικότερη κατάσταση τον οδηγεί προς τα εκεί ή τον κατατάσσει αυθαίρετα εκεί. Πρόσθετη απόδειξη αποτελεί ο ξεπεσμός της διαδικασίας της επιμόρφωσης".

"Συστήματα αξιολόγησης ισχύουν και σε άλλες χώρες εδώ και χρόνια, όμως και σ' αυτές τις χώρες γίνεται λόγος για κρίση και ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού.

Ενώ η κυβέρνηση καταργεί την τρίωρη εξέταση του υποψήφιου φοιτητή και φοιτήτριας, της αρκεί ένα τρίωρο για να κριθεί ένας εκπαιδευτικός, αν επιτελεί το ρόλο του, με εξετάσεις γυμνασιακού επιπέδου.

Αν θέλατε πραγματικούς παιδαγωγούς, θα αναβαθμίζατε την αξία των πτυχίων της ανώτατης εκπαίδευσης. Με την αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, απαξιώνετε τις πανεπιστημιακές σπουδές.

Με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, δε δημιουργήθηκε κανένα σύστημα που μπορεί να αξιολογήσει με σωστά κριτήρια τον εκπαιδευτικό.

Βεβαίως, η αξιολόγηση είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί έξω από μια δημοκρατική σύγχρονη λαϊκή μεταρρύθμιση, σε μια κοινωνία που ο λαός βάζει σφραγίδα στις εξελίξεις, τις καθορίζει και δεν καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς. Εμείς βλέπουμε το θέμα της αξιολόγησης μέσα στη σχολική μονάδα, στο μορφωτικό κύτταρο και, τελικά, στην κοινωνία. Στο μορφωτικό κύτταρο, η αξιολόγηση πρέπει να περιλαμβάνει τους φορείς που εμπλέκονται, δηλαδή τον μαθητή εκπαιδευόμενο, τους γονείς, όλους όσοι μετέχουν σε μια δημοκρατική διοίκηση του σχολείου, που σήμερα είναι ανύπαρκτη.

Αν θέλουμε σωστούς εκπαιδευτικούς, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πανεπιστήμια, με τη δημιουργία κατάλληλων, σύγχρονων παιδαγωγικών σχολείων. Είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι ερευνητής φυσικός, χημικός στη βιομηχανία και διαφορετικό να είναι φυσικός, χημικός σε σχολείο. Απαιτείται ριζική αλλαγή στις σχολές που οι απόφοιτοι προορίζονται για εκπαιδευτικοί, βαθιά γνώση της κοινωνικής ψυχολογίας, της ψυχολογίας του παιδιού και του εφήβου, εξοικείωση συνεχής με τα πιο σύγχρονα παιδαγωγικά συστήματα. Ομως, όλα αυτά προϋποθέτουν μια πραγματικά ανθρωπιστική λαϊκή παιδεία και όχι μια παιδεία παραγωγής φθηνού και υποταγμένου εργατικού δυναμικού".