"Παίχτε μπάλα, ρε"! | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

"Παίχτε μπάλα, ρε"!

Δεν είμαι Βραζιλία στο Μουντιάλ. Πράγμα, που μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν, εκτός ίσως από τον Παύλο τον Ριζαργιώτη, που εξηγούσε από τη στήλη, την περασμένη Τετάρτη, γιατί εκείνος είναι με τη Βραζιλία (σ.σ.: ουδείς τέλειος). Ομως, κυρίως, δεν είμαι μ' αυτό το Μουντιάλ, γενικώς. Γιατί εδώ, για πρώτη ίσως φορά, με τόσο έντονο τρόπο, γινόμαστε μάρτυρες διασυρμού του "βασιλιά των σπορ". Οι παλιότεροι θυμούνται την Εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης να αντιμετωπίζει στα Μουντιάλ, όχι 11, αλλά 12 αντιπάλους. Τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας συν τον διαιτητή. Τότε, μετά από πολλούς επαίνους για τις "ποδοσφαιρικές της αρετές", η ποδοσφαιρική ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης "τύχαινε" να πέφτει θύμα των διαιτητικών "λαθών".

Τώρα, στη Γαλλία, το "αρρενωπόν" του συστήματος διασφαλίζεται διά της αποπομπής των ..."μη Αρείων". Οι διαιτητές αναγνωρίζουν εξίσου εύκολα ποιων ομάδων πρέπει να ακυρώνουν τα κανονικότατα γκολ ή να αποβάλλουν χωρίς λόγο ποδοσφαιριστές. Τα θύματά τους ξεχωρίζουν. Είναι πιο "σκούροι" από τους αντιπάλους τους. Μην το ρίξει κανείς στο "οι διαιτητές είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη". Σε τέτοιες διοργανώσεις δε χρειάζονται πολλά λόγια για να εξηγήσεις τις διασυνδέσεις και τις εντολές που λαμβάνουν οι "άρχοντες" του αγώνα, από τους άρχοντες της διοργάνωσης. Και η ΦΙΦΑ κάτι ξέρει από αυτά...

Δεν είμαι με αυτό το Μουντιάλ, γενικώς, γιατί εκεί καθρεφτίζεται όλο αυτό το βιομηχανοποιημένο προϊόν, όπως έχουν καταντήσει το ποδόσφαιρο. Ενα άθλημα - "κονσέρβα", που έχουν αποφασίσει να παίζεται με κανόνες εργαστηρίου και με πρωταγωνιστές, που μπορεί να είναι "χορευτές", "μαραθωνοδρόμοι","μποντιμπιλντεράδες", αλλά ποδοσφαιριστές δεν είναι. Ιδού το ποδόσφαιρο της "στρατιωτικοποιημένης τακτικής". Ενα άθλημα, που οι ανταγωνιζόμενοι "Ράμπο" προπονούνται να γίνουν "Ράμπο", ώστε να πάρουν ένα κύπελλο για να παραχωρηθεί ως επιπλέον διαφημιστικό στις μπίζνες των αφεντικών του ποδοσφαίρου.

Κάποιοι (αυτοί που "παραμύθιασαν" ορισμένους), για να κρύψουν την πραγματικότητα, αναζητούν καταφύγιο στο μύθο. Και ο μύθος είναι η Βραζιλία. Επομένως, όλοι πρέπει να είμαστε Βραζιλία. Μέχρι καταναγκασμού, δηλαδή! Και τι σχέση έχει η σημερινή Βραζιλία, φίλοι, με το μύθο της; Τόσο εκτός γηπέδου (ο Ρομάριο, αφού αποκλείστηκε από την ομάδα και έκλαψε στις κάμερες, μετά γύρισε μια διαφήμιση δισεκατομμυρίων με θέμα τον ...αποκλεισμό του), όσο και μέσα στο γήπεδο (όπου ένα 20χρονο παιδί, ο Ρονάλντο, έχει καταναγκαστεί να υποτάξει ασυνείδητα το ταλέντο του, στο να αγωνίζεται για να αποδείξει ότι καλώς έχουν επενδύσει επάνω του δισεκατομμύρια οι πολυεθνικές παραγωγής ειδώλων, και όχι για να παίξει μπάλα);

Δεν είμαστε νοσταλγοί του Πελέ, που κάποιοι από εμάς δεν είδαμε να παίζει μπάλα. Είδαμε, όμως, τον Φαλκάο, τον Ζίκο, τον Εντερ, που μας επέτρεπαν, στις φαντασιώσεις μας, να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στις αλάνες. Οχι ότι τότε δεν υπήρχε η "Κόκα - Κόλα", αλλά υπήρχαν μερικές χαραμάδες. Τώρα κι αυτές έχουν σχεδόν εκλείψει. Γι' αυτό κι εμείς είμαστε ...με τον Μπάτζιο και με τον κάθε Μπάτζιο (αν υπάρχει άλλος) σε όποια ομάδα κι αν παίζει. Γιατί, αυτός τουλάχιστον μας θυμίζει κάτι από τις φαντασιώσεις μας και δείχνει ότι οι "πρωτοπόροι" μπορούν να τους χαλάσουν τη σούπα, παίρνοντας με το μέρος τους την "κερκίδα". Για να επιβάλει η "κερκίδα", τελικά, τους όρους του παιχνιδιού. Στο σημερινό στημένο, εκτός των άλλων, Μουντιάλ, λίγο μας νοιάζει ποιος θα πάρει το κύπελλο. Το δικό μας θα είναι κύπελλο για το "άλλο" ποδόσφαιρο. Το "άλλο" ποδόσφαιρο, που δε θα παίζεται με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και που δε θα ακούγεται το σύνθημα: "Παίχτε μπάλα, ρε"!

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ