Πού πάμε; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πού πάμε;

Πού πάμε; Τι θα γίνουμε; Τι θα κάνουμε; Μπορεί αυτά τα ερωτήματα να επισκέπτονται το μυαλό μας κάθε μέρα. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μ' αυτό το άγχος. Στην ψυχρά οργανωμένη απόπειρα δολοφονίας του Κουσσουρή, του Φωτιάδη και του Καραμπατσόλη, η αστυνομία δεν επεμβαίνει. Κάνει τα στραβά μάτια. Γιατί; Είναι με το μέρος των δολοφόνων; Μπορεί. Ομως μπορεί και να 'ναι φοβισμένοι συνάνθρωποί μας, που θα εκτελούσαν οποιαδήποτε εκσυγχρονισμένη άνωθεν εντολή, για να μη χάσουν τη θέση τους, και στερηθούν το ψωμί τους. Μπορεί να 'ναι μια από τις επιτυχίες του προγράμματος εξαθλίωσης, που σκοτώνει κάθε δύναμη αντίστασης και που με τόση συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση κατ' εντολήν των "Εκλεκτών". Χρησιμοποιώ τη λέξη Εκλεκτών, γιατί αν πω καπιταλιστών θα με κατηγορήσουν ότι χρησιμοποιώ "ξύλινη" γλώσσα. Βλέπεις, κανείς δεν αγνοεί ότι υπάρχει ανεργία, πείνα, αδικία, βία, εξαθλίωση των δασκάλων, των συνταξιούχων, των αντιστασιακών (των πραγματικών αντιστασιακών).

Και όλοι μπορούν να χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις και να κουνάνε λυπημένα το κεφάλι τους. Οταν βάλεις, όμως, μπροστά σ' αυτές τις λέξεις τη λέξη "κάτω". Κάτω η πείνα, κάτω η ανεργία, ζήτω το οκτάωρο, τότε αυτόματα η γλώσσα χαρακτηρίζεται ξύλινη κι εσύ ανεπιθύμητος. Ευπρόσδεκτοι στην κοινωνία των εκσυγχρονιστών είναι άνθρωποι σαν αυτόν που πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Γκαγκόμοιρο, γιατί τρόμαξε από τη φωτιά που ξέσπασε... αργότερα.

Υπάρχουν μάρτυρες, αυτόπτες μάρτυρες, που προσφέρονται να καταθέσουν. Ομως η κυβέρνηση αμφιβάλλει, υπόσχεται, κωλυσιεργεί. Καλύπτει. Δικαιολογεί. Και αν χρειαστεί, φυγαδεύει. Και πώς αλλιώς; Οι δολοφόνοι είναι δημιούργημά τους. Πρέπει να τους προστατέψουν. Ο λαός είναι που πρέπει να παταχτεί. Αυτός είναι ο εχθρός. Η αστική τάξη φτιάχνει νόμους και τους τελειοποιεί για να φιμώσει το λαό. Για να πεινάει και να μη ζητάει και αν οι νόμοι που φτιάξαν οι προστάτες τους, δεν τους καλύπτουν σήμερα, διατάζουν την κυβέρνηση της μειοψηφίαςτου 41%, αλλά που με κάποιο μαγικό νόμο τους δίνει την πλειοψηφία των βουλευτών μέσα στη Βουλή, και κάνουν έναν καινούριο νόμο με τη βούλα της "πλειοψηφίας". Δε σέβονται ούτε το οκτάωρο που κερδήθηκε με αίμα. Μ' αυτή την "πλειοψηφία" ξεπουλιέται η Ελλάδα, χάνεται το Αιγαίο, χάνεται η Κύπρος, καταστρατηγείται το οκτάωρο, καταδικάζονται οι συνταξιούχοι σε θάνατο από πείνα, χρεοκοπούν οι μαγαζάτορες, το σύστημα παιδείας εμποδίζει τα παιδιά να μορφωθούν. Τα ΜΑΤ χτυπάνε τους δασκάλους κι όποιον διαμαρτύρεται. Ολα χάνονται. Και τα μόνα που φουντώνουν είναι η ανεργία και το εμπόριο ναρκωτικών.

Λοιπόν; Πού πάμε; Τι θα γίνουμε; Τι θα κάνουμε; Ποια είναι η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα;

Εγώ, φίλοι, πιστεύω πως μόνο στο τι θα κάνουμε χρειάζεται απάντηση. Αν δεν κάνουμε τίποτα θα πάμε κατά διαβόλου και θα γίνουμε σκουλήκια με δυο πόδια, που θα χαμογελάμε με ευγνωμοσύνη κάθε φορά που θα μας δίνουν την άδεια να ζήσουμε. Αυτό κανείς δεν το δέχεται. Κανείς δεν μπορεί να μένει με δεμένα τα χέρια και να περιμένει να 'ρθει η σειρά του να χτυπηθεί από το όργιο της διαφθοράς και της βίας. Κάποτε, στην Κατοχή, πήγαμε μια επιτροπή ηθοποιών να παρουσιάσουμε τα αιτήματά μας σ' έναν "Ελληνα" υπουργό, τον Ταβουλάρη. Μέλος της "ελληνικής κυβέρνησης", της διορισμένης από την πρώτη "Νέα Τάξη" του Χίτλερ. Σε κάποια στιγμή ο υπουργός, ίσως για παρηγοριά, ίσως για απειλή, μας είπε:

"Ακούστε εδώ. Ο δυνατός πάντα κερδίζει".

"Αυτό είναι σίγουρο, κύριε υπουργέ απαντήσαμε". Κι έτσι ήταν. Κι έτσι είναι. Αν το καταλάβουμε αυτό θα δώσουμε αυτόματα και την απάντηση στο τι θα κάνουμε. Θα παλέψουμε και θα νικήσουμε, γιατί εμείς είμαστε οι δυνατοί. Θα πραγματοποιήσουμε το Μέτωπο και θα φυλαχτούμε από τους παπατζήδες και τους προστάτες αυτή τη φορά. Ενα μεγάλο Μέτωπο με όλο τον ελληνικό λαό που δε θέλει ούτε να ζητιανεύει, ούτε να παρακαλάει, ούτε να εξευτελίζεται. Είμαστε πολλοί. Είμαστε πραγματικά μια συντριπτική πλειοψηφία. Επιτέλους ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ.