Οταν οι εργαζόμενοι την 1η Μάη φέτος διαδήλωναν την αντίθεσή τους στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, οι "15", συμφώνησαν και υπέγραφαν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΕΥΡΩ. Η κυβέρνηση Σημίτη επικύρωνε στη Σύνοδο αυτή την πλήρη ενσωμάτωση της χώρας στην ΟΝΕ με την ένταξη της ελληνικής οικονομίας στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, που σηματοδοτεί την εφαρμογή νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, με αρχή την υποτίμηση της δραχμής και στη συνέχεια με την επιβολή των "διαρθρωτικών μέτρων". Το "ψητό" βέβαια είναι αυτά τα "διαρθρωτικά μέτρα", βασικό μέρος των οποίων συμπεριλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις. Από την εφαρμογή αυτών των μέτρων, υποστήριζε η κυβέρνηση, θα εξαρτιόταν όχι μόνο η απορρόφηση των κραδασμών της υποτίμησης, αλλά και η επιτυχία του εγχειρήματος για την ένταξη στο ΕΥΡΩ! Με τα μέτρα αυτά θα γίνει, δήθεν, η αποκατάσταση των σοβαρών προβλημάτων που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και αυτά τα προβλήματα είναι: Ο δημόσιος χαρακτήρας των ΔΕΚΟ. Το 8ωρο, η πλήρης και σταθερή απασχόληση. Η κοινωνική ασφάλιση.

Ετσι με τα λεγόμενα "διαρθρωτικά μέτρα" επιδιώκεται να δημιουργηθούν όροι και προϋποθέσεις για τη χωρίς εμπόδια αύξηση των υπερκερδών, την απελευθέρωση των ιδιωτών από μια σειρά υποχρεώσεις ενόψει του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ. Αυτή είναι η ουσία των αντεργατικών μέτρων που επείγεται να περάσει η κυβέρνηση το κατακαλόκαιρο. Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα περί "εθνικών στόχων" κλπ, δεν μπορεί να κρύψει σήμερα ότι τα μέτρα αυτά κάθε άλλο, παρά "εθνικά" και "αναγκαία" είναι. Δεν μπορεί να κρύψει τη βαθιά ταξικότητά τους που υπαγορεύεται από την ανάγκη του κεφαλαίου να γίνει ο ιδιοκτήτης και να χειρίζεται το ίδιο τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας(ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, λιμάνια κλπ). Μια αναγκαιότητα, που γεννιέται από τον ανταγωνισμό και την κρίση του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες.

Το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις φανερώνει - μαζί με το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και το επερχόμενο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό - το συνολικό μηχανισμό που έχει στηθεί για την ανακατανομή του εισοδήματος προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Ταυτόχρονα με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων κατακερματίζεται η ενότητα των εργαζομένων, δημιουργούνται πρόσθετες δυσκολίες στην ανάπτυξη των αγώνων, ενισχύεται η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου. Το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί ευθεία βολή στην καρδιά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Πρόκειται στην ουσία για Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που καθιστά απαγορευτική τη δράση και λειτουργία των Συνδικάτων, την ίδια τη συλλογική διεκδίκηση. Ας δούμε την επόμενη ημέρα. Οι ατομικές συμφωνίες θα πηγαίνουν "σύννεφο" μαζί με το πετσόκομμα του ημερήσιου σταθερού ωραρίου, όταν ο κάθε εργαζόμενος δε θα γνωρίζει πόσες ώρες θα δουλεύει αυτός και ο διπλανός του, ποιες θα είναι οι αποδοχές του, ποιο θα είναι το καθεστώς ασφάλισής του, δε θα γνωρίζει αύριο πόσες ώρες θα δουλέψει, ακόμα και αν αύριο θα έχει δουλιά. Δε θα καλύπτεται σε αρκετές περιπτώσεις από καμία Συλλογική Σύμβαση, θα υποκύπτει μόνος, ανήμπορος να αντιδράσει, στους εκβιασμούς του εργοδότη στα πλαίσια του καθεστώτος της ατομικής συμφωνίας. Στον ίδιο τον εργασιακό χώρο θα υπάρχει πανσπερμία μορφών ωραρίου, αμοιβής και ασφάλισης. Η τρομοκρατία του εργοδότη θα φτάσει στο ζενίθ, η θέλησή του θα αποτελεί τον υπέρτατο νόμο "για το καλό της επιχείρησης" και η εξουσία του θα ξεπερνάει την πύλη του εργοστασίου και θα ασκείται πλέον και στο σπίτι, ρυθμίζοντας έτσι τις ώρες ξεκούρασης, τις ώρες της κοινωνικής, συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης. Για πρώτη φορά στον αιώνα που φεύγει, το κεφάλαιο οργανώνει τέτοιας μακράς πνοής επίθεση "εξατομίκευσης" του εργάτη. Το θεμέλιο που στηριζόταν ως τώρα η ζωή του εργαζομένου - το σταθερό ωράριο, η πλήρης απασχόληση, μαζί με τους σταθερούς όρους αμοιβής και ασφάλισης - τώρα ανατρέπονται και δημιουργούνται όροι 24ωρης διαθεσιμότητας του εργάτη στις απαιτήσεις του εργοδότη, δηλαδή μισθωτός - δούλος σε 24ωρη βάση! Το Συνδικάτο σαν συλλογικός εκφραστής και μέσο υπεράσπισης του εργάτη, βρίσκεται με την "πλάτη στον τοίχο", η εργατική τάξη μπροστά στο απόσπασμα.

Το νομοσχέδιο αυτό δεν πρέπει να περάσει στην πράξη. Πρέπει να γίνει κουρελόχαρτο στους χώρους δουλιάς. Αυτό σημαίνει Επιτροπές Αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Πλάτεμα και διεύρυνση του συντονισμού των συνδικάτων και των συνδικαλιστών. Κοινή δράση όλων των εργαζομένων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Καταδίκη και απομόνωση των ξεπουλημένων ηγεσιών. Ενίσχυση των αγωνιστικών, ταξικών δυνάμεων στα συνδικάτα. Κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εχουμε τη δύναμη οι εργαζόμενοι να μετατρέψουμε σε πολιτικό "μπούμερανγκ" τα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης.