Χ}ειμώνας βαρύς είναι αυτή τη στιγμή στα μακρινά παγωμένα χώματα της Ιρίνας, της Ιρίνας που πεινούσε, τότε, όταν αποφάσισε τη δική της "έξοδο" στη χώρα του ήλιου, της χαράς και της ελευθερίας, όπως νόμιζε. Κάποια φίλη της θα μακαρίζει την τύχη της. Δε θα έχει μάθει τα νέα, δε θα γνωρίζει ότι η Ιρίνα αποφάσισε μια δεύτερη "έξοδο", μια τραγική, ηρωική, μια εθελούσια και απελπισμένη έξοδο από τη ζωή. Θα τα μάθει, ίσως, αν... κατορθώσει να φτάσει μέχρι εδώ... Τα νέα... Η πείνα, η έξοδος, ο Φωτιάδης, η Ιρίνα, όλα γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου και το κάνουν να πονά. Θέλω για λίγο να τα ξεχάσω και κάνω μια προσπάθεια να προσπεράσω το θέμα, ενώ το βλέμμα πέφτει αδιάφορο πάνω στις ειδήσεις. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Και ξαφνικά διαβάζω, φυσικά στην ίδια εφημερίδα, που στην πρώτη σελίδα "κλαίει" για το άτυχο αστεράκι του Βορρά, το εξής: "100% πρωτόγνωρες και ακούραστες κουκλάρες. Αχαλίνωτες επιθυμίες σου γίνονται πραγματικότητα με αισθησιακό μασάζ από 18χρονα αστεράκια του Βορρά"!.. Αργεί να ξανάρθει η άνοιξη. Αργεί, και τα πεινασμένα αστεράκια θα συνεχίζουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, που "αύριο" δε θα έχει. Θα σβήνουν στον παγωμένο ήλιο της υποκρισίας.