Η προκλητική περιφρόνηση του μηνύματος της λαϊκής ετυμηγορίας στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές χαρακτηρίζει την ομιλία του πρωθυπουργού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Εξίσου, όμως, περιφρονούν το μήνυμα αυτό και οι εκπρόσωποι της λεγόμενης "εσωκομματικής αντιπολίτευσης". Ζήτησαν ευθύνες, ζήτησαν ανασχηματισμό, ζήτησαν αλλαγές στην ηγεσία, αλλά κανένας δε ζήτησε αλλαγή πολιτικής. Ακόμη κι αυτοί που ψέλλισαν κάτι περί πολιτικής, εξαντλήθηκαν σε προτάσεις για δευτερεύοντα θέματα, σε εισηγήσεις για έναν απλό εξωραϊσμό της ακολουθούμενης πολιτικής. Εδειξαν ότι το μόνο που τους ανησυχεί είναι μήπως χάσουν την κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Και σ' αυτό το επεισόδιο του σίριαλ "προεδρικοί εναντίον εκσυγχρονιστών" η λεγόμενη "εσωκομματική αντιπολίτευση" κράτησε επάξια το ρόλο της, στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός "κοινωνικού προσωπείου", που θα λειτουργεί σαν... παρηγοριά και... ελπίδα για τα λαϊκά στρώματα, που συνεχίζουν να βρίσκονται εγκλωβισμένα στην πολιτική επιρροή του ΠΑΣΟΚ.

Ο μοναδικός λόγος για να παρακολουθήσουμε τις εσωκομματικές διαμάχες στο ΠΑΣΟΚ είναι αν αυτές οι διαμάχες αντανακλούν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, απηχούν συγκρούσεις κοινωνικών συμφερόντων. Και αυτό, βέβαια, υπό την έννοια ότι τέτοιες διαμάχες θα μπορούσαν να διαμορφώνουν προϋποθέσεις για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Στο ΠΑΣΟΚ, όμως, σήμερα, οι όποιες εσωκομματικές αναμετρήσεις έχουν ως αποκλειστικό αντικείμενο τον εγκλωβισμό της διαμαρτυρίας των μελών και οπαδών του ΠΑΣΟΚ, ευρύτερα του λαού, με κύριο στόχο τη νομή της εξουσίας, στη βάση της ίδιας πάντα πολιτικής, που με συνέπεια υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Ακόμα και όταν οι της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" του ΠΑΣΟΚ επικαλούνται τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων, του ελληνικού λαού, το κάνουν για να παρουσιαστούν ως "διαχειριστές" αυτής της δυσαρέσκειας, χωρίς να θίξουν όμως τις αιτίες που τη γεννούν. Εξάλλου, αποδείχτηκε και στην προχτεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, ότι τα όποια αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά παραλύουν μπροστά στην προειδοποίηση του κ. Σημίτη πως, "αν αποτύχω εγώ, θα αποτύχουμε όλοι. Αν βουλιάξει το καράβι, όλοι θα βουλιάξουμε".

Βέβαια, αυτή η ψευδεπίγραφη διαμάχη είναι ικανή για να θολώνει τα νερά και εκεί να βρίσκουν το ιδανικό περιβάλλον ανάπτυξης μορφώματα όπως αυτό της "κεντροαριστεράς". Η δήθεν "εν δυνάμει" αλλαγή των εσωκομματικών συσχετισμών είναι, απ' τη μια πλευρά, το δόλωμα που ρίχνει το κυβερνών κόμμα και, απ' την άλλη, το άλλοθι που προβάλλει η ηγεσία του ΣΥΝ για να προσχωρήσει στο εγχείρημα της "κεντροαριστεράς", το οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έναν κυβερνητικό συνεταιρισμό. Και ως τέτοιος καταδικάστηκε στις πρόσφατες εκλογές.

Το ΚΚΕ όχι μόνο υποστηρίζει αλλά και επιδιώκει με την πολιτική του την αλλαγή των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων. Οχι μια οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά μια αλλαγή συσχετισμών, που θα οδηγεί στην ανατροπή της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής και όλων των εκδοχών της, μια αλλαγή που θα ανοίγει μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική προοπτική. Στην κατεύθυνση αυτή βρίσκεται και η ενίσχυση από το λαό των συνδυασμών της λαϊκής συμπαράταξης στις πρόσφατες εκλογές. Μια τέτοια ελπιδοφόρα προοπτική ζει, ανασαίνει και αναπτύσσεται στους αγώνες που έγιναν, που γίνονται και θα συνεχιστούν.