Ο πρωθυπουργός, χτες, ανέσυρε από το περίφημο "χρονοντούλαπο" μια από τις πιο ακραίες πλευρές προπαγάνδας του οπλοστασίου της συντήρησης. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο κ. Σημίτης επέλεξε να επιτεθεί κατά των απεργών και όσων κινητοποιούνται ενάντια στην πολιτική του, με χαρακτηρισμούς του τύπου "όσοι απεργούν δε λαμβάνουν υπόψη τους πολίτες και τους ταλαιπωρούν", παραπέμπει σε μεθόδους προπαγάνδας κατά των κοινωνικών αγώνων, που βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η "πρωτοτυπία", φυσικά, έγκειται στο γεγονός ότι η προπαγάνδα αυτού του είδους ανασύρεται στην επιφάνεια από επίσημα πρωθυπουργικά χείλη. Διότι, βέβαια, δεν είναι άγνωστη, ως μέθοδος, αυτή η πρακτική συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων και στις μέρες μας. Αλλωστε έχει επιφανείς εκπροσώπους σε διάφορα ΜΜΕ (σ. σ.: η περίπτωση Κακαουνάκη, που προσφάτως εγκαλούσε τους συνταξιούχους, επειδή με την πορεία τους προκαλούσαν κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Αθήνα, είναι μια από τις πολλές).

Το γεγονός ότι οι παραπάνω παίζουν ρόλο "μέντορος" του πρωθυπουργού, ο δημόσιος λόγος του οποίου ταυτίζεται με το δημόσιο λόγο του κ. Κακαουνάκη, της "Αυριανής" και άλλων περισσότερο ομοειδών ή λιγότερο ομοειδών φωνών, οδηγεί σε ευρύτερα συμπεράσματα, που δεν είναι της ώρας. Η ευκολία πάντως με την οποία ο κ. Σημίτης απέδωσε... σαδομαζοχιστική διάθεση στους μαθητές, που, κατ' αυτόν, έκαναν πορεία χτες στην Αθήνα, υπό βροχή, για να "ταλαιπωρήσουν" τους οδηγούς (!), μας δίνει τη δυνατότητα για την εξής παρατήρηση: Οποιος, όπως ο κ. Σημίτης, τρέφει τέτοιου είδους αισθήματα απέναντι στους διαδηλωτές, είναι σαφές ότι τρέφει αντίστοιχα αισθήματα προς εκείνους που "ταλαιπωρούνται" από τους διαδηλωτές και που, υποτίθεται, ότι τους... νοιάζεται. Αρκεί να δει κανείς πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αυτούς που σήμερα εναγκαλίζεται σαν "ταλαιπωρούμενους", όταν και αυτοί γίνονται διαδηλωτές... Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετωπίζει όλους όσους, με την πολιτική της, τους έχει καταστήσει "ταλαίπωρους" σε αυτή τη χώρα.

Πέρα από την αντίληψη πως όποιος αγωνίζεται ταλαιπωρεί τους συνανθρώπους του (!), την οποία εκπροσώπησε χτες ο πρωθυπουργός (σ. σ.: πρόκειται για αντίληψη διαδεδομένη μεταξύ των αφεντικών, των υποτακτικών των αφεντικών και των συμβιβασμένων με τα αφεντικά), ο κ. Σημίτης φρόντισε να πάει ένα βήμα παραπέρα. Οι μαθητές, είπε, με τις κινητοποιήσεις τους σηκώνουν τη "σημαία" μιας λάθους υπόθεσης, ενώ θα έπρεπε να σηκώνουν τη σωστή "σημαία": Τη "σημαία" της εκπαιδευτικής (του) μεταρρύθμισης! Το δυστύχημα για τον πρωθυπουργό είναι ότι πολλαπλασιάζονται τα χέρια που κρατούν τις "σημαίες" οι οποίες του προκαλούν αλλεργία. Αγρότες, ναυτεργάτες, καθηγητές, τραπεζοϋπάλληλοι, μαθητές είναι μερικοί από όσους υψώνουν τις σημαίες της αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική. Και εδώ, είναι ο κύριος Σημίτης που πρέπει να λογοδοτήσει για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει όσους δεν "κλίνουν το γόνυ" μπροστά του. Επιστρατεύει "αγροτοδικεία" για τους αγρότες, βατραχανθρώπους για τους ναυτεργάτες, ΜΑΤ για τους εκπαιδευτικούς, δυνάμεις καταστολής για τους τραπεζοϋπαλλήλους, και, εσχάτως, εισαγγελείς και Ασφάλεια για τους μαθητές (!), ώστε να περάσει την πολιτική του.

Μήπως τελικά αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε να στείλει χτες ο πρωθυπουργός; Πως όποιος δε σηκώνει το πλαστικό σημαιάκι της ΟΝΕ, θα παραπέμπεται στα "σωφρονιστήρια" της... "κεντροαριστερής πειθούς"; Δεν αποκλείεται. Αλλωστε ο κ. Σημίτης μπορεί να είπε - με αφορμή την υπόθεση Πινοτσέτ - ότι "η βία δε δημιουργεί δίκαιο", αλλά ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι ο "εκσυγχρονισμός" δε δικαιούται να χρησιμοποιεί βία απέναντι σε όσους τον "ταλαιπωρούν". Και αυτός είναι ο στόχος του κ. Σημίτη. Να πάψει ο λαός να τον "ταλαιπωρεί". Δε νομίζουμε, πάντως, ότι ο λαός έχει την ίδια γνώμη. Αν ρωτήσει τον κ. Αρσένη, θα το αντιληφθεί και ο πρωθυπουργός.