BIBΛIO

Πάλλουσα ποίηση

Γνωρίζαμε τον Μάνο Λουκάκη σαν φιλόλογο με 25ετή θητεία στην εκπαίδευση, βιβλιοκριτικό, αλλά και επιμελητή βιβλίων, αφού μανικά διαβάζει "ανα-γιγνώσκοντας κατ' επάγγελμα πάθους", όπως ο ίδιος λέει. Πρόσφατα, με το βιβλίο του "Σαν τη Μαρία το πρωί",το δεύτερο ποιητικό (εκδόσεις "Καστανιώτη"), ανακαλύψαμε και τον ποιητή Μάνο Λουκάκη. Εναν εξαιρετικά αισθαντικό ποιητή, που κατάφορτος με αρχαιολογική, μυθολογική και γενικότερα φιλολογική γνώση, "σαν εγγράμματος άνεμος",στιχουργεί πολεμώντας "τη μίζερη έγνοια του χρόνου" μας. Λειαίνει "με ψιθύρους το βράχο" του καιρού μας. Με σύγχρονης ποιητικής αισθητικής "ραψωδιακά ιδιώματα", με γνώση και αίσθηση των ποιητικών ρυθμών, η ποίησή του άλλοτε αναπνέει "σαν συγκοπή αναπαίστου βίαιη" κι άλλοτε "ωσάν σπονδείος δάκτυλος", για να "υγράνει" τον αποξηραμένο κοινωνικό βίο μας. Μεταφορική, αφαιρετική, υπονοηματική, διαλογική με τον αναγνώστη, η ποίηση του Μ. Λουκάκη θυμίζει "αγρύπνιες" σκοτωμένων και ζώντων. Παραλληλίζει αρχαίες με νεότερες "Οδύσσειες" και μαρτυρικούς σε ερημονήσια "Φιλοκτήτες", θυμώνει με όποιον "φυτεύει σίδερο στη ράχη του περιστεριού", πονά με τον "πόνο της δικής μας αϋπνίας".

"Παραμυθολογώντας", δηλαδή αλληγορώντας τα ποιήματα της συλλογής ουσιαστικά πραγματολογούν με αγωνία για το σήμερα και το αύριο του ανθρώπου. Του κάθε έρημου, κάθε μάνας, γιου και κόρης της στέρησης, της ανέχειας, του ξεριζωμού και της ανάγκης. Με απέραντη για τον πάσχοντα απλό άνθρωπο ευαισθησία, "στοχάζεται το γείτονα", κάθε γριά μάνα σαν την "Ισιδώρα" του, κάθε "Ερμιόνη" που η "μοίρα" τη ρίχνει στην Κουμουνδούρου, μα και μνήμες, εικόνες, αισθήματα, αισθήσεις, κοινές με φίλους σαν τον Μηνά Δημάκη. Η ποίηση του Μ. Λουκάκη, σαν τον Πίνδαρο που μυθολογεί στο ποίημά του "Ιαμος", λέει τον πόθο της για μια αναγέννηση της ζωής, για μια νέα δύναμη, ένα νέο "Χριστό" που σαν "άλογο - μακρινό κι ολόσωμο" να γίνει "εκτροφέας φωτός". Κουβαλά μιας "αρχαίας οργής την ομίχλη" και την ακονίζει εξακοντίζοντας, σαν παιδί, τη φαντασία του και τη λυρική ευαισθησία του στα σημάδια του ξύλου και του μαρμάρου: "Μόλις ξυπνώ, / Κοιτάζω πουλιά στο μπαλκόνι, / Διαβάζω γράμματα κι αριθμούς στα σύννεφα/ Και τα λούκια που σκαρώνει το δάκρυ σου/ Με τον καιρό/ Στα ξύλα και τα μάρμαρα. (...)". Τέλος, η πέμπτη ενότητα της συλλογής, "Οι θεατρίνοι", αποκαλύπτει ότι ο Μ. Λ. διαθέτει και μια, επίσης αλληγορική, σατιρική φλέβα.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ