"(...) Το ουσιαστικό "δάσκαλος" ήταν σύμφυτο με την προσωπικότητά του. Δε χρειάστηκε ποτέ να παραστήσει το δάσκαλο, γιατί ήταν δάσκαλος με τα όλα του: στην έδρα και στον δρόμο, στην πένα και στο ποτήρι, στα λόγια και στην πράξη, αξεχώριστα. Ακτινοβολούσε σοφία γήινη, ανθρώπινη, ευρύχωρη, ξύπνια, που επιβαλλόταν χωρίς να επιβάλλει. Μαχητική, βέβαια, δηκτική ναι, όμως διόλου εριστική ή δογματική (...) Λυρικός και σατιρικός στην επιφάνεια, βαθύτερα ειρωνικός και δραματικός, μα προπαντός μάστορας του λόγου και του στίχου, ήξερε να διδάσκει χωρίς να ξεπέφτει στα μηχανικά σχήματα του χαζοχαρούμενου διδακτισμού (...)".