Ο Κλέων Παράσχος θαυμάζοντας και ομονοώντας, με το έργο του Βάρναλη έγραφε:

" (...) Η μαχητική του ιδιοσυγκρασία, η θερμή ιδεολογική του πίστη, οι έχθρες του, η οργή του, η αγάπη του για το διπλανό, το βαθύ του αίσθημα της δικαιοσύνης και της λευτεριάς, ο ανθρωπισμός του, με μια λέξη, έχουν ανάγκη από μια τέχνη, που να οδεύουν γοργότερα προς το πρακτικό αποτέλεσμα, που να σπρώχνουν τους άλλους πιο βίαια και ορμητικά προς ένα σκοπό, που να φωτίζουν, να ενθουσιάζουν, να οδηγούν, να φανατίζουν για την απόκτηση ενός καλού, υπέρτατου για το Βάρναλη, όπως και για όλους τους ομοϊδεάτες του καλλιτέχνες, για την κοινωνική ισότητα, για μια πιο δίκαιη κατανομή των γήινων αγαθών. Στο έργο του δεν πρέπει τόσο να ζητούμε - δε μας δίνει ο ίδιος το δικαίωμα για τούτο - τη συγκίνηση από το "ωραίο" και το κυνήγημα του ωραίου, όσο το τάραγμα και το τράνταγμα μιας ψυχής από τον ανθρώπινο πόνο και από την ανθρώπινη δυστυχία, από την αγάπη για το διπλανό. Αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στο Βάρναλη το ζεστό εκείνο μίλημα μιας ψυχής που το πίνει αχόρταγα μια άλλη ψυχή (...).

Στην εποχή μας, όπου όλες οι παλιές αξίες κλονίζονται, όπου τα ανθρωπιστικά ιδανικά κατακτούν κάθε μέρα νέες συνειδήσεις, δεν είναι καθόλου περίεργο πως ένας άνθρωπος σαν τον Βάρναλη, ανήσυχος, τολμηρός, ειλικρινής, δόθηκε με όλη την ορμή και τη δύναμή του στο μαρξισμό".