Ο σπουδαίος, επίσης δημιουργός και κριτικός της λογοτεχνίας και Παναγής Λεκατσάς,έγραφε για τον Βάρναλη:

" (...) Η ποίησή του είναι γνωστή κι αγαπημένη σε πλατύτατα στρώματα του λαού (...). Η διάκριση λαϊκότητας και ποιότητας φυσικά περιττεύει: Η αληθινή ποίηση απευθύνεται και στους λίγους και στους πολλούς, προσφέροντας πάντα, και στους λίγους και στους πολλούς, περισσότερα απ' όσα μπορούνε να πάρουν. Η ποίηση του Βάρναλη, ένας από τους χρυσούς ακόμη κρίκους που συνδέουν τις ψυχές και των Λίγων και των Πολλών, με τον κόσμο των Οραμάτων και των Μορφών, ανακρατεί τη λειτουργία, το αξίωμα και την πραγματική υπερηφάνεια της ποιητικής και στις μέρες μας τέχνης (... )".

"Κανένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας Λυρικής δε στέκει παραπάνω από τη "Μάνα του Χριστού" (...). Η ποίηση του Βάρναλη ανήκει στη σειρά των όρθιων δέντρων. Των δέντρων που οι ρίζες τους βυθίζονται στην εθνική παράδοση (...).

Εκεί που οι ελληνικοί χαρακτήρες της βαρναλικής ποίησης παρουσιάζονται ανάγλυφοι, είναι φυσικά η Μορφή, που, με το φως της, τη σοβαρότητα, την καλλιγραφημένη κομψότητα, και μαζί τη λυγεράδα, το νεύρο, τη δόνηση, συναγωνίζεται τ' αριστουργήματα της δημοτικής λυρικής και της λυρικής των Ελλήνων. Σαστίζει κανείς ξαναβρίσκοντας αυτογέννητους στον Βάρναλη, μέσα από τους δημοτικούς τρόπους του, τους χαραχτήρες της αλκαϊκής ποίησης (...). Τον καιρό που η ποίηση, για να γλυτώσει από τη συμβατικότητα των παραδομένων τύπων - ξεχυνόταν στο φλύαρο ελεύθερο στίχο για να τελματωθεί στο κουβεντολόι των τελευταίων καιρών, ο Βάρναλης αντλούσε από τους παραδομένους τύπους τα γνησιότερα στοιχεία τους, για να τα πλέξει, με πολυποίκιλους συνδυασμούς των ρυθμομετρικών συστοιχιών, στην πιο βαθύτεχνη στροφή της νεοελληνικής ποίησης, σ' ένα θαύμα πλαστικότητας κι αρμονίας. Μέσα από την ανασυνθετική αυτή δημιουργία του Βάρναλη, οι φόρμες οι παλιές ξεπηδούν ανανεωμένες, σαν να λούστηκαν στον Ποταμό της Ζωής, ολοζώντανες πάλι κι αστραφτερές, να μας φέρουν ξανά στη χαμένη καρδιά της ποιήσεως στο Τραγούδι (...).

Ο βιωματικός πλούτος του ποιητή είναι το ξεχείλισμα της καθαρής ελληνικής ψυχοτροπίας (...). Ο Βάρναλης είναι Εθνικός Ποιητής με την κύρια - και μόνη - σημασία του όρου".