Η επαίσχυντη πράξη παράδοσης του ηγέτη των Κούρδων Α. Οτσαλάν στο αντιδραστικό καθεστώς της Τουρκίας δεν αποκάλυψε μόνο την ουσία και την ποιότητα της κυβερνητικής πολιτικής όσον αφορά το κουρδικό πρόβλημα, αλλά και τις γενικότερες πολιτικές επιλογές της στη βάση της ενεργητικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, αλλά και στη "νέα τάξη". Η υπόθεση Οτσαλάν θέτει, ταυτόχρονα, σε δοκιμασία και την πολιτική και πρακτική όλων των κομμάτων, με αφορμή τη στάση τους στο συγκεκριμένο ζήτημα, σ' όλο το πλέγμα, τουλάχιστον, της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Και, αν για τη ΝΔ η πολιτική και η στάση της είναι ευδιάκριτη, για τους εγχώριους "κεντροαριστερούς" του Συνασπισμού ήταν πραγματικά αποκάλυψη, καθώς, φθάνοντας τα πράγματα στο απροχώρητο, ήταν δύσκολο να κρυφτούν με δημαγωγικές ή μεσοβέζικες τοποθετήσεις.

Αυτή η τακτική υποκρισίας, στην αντιμετώπιση των επιλογών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της ΕΕ, έγινε πιο καθαρή μετά την παράδοση του Α. Οτσαλάν στην Τουρκία από την ελληνική κυβέρνηση. Είναι, από την άποψη αυτή, αποκαλυπτικά τα όσα είπε ο υπεύθυνος του ΣΥΝ για την εξωτερική πολιτική, Ν. Μπίστης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, την επομένη της παράδοσης (16.2.99): "Σε μένα τουλάχιστον υπάρχει μεγάλο πολιτικό ερώτημα, πώς, ξεκινώντας από μια θέση που λέει, και ορθά,ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι τελευταίες χώρες που θα έπρεπε να εμπλακούν σ' αυτή τη συγκεκριμένη υπόθεση και να μεταθέσει το πρόβλημα σε θέμα ευθύνης κυρίως της ΕΕ και των άλλων ισχυρών χωρών της Ευρώπης, οι οποίες έχουν και Κούρδους (Γερμανία κλπ.) και οι οποίες πρέπει να συμβάλουν σε μια λύση, κατέληξε τελικά, μέσω Κένυας, και με παραμονή του Οτσαλάν σε ελληνικό χώρο, να αποτελέσουμε τη μοναδική χώρα που δέχτηκε το μεγάλο αυτό πρόβλημα". Ο ίδιος υιοθετεί, ουσιαστικά, και τη λογική των ιμπεριαλιστών για τρομοκρατική οργάνωση του ΡΚΚ, προβάλλοντας "τρομοκρατικές ενέργειες του ΡΚΚ εναντίον αθώων πολιτών σε Ευρώπη και Τουρκία και εναντίον Κούρδων αγωνιστών, οι οποίοι απλώς είχαν (και δικαιώθηκαν) διαφορετική εκτίμηση για την απολυτοποίηση του ένοπλου αγώνα"!

Από κει και πέρα, η ηγεσία του ΣΥΝ αρκέστηκε να καταγγέλλει την κυβέρνηση, απλώς, για τους χειρισμούς της, που οδήγησαν στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη. Περιορίστηκε στην καταγγελία της διπλωματίας των μυστικών υπηρεσιών και σε μια φαρισαϊκή καταγγελία της υποκρισίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης σχετικά με την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μπροστά στο έγκλημα και την αγανάκτηση που προκάλεσε στον ελληνικό λαό η παράδοση του Οτσαλάν, ζητά διευκρινίσεις και ευθύνες, απλώς, για τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Και πέραν των κυβερνητικών ευθυνών, της λειτουργίας των... θεσμών, των γνωστών περί Συμβουλίων Εξωτερικής Πολιτικής, περί συνεδριάσεων των πολιτικών αρχηγών, τα οποία ζήτησε, ουδέν! Την ώρα που σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιδρά για την εμπλοκή της πολιτικής της κυβέρνησης στα γρανάζια της νέας δομής του ΝΑΤΟ, της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, της "νέας τάξης πραγμάτων", την ώρα που εξυφαίνονται νέα σχέδια και επιδιώξεις για αλλαγές συνόρων, την ώρα που κυβέρνηση και ΝΔ συγχρονίζονται με την πολιτική της ΕΕ και των ΗΠΑ, ο ΣΥΝ από κοντά ζητά συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, δηλαδή συνεύρεση με τους "λύκους", για να κάνουν τι; Να πειστούν να φάνε λιγότερα "πρόβατα"; Να τους πείσει να αλλάξουν πολιτική και μάλιστα στα πλαίσια της ΕΕ; Αν δεν είναι συνειδητή στήριξη της πολιτικής που εφαρμόζεται, τότε τι είναι; Μήπως εξαπάτηση του λαού; Μάλλον και τα δυο μαζί. Αυτή είναι η κατάντια αυτού του αυτοαποκαλούμενου "της Αριστεράς και της Προόδου". Εκείνο που αναδείχνεται από την όλη εξέλιξη είναι ότι η πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΝ δε διαχωρίζεται ουσιαστικά από τη λογική της αποδοχής της "νέας τάξης πραγμάτων" και το "δόγμα", που λέει ότι κάθε λαός που διεκδικεί, με τα μέσα που αυτός αποφασίζει, το δικαίωμα να ζει στη γη του, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα κοινωνικά του δικαιώματα, που θέλει να επιλέγει το κοινωνικό και πολιτικό του σύστημα, αναγορεύεται σε τρομοκράτη, που πρέπει να τσακίζεται με όλα τα μέσα, πολιτικά και στρατιωτικά. Λογική άκρως επικίνδυνη για τους λαούς.