Επιτέλους, απόκτησα πατρίδα. Εύλογα μπορεί να πείτε: Ως τώρα ήσουν άπατρις; Σου είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια; Τίποτα από αυτά. Το διαβατήριό μου έγραφε και γράφει "Ελληνική Δημοκρατία". Η ταυτότητά μου σαφώς δηλώνει ότι έχω "ελληνική" υπηκοότητα. Τότε; Ολα αυτά είναι στα χαρτιά. Οπως στα χαρτιά εμφανίζομαι, για παράδειγμα, και σαν "Χριστιανός Ορθόδοξος". Στην πραγματικότητα, είμαι άθεος και το ίδιο μου κάνει αν με αναφέρουν "Χριστιανό Ορθόδοξο", "Διαμαρτυρόμενο", "Καθολικό", "Βουδιστή", "Ειδωλολάτρη", ή όπως αλλιώς θέλουν, αφού αυτά είναι τυπικά. Το θέμα της πατρίδας, όμως, δεν είναι τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Και θα εξηγηθώ αμέσως, αφού όμως προηγουμένως ξεκαθαρίσω τι είναι "πατρίδα".

"Πατρίδα", στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το σύνολο των οικοπέδων που βρίσκονται σε μια περιοχή. Βέβαια, παλιότερα, αλλιώς εννοούσαμε τον όρο "πατρίδα". Θα θυμάστε, πιθανόν, και το ποίημα, που έλεγε: "Τι είν' η πατρίδα; Μην είναι οι κάμποι, τα ψηλά βουνά...". Στους καιρούς που ζούμε, όμως, όλ' αυτά άλλαξαν. Βλέπετε, τώρα, όλα σφραγίζονται από τους κανόνες της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας, από το πάρε - δώσε του χρήματος, την "ηθική" της ζούγκλας και το νόμο του ισχυροτέρου. Ας έρθουμε, όμως, και πάλι στη σύγχρονη έννοια της "πατρίδας" των οικοπέδων. Ως γνωστόν, λοιπόν, τα οικόπεδα ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τα πασαλάκια ή τα συρματοπλέγματα, που τα οριοθετούν. Ετσι, λοιπόν, όλα μαζί τα πασαλάκια και τα συρματοπλέγματα είναι η πατρίδα. Και όποιος έχει πασαλάκια έχει και πατρίδα, που πρέπει να υπερασπιστεί από κάθε επιβουλή, γιατί αν δεν το κάνει θα χάσει τα πασαλάκια, δηλαδή θα χάσει τα οικόπεδα, άρα θα χάσει και την πατρίδα. Και όσοι δεν έχουν πασαλάκια, συνεπώς δεν έχουν οικόπεδα, άρα δεν έχουν και πατρίδα, τι κάνουν όταν κινδυνεύει; Κανονικά τίποτα αφού δεν πρέπει να τους νοιάζει. Εκτός και αν ευελπιστούν ότι μετά από έναν πόλεμο θα αποκτήσουν και αυτοί δικά τους πασαλάκια, δηλαδή τα οικόπεδα που ανήκαν στο γείτονά τους, οπότε το πράγμα αλλάζει. Αλλά μια τέτοια προοπτική είναι πολύ συζητήσιμη.

Μέχρι τώρα, λοιπόν, δεν είχα κανένα οικόπεδο. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα προηγούμενα, στην ουσία, δεν είχα πατρίδα. Ωσπου η μητέρα μου αποφάσισε να μου δώσει με τη μορφή της "γονικής παροχής" ένα οικόπεδο, κάτι παραπάνω από μισό στρέμμα στην Αίγινα. Η προβλεπόμενη διαδικασία επιβάλλει, μεταξύ άλλων, να υπάρχει και εκτίμηση της αξίας του "ακινήτου" από την εφορία. Πήγαμε λοιπόν στον έφορο, ο οποίος, αφού εξέτασε τα στοιχεία του οικοπέδου ώστε να αποφανθεί για την αντικειμενική του αξία, έγραψε: "Ανευ αξίας".