Η επίτευξη "ειρηνευτικής συμφωνίας" με το Ισραήλ προκάλεσε, και προκαλεί μέχρι σήμερα, εντονότατες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Ιορδανίας. Το Αμμάν μετά από δεκαετίες προσπαθειών κατάκτησης της "καθαρής" αραβικής ταυτότητας, που άρχισαν με την εξέγερση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1916, της οποίας ηγήθηκε ο προπάππος του Χουσεϊν και στη Δύση είναι περισσότερο γνωστή από τις ιστορίες του Λόρενς της Αραβίας, και ολοκληρώθηκαν με την ανεξαρτησία του βασιλείου των Χασεμιτών από τη βρετανική κυριαρχία το 1950, υπέγραψε συμφωνία με το κατεξοχήν εχθρικό κράτος στην περιοχή, το 1994. Αυτομάτως, έθεσε εαυτόν εκτός του στενού κύκλου των αραβικών χωρών, οι οποίες δεν έκρυψαν ούτε τη δυσαρέσκειά τους ούτε τη δυσπιστία τους ως προς τις προθέσεις της ιορδανικής ηγεσίας. Παράλληλα, εξάρτησε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, την οικονομική του ανάπτυξη στη νέα αυτή συμφωνία.

Αντίθετα με τις διακηρύξεις και τις διαβεβαιώσεις του βασιλιά Χουσεϊν, η Ιορδανία των 4,8 εκατομμυρίων κατοίκων δε βίωσε μια οικονομική άνθηση αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Στα σοβαρά πολιτικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο, προστέθηκε η βαθιά οικονομική κρίση. Η ανεργία επισήμως έφθασε το 14% και ανεπισήμως εκτιμάται ότι αγγίζει το 27%. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο ρυθμός ανάπτυξής της δεν ξεπέρασε το 1% το 1996 και περιορίστηκε στο 3% το 1997. Το 30% των Ιορδανών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο από τις οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στο Ιράκ, από τις οποίες επλήγησαν, κυρίως, η Ιορδανία και η Τουρκία. Αν σε όλα αυτά κανείς συνυπολογίσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη χώρα για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, γίνεται αντιληπτό ότι το κοινωνικό κλίμα στο βασίλειο των Χασεμιτών ήταν εκρηκτικό, πολύ πριν το θάνατο του βασιλιά Χουσεϊν. Η ανησυχία, ακόμη και στενών συνεργατών του αποθανόντος βασιλιά, όπως είναι ο Μ. Ταχέρ Μασρί, επί χρόνια σύμβουλος του Χουσεϊν, μοιάζει να είναι απολύτως δικαιολογημένη καθώς ως μοναδικός τρόπος ικανοποίησης των όρων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εμφανίζεται, πλέον, να είναι η ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της κρατικής βιομηχανίας της χώρας, οι οποίοι βρίσκονται στο στόχαστρο, κυρίως, του ισραηλινού κεφαλαίου.

Εκτός από την αραβική δυσαρέσκεια, που αυξήθηκε μετά την έναρξη της συνεργασίας της Τουρκίας με το Ισραήλ, και τα οικονομικά προβλήματα, η "ειρηνευτική συμφωνία" με το Ισραήλ προκάλεσε αλλεπάλληλες αναταράξεις και στους κόλπους της ιορδανικής κοινωνίας. Η "συμφωνία με τον αιώνιο εχθρό" δε δυσαρέστησε, μόνο, τους Ιορδανούς αλλά ενέτεινε τις ανησυχίες των Παλαιστινίων, οι οποίοι ζουν στην Ιορδανία και εκτιμάται ότι αποτελούν το 50% του πληθυσμού της. Οι διακρίσεις σε βάρος τους στον εκπαιδευτικό και μισθολογικό τομέα εντάθηκαν, ενώ "σάρκα και οστά" άρχισε να παίρνει ο φόβος τους ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν ελεύθερη πατρίδα και θα παραμείνουν εσαεί πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αλλωστε, δεν είναι κρυφό το ότι μέρος της ισραηλινής ηγεσίας, ακόμη και σήμερα, θεωρεί πως το παλαιστινιακό έδαφος δεν είναι άλλο από την Ιορδανία, στην οποία θα πρέπει να μεταβούν οι εναπομείναντες, στα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, Παλαιστίνιοι. Η προοπτική αυτή δεν ευχαριστεί διόλου ούτε τους Ιορδανούς, ούτε τους Παλαιστινίους των αυτόνομων, ούτε τους Παλαιστινίους της Ιορδανίας.

Το Παλαιστινιακό αλλά και το ζήτημα του Ιράκ είναι τα ζητήματα - "φωτιά" για την οποιαδήποτε ιορδανική κυβέρνηση, υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές, οι οποίοι εκτιμούν ότι το Αμμάν, εξαιτίας της πρόσδεσής του στο άρμα της Ουάσιγκτον τα τελευταία χρόνια, έχει περιέλθει σε ιδιαίτερα δύσκολη και αντιφατική θέση. Πλήρωσε ακριβά την καταδίκη της επιχείρησης "Καταιγίδα της ερήμου" το 1990 και η έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια δεν έχει αποτρέψει την άσκηση όλο και περισσότερων πιέσεων προς την ιορδανική ηγεσία να συμμετάσχει ενεργά στα σχέδια ανατροπής του Ιρακινού ηγέτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο στρατηγός Σαμίχ ελ Μπατικχί, επικεφαλής των ιορδανικών μυστικών υπηρεσιών και βασικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων στην πολιτική σκηνή της χώρας, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος που οργάνωσε η CIA κατά του Σαντάμ Χουσεϊν το 1996. Το Αμμάν βρίσκεται ανάμεσα στη "Σκύλλα και τη Χάρυβδη", καθώς δεν μπορεί να καταδικάσει και να πιέσει το Ισραήλ στην ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία", ούτε να καταδικάσει τις αλλεπάλληλες επιχειρήσεις σε βάρος του Ιράκ εξαιτίας της μεταξύ τους συμφωνίας, αλλά και της οικονομικής εξάρτησής του από το Τελ Αβίβ αλλά και την Ουάσιγκτον, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να κλείσει, εντελώς, τα μάτια σε όλα αυτά ενώπιον της οξυμένης λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής.