Η πρώτη εσήμανε τη στροφή του πολέμου, με κατάληξη τη νίκη του σοβιετικού λαού και την ήττα του χιτλερισμού. Η δεύτερη επέφερε ήδη την ηθική νίκη του σερβικού λαού, νίκη ψυχής, αξιοπρέπειας, ανθρωπίνων ιδεών και αξιών και την ήττα, κυριολεκτικά την ηθική κατάρρευση, του νεοφασισμού.

Τότε παρακολουθούσαμε, με σφιγμένη καρδιά, τη σύγκρουση στη μια όχθη του Βόλγα, στην πόλη του Στάλιν, του οποίου η διαταγή προς τους Σοβιετικούς μαχητές ήταν τρεις απλές λέξεις: Ούτε βήμα πίσω. Και οι Σοβιετικοί, τω κείνω ρήμασι πειθόμενοι, πάλεψαν με σπαρτιατική γενναιότητα. Αλλά και οι χιτλερικοί αγωνίστηκαν, σαν άντρες προς άντρες. Στήθος με στήθος.

Από ψηλά, από απόσταση χιλιομέτρων, κλεισμένοι στα ιπτάμενα φρούριά τους, πλήττουν με πυραύλους και βόμβες σπίτια αόπλων ανθρώπων, κατοικίες οικογενειών, νοσοκομεία, φυλακές, μνημεία, ναούς, έργα τέχνης και πολιτισμού. Αν αυτό δεν είναι ανανδρία και βαρβαρότητα, τότε τι είναι; Αν οι επιτιθέμενοι δε διαπράττουν στυγερό έγκλημα, τότε τι μπορούν να πουν ότι κάνουν;

Ανησυχούν οι Αμερικανοί και ΝΑΤΟικοί μήπως πληγεί, απ' αυτή την περιπέτεια, το κύρος τους. Με άλλα λόγια, μήπως βγουν στραπατσαρισμένοι και γελοιοποιημένοι. Μα ήδη, από την υπέροχη αντίσταση του σερβικού λαού, έχουν στραπατσαριστεί και γελοιοποιηθεί.

Στο ένα να είναι ζωγραφισμένα τα τρυφερά άκρα ακρωτηριασμένου παιδιού. Ενα κομμένο πόδι κι ένα σακατεμένο χεράκι. Στο άλλο μια μάνα, την ώρα, που θήλαζε το βρέφος της, κι επλήγησαν αυτή και το μωρό. Το τρίτο ένα γέροντα, με πολτοποιημένο το σεβάσμιο πρόσωπό του...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ