Στη διάρκεια των συνομιλιών στη Μόσχα του Προέδρου Μπορίς Γιέλτσιν με τον Πρόεδρο της Νότιας Κορέας Κιμ Ντε Τζουν, οι δυο "πρώτες κυρίες" έκαναν επίδειξη στις τηλεοπτικές κάμερες της αγάπης τους για τα παιδιά. Στην προκειμένη περίπτωση για τα παιδιά του παιδικού σταθμού Νο. 3 της πρωτεύουσας. Η εικόνα ήταν πράγματι συγκινητική, ιδίως όταν η σύζυγος του Ρώσου Προέδρου Ναϊνά Γιέλτσινα, επιδεικνύοντας, για χάρη του πρωτοκόλλου, την αγάπη για τα παιδιά, χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο ένα παιδάκι. Και σε συνέντευξή της στην εφημερίδα "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" ανέφερε ότι υπάρχει το μόνιμο πρόγραμμα "Παιδιά της Ρωσίας". "Ζητούμε συνέχεια χρήματα από τον Πρόεδρο για να βοηθήσουμε τα παιδικά ιδρύματα", είπε η Ναϊνά Γιέλτσινα. "Και ο Πρόεδρος σας δίνει χρήματα;", ενδιαφέρθηκε ο δημοσιογράφος. "Μας δίνει όλα όσα έχει. Αν και δεν είναι και τόσο απλό να βρεις χρήματα στο προεδρικό πρόγραμμα", παραπονέθηκε η "πρώτη κυρία" της Ρωσίας.

Ποια είναι όμως η πραγματική κατάσταση των παιδιών; Η μοίρα των παιδιών στη μετασοβιετική Ρωσία γίνεται από μέρα σε μέρα πιο δύσκολη και μαύρη. Ειρωνεία της τύχης, η συνέντευξη της Γιέλτσινα κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με άρθρο, στην εφημερίδα "Νεζαβίσιμαγια Γκαζέτα", του προέδρου του Παιδικού Ιδρύματος της Ρωσίας και προέδρου του Διεθνούς Συλλόγου Παιδικών Ιδρυμάτων, συγγραφέα Αλμπέρτ Λιχάνοφ. Το άρθρο αυτό απορρίπτει ουσιαστικά τα λόγια της συζύγου του Γιέλτσιν σχετικά με το ότι ο "Πρόεδρος δίνει όλα όσα έχει".

Ο Λιχάνοφ θεωρεί ότι "η έλλειψη στη Ρωσία εθνικής πολιτικής για τα παιδιά θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε καταστροφή". Υποστηρίζει ότι "τον τελευταίο καιρό τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας βρίσκονται στους ηγέτες της χώρας όχι στη δέκατη, αλλά στην εκατοστή δέκατη θέση... Στις 9 Μάη του 1945 υπήρχαν στην ΕΣΣΔ 678.000 ορφανά, ενώ τώρα μόνο στη Ρωσία υπάρχουν 640.000 ορφανά και κάθε χρόνο ο αριθμός αυτός αυξάνει κατά 70-80.000". Στο άρθρο αναφέρονται αδιάψευστα στοιχεία ότι το κυρίαρχο καθεστώς, οι κυβερνήτες "συχνά δεν ανταποκρίνονται" στις εκκλήσεις για βοήθεια στα άμοιρα παιδιά.

"Στα 12 χρόνια ύπαρξης του Παιδικού Ιδρύματος της Ρωσίας έτυχε να δοκιμάσω πολλές περιόδους και ενθουσιασμού και σχεδόν πλήρους απόγνωσης. Υπήρξε ένας καιρός που τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας είχαν απήχηση στην ηγεσία της χώρας - το ίδρυμα υποστηριζόταν, στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ υπήρχαν οι ιδρυτές μας, οι νομοθέτες άκουγαν τα επιχειρήματά μας. Τότε ακριβώς είχαν ληφθεί ειδικές αποφάσεις (είμαι περήφανος που είχε σταθεί δυνατό να δοθούν στους παιδικούς σταθμούς 1.500 λεωφορεία και φορτηγά, τα περισσότερα κυκλοφορούν και σήμερα)... Πριν από 10 περίπου χρόνια η κοινωνία ήταν γεμάτη ελπίδες και προσδοκίες, ενθουσιασμό και πίστη στο μέλλον. Σήμερα οι άνθρωποι τα έχουν χαμένα, έχουν χάσει την πίστη στο μέλλον. Δε συγκινεί και τόσο πλέον ο πόνος των οικείων και άλλων και δεν προκαλεί την επιθυμία για βοήθεια, οι παραδοσιακές αξίες έχουν διαβρωθεί, η αξία της ζωής, μαζί και της παιδικής, ισοπεδώνεται. Βρισκόμαστε, στην ουσία, στο τελευταίο όριο πέρα από το οποίο υπάρχει η καταστροφή", τονίζει ο Λιχάνοφ.

Οπως φαίνεται όμως η καταστροφή ήδη επήλθε. Μόνο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο αριθμός των εγκαταλειμμένων παιδιών στη Ρωσία είναι πάνω από 2.000.000, αλλά, σύμφωνα με τα στοιχεία της αντιπολίτευσης, ο αριθμός αυτός υπερέβη από καιρό τα 4.000.000. Κάθε χρόνο στη Ρωσία 1.500.000 παιδιά σχολικής ηλικίας δεν πάνε σχολείο. Και ακριβώς μετά την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης, ακριβώς στα χρόνια της γιελτσινικής διακυβέρνησης και της καπιταλιστικοποίησης της χώρας, για πρώτη φορά στη χιλιετή και πλέον ιστορία της, η Ρωσία άρχισε να δίνει τα παιδιά της για υιοθεσία σε αλλοδαπούς. Και αυτό αιτιολογείται με το ότι δίνονται τάχα άρρωστα, ανάπηρα παιδιά, που στη χώρα τους δεν είχαν καμία ελπίδα.

Επίσης, η "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" δημοσίευσε στις 18 Μάη άρθρο με τίτλο "Πορτρέτο φαινομένου: παιδιά στις εξαγωγές". Κάνοντας πολεμική με κείνους που διερωτώνται "αν είναι άραγε πατριωτικό να διασκορπιστούν ανά τον κόσμο οι γιοι και οι κόρες μας εξ αίματος", η εφημερίδα γράφει: "Είναι πατριωτισμός, όταν εγγυώνται κανονική ζωή σε κείνους που γεννήθηκαν στον τόπο μας; Κι αν δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό για την ώρα, σημαίνει ότι πρέπει να τα δώσουμε σε ευημερούσες χώρες, σε κατάλληλες οικογένειες".

Και το πιο περίεργο, σε τέτοιου είδους αρθρογράφους δεν περνάει από το μυαλό τους ότι πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής στη Ρωσία και γι' αυτό πριν απ' όλα πρέπει να αλλάξει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Διότι ο καπιταλισμός - και αυτό το απέδειξε η παγκόσμια πρακτική - δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει σε όλα απολύτως τα παιδιά ίσες συνθήκες ζωής και ολόπλευρης ανάπτυξης.

Κυριολεκτικά κάθε μέρα οι ρωσικές εφημερίδες δημοσιεύουν τρομακτικές ιστορίες για κακοποιήσεις παιδιών μέσα στην οικογένεια, για προσβολές των παιδιών, για περιπτώσεις ζωώδους σκληρότητας και βίας απέναντι στα παιδιά. Ο συγγραφέας Λιχάνοφ όχι τυχαία αναφέρεται στην καταστροφή των παραδοσιακών αξιών - καταστρέφεται πριν απ' όλα η οικογένεια, οι αιώνιες βάσεις της καλοσύνης, της αγάπης και της φροντίδας για τον πλησίον. Σαν αποτέλεσμα τα παιδιά γίνονται παρίες, ενώ πολλά βάζουν τέρμα στη ζωή τους. Αναφέρουμε μόνο έναν αριθμό: τον περασμένο χρόνο έθεσαν τέρμα στη ζωή τους πάνω από 2.000 παιδιά. Οι ειδικοί αναφέρουν ως κύρια αιτία τη σκληρή συμπεριφορά από μέρους των γονέων, των συγγενών, των παιδαγωγών παιδικών σταθμών και οικοτροφείων. Των πιο οικείων ανθρώπων.

Σε ποια λοιπόν κοινωνία ζούμε, η οποία επιτρέπει σιωπηρά αυτή τη βιβλικών διαστάσεων "σφαγή των νηπίων"; Η ρωσική αστική κοινωνία έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε "συλλογικό Ηρώδη". Σ' ένα υγιές κοινωνικό περιβάλλον δε συμβαίνουν τέτοιες αγριότητες, άρα η κοινωνία είναι άρρωστη. Οι γιατροί αποκαλούν αυτή την κατάσταση "σύνδρομο σκληρής συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά". Εξάλλου, στα παιδικά νοσοκομεία, εκτός από τον συνηθισμένο κατάλογο καταγραφής των ασθενών, υπάρχει κι ένα ειδικό τετράδιο που καταγράφει "το σύνδρομο της σκληρής συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά". Θλιβερές σημειώσεις: "χτύπημα στον κρόταφο", "τραύμα στο μηρό", "διάσειση εγκεφάλου", "σπάσιμο των φαλάγγων του χεριού". Για το 90% των περιπτώσεων φταίχτες των αγριοτήτων είναι οι ίδιοι οι γονείς.

Επομένως, το "σύνδρομο" αυτό αποτελεί μια σοβαρή, τραγική ασθένεια. Οι νομικοί, από τη μεριά τους, μιλούν για "επιδημία ηθικής κατάπτωσης". Τόσα πολλά εγκλήματα κατά των παιδιών, τέτοια αγριότητα και σκληρότητα απέναντι στα τέκνα της, η Ρωσία δεν έχει γνωρίσει ποτέ άλλοτε.

Μετά την αναρρίχηση στην εξουσία των ψευτοδημοκρατών, η Ρωσία με ταχύτατα βήματα εισήλθε στις "πολιτισμένες χώρες". Και, να, η αστική εβδομαδιαία εφημερίδα "Νόβαγια Γκαζέτα" διατείνεται: "Οι ρωσικές πορνοταινίες με μαζική συμμετοχή παιδιών δίνουν πολλά χρήματα". Η εφημερίδα αυτή μήνες τώρα διεξάγει έρευνα για εγκλήματα που σχετίζονται με την παιδική πορνεία και πορνοβιομηχανία. Σ' ένα από τα τελευταία φύλλα της με τίτλο "Το φύλο αγάπης" αναφέρεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας που έχει μετατραπεί σε κέντρο της ρωσικής πορνοβιομηχανίας: "Περισσότερα από 300 αγόρια από 8 έως 16 χρονών αποτέλεσαν την "πρώτη ύλη" για πορνοταινίες και πορνοφωτογραφίες, "εμπόρευμα" για τους περαστικούς "τουρίστες"... Συναγερμό δε χτύπησαν όμως οι γονείς, ούτε οι πανταχού παρούσες γιαγιάδες. Εξοργίστηκαν οι Αμερικανοί. Τα ρωσικά βίντεο δε χωράνε καμία σύγκριση ούτε με τα ταϊλανδικά κι ούτε με τα λατινοαμερικανικά δείγματα. Στη χώρα μας, όπως φαίνεται, ζούνε τα ομορφότερα παιδιά. Και τα πιο ριψοκίνδυνα, παρά τα 8-10 χρόνια τους, που έχουν αφομοιώσει όλα τα είδη του ομοφυλοφιλικού σεξ".

Οπως λέγεται, μέχρι εδώ. Διαπιστώνοντας τις τρομερές πληγές που κατατρώγουν τη σημερινή ρωσική κοινωνία, κανένα δημοσίευμα δεν προχωράει παραπέρα. Δεν έχουν την τόλμη, μα ούτε και την εντιμότητα να παραδεχτούν ότι πριν από 10 χρόνια, επί Σοβιετικής Ενωσης, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Ολες αυτές οι ασθένειες εμφανίστηκαν και φούντωσαν μετά την καταστροφή του σοσιαλισμού και μαζί του όλες οι ηθικές αξίες, οι οποίες χαρακτήριζαν τη σοβιετική σοσιαλιστική κοινωνία. Εξυπακούεται ότι αυτοί που ζούνε από τις τσέπες των βαθύπλουτων, δε θα παραδεχτούν την απλή αλήθεια: Για να εξασφαλιστούν οι συνθήκες για μια ευτυχισμένη, σωματικά και ηθικά υγιής παιδική ηλικία, απαιτούνται θεμελιακές αλλαγές στη Ρωσία. Αυτό το αξίωμα το έχουν αποδείξει τα 70 χρόνια ζωής επί σοβιετικής εξουσίας και σοσιαλισμού. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει...

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ