Τελείωσε λοιπόν η παπαγαλία και περνάμε στον αιώνα της κριτικής σκέψης; Η παιδεία αλλάζει σελίδα; Οι μαθητές είναι όντως ευτυχείς και μετανιωμένοι για τους αγώνες τους; Αυτά και άλλα ερωτήματα βασανίζουν αυτές τις μέρες με αφορμή τη διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων και την αυτοπροβολή της "μεταρρύθμισης" ως ιστορική τομή. Τελικά όλη η αντιπαράθεση στην εκπαιδευτική "μεταρρύθμιση" έγινε για το χαρακτήρα και το βαθμό δυσκολίας των θεμάτων; Είναι η εξεταστική διαδικασία, το πρώτο και τελευταίο στοιχείο της μορφωτικής λειτουργίας του σχολείου;
Γιατί, αν πιστέψουμε τα όσα δήλωναν χτες στην "Καθημερινή" στελέχη του υπουργείου Παιδείας, τότε "και μόνον από τις ερωτήσεις μπορεί κανείς να μορφωθεί, ακόμα κι αν δεν ήξερε τις απαντήσεις". Η παιδαγωγική όμως λέει ότι η αξιολόγηση είναι το τελευταίο στοιχείο της μορφωτικής διαδικασίας και εξυπηρετεί το σκοπό, το πρόγραμμα και τη μεθοδολογία του σχολείου. Ποιος όμως είναι ο σκοπός του σχολείου που διαμορφώνει η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση; Είναι σκοπός του η γενική παιδεία, δηλαδή η διαμόρφωση της προσωπικότητας του μαθητή; Η μήπως είναι η παροχή σε μορφή σύνοψης πανεπιστημιακών παραδόσεων εκείνων των επιστημονικών πεδίων για τα οποία θα επιλεγεί ο μαθητής για τις "μετέπειτα εκπαιδευτικές του διαδρομές"; Τελικά ένα σχολείο επιλεκτικό, ασφυκτικά συνδεδεμένο στη διαδικασία εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, μπορεί να απαλλάξει τα παιδιά από το άγχος του ανταγωνισμού, να καλλιεργήσει το πνεύμα και την προσωπικότητα του μαθητή, να εξαλείψει με άλλα λόγια το λειτουργικό αναλφαβητισμό και τις συνέπειές του, αποτέλεσμα του χαρακτήρα του λυκείου σαν προθαλάμου των ΑΕΙ;
Το "ενιαίο" λύκειο είναι ελιτίστικο, εξαιτίας του σκοπού, του προγράμματος και της μεθοδολογίας του (βλ. κατευθύνσεις, πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις κλπ.). Ο ελιτίστικος χαρακτήρας του εκφράζεται επιπλέον με την προνομιακή μεταχείριση κάποιων γόνων αστικών οικογενειών που μπορούν να πληρώσουν τα ακριβά δίδακτρα ιδιωτικών σχολείων και να πάρουν ισοδύναμο απολυτήριο των δημόσιων σχολείων χωρίς να πάρουν μέρος στην ψυχοφθόρα διαδικασία των εξετάσεων, με το "Διεθνές Απολυτήριο". Από την άλλη, φαίνεται πόσο κοινωνικά άδικο είναι το νέο σύστημα που δε λαμβάνει υπόψη του την ιδιαιτερότητα κάθε μαθητή, αφού οι εξετάσεις είναι πανελλαδικού και άρα απρόσωπου χαρακτήρα, ο καθηγητής δηλαδή δε γνωρίζει την ιδιαιτερότητα του μαθητή που εξετάζεται. Ακραία έκφραση του προβλήματος είναι ότι καλούνται και οι φυσικώς αδύνατοι μαθητές να εξεταστούν μακριά από το σχολείο τους και τον καθηγητή τους στο όνομα του "αδιάβλητου" και της συγκρισιμότητας των εξετάσεων.
Λόγος εφησυχασμού δεν υπάρχει. Ακόμα και τα - υποτίθεται - εύκολα θέματα, και το γεγονός ότι για φέτος δε μετρά ο βαθμός της Β λυκείου παρά μόνο όταν είναι ευνοϊκός για το μαθητή, η δυνατότητα επανεξέτασης των αποτυχόντων της Β Λυκείου και το ότι οι μαθητές της Γ τάξης των νυχτερινών λυκείων δε δίνουν εξετάσεις, είναι παραχωρήσεις που έκανε η κυβέρνηση ακριβώς εξαιτίας της μεγάλης αντίδρασης που προκαλεί η πολιτική της, των αγώνων που αφήνουν παρακαταθήκες για το μέλλον. Αν λοιπόν οι σχολάρχες και οι μεγαλοφροντιστηριούχοι τρίβουν τα χέρια τους, το υπουργείο Παιδείας γιατί πανηγυρίζει; Την αντιεκπαιδευτική πολιτική την πλήρωσε η κυβέρνηση στις ευρωεκλογές και όσο επιμένει να την εφαρμόζει, θα την πληρώσει ακόμα πιο ακριβά.
Μ. Ν.
Feeds
ΝΕΑ ΟΡΜΗ στη λαϊκή συσπείρωση και πάλη 
