Με αφορμή, πάντως, το συγκεκριμένο σκάνδαλο, αλλά και όσα πολλά ακούγονται, για τις δημόσιες προμήθειες και, ιδιαίτερα, αυτές του υπουργείου Αμυνας, μπορούμε με μεγάλη βεβαιότητα, να σημειώσουμε τα παρακάτω:

Πρώτον: Οι μίζες και τα λαδώματα είναι ένα αδιαμφισβήτητο, εδώ και αρκετά χρόνια, καθεστώς. Και μπορεί, να ρίχνουν διάφοροι τις ευθύνες στους διάφορους κρίκους του κρατικού μηχανισμού, με αφορμή το γεγονός πως το φαινόμενο τον έχει "ποτίσει" σχεδόν ολόκληρο, αλλά οι πρώτιστες ευθύνες βαραίνουν όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. "Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" λέει η γνωστή λαϊκή παροιμία και η εφαρμογή της στο προαναφερόμενο πρόβλημα είναι απόλυτη.

Δεύτερον: Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο τεράστια είναι τα περιθώρια κέρδους των πολυεθνικών, όταν δίνουν μίζες δισεκατομμυρίων δραχμών. Ο καθένας, επομένως, μπορεί να καταλάβει πώς και πόσο κατασπαταλιούνται τα τρισεκατομμύρια του κρατικού προϋπολογισμού, που πληρώνουν όλοι οι εργαζόμενοι με το μόχθο και τον ιδρώτα τους.

Τρίτον: Ο καθένας μπορεί, επίσης, να καταλάβει πόσο πραγματικό τόπο πιάνουν τα χρήματα αυτά, όταν - πέρα από άλλες σοβαρές πλευρές και παραμέτρους - το κριτήριο που κυριαρχεί, για την όποια προμήθεια του δημοσίου ή κρατικό έργο, είναι η μίζα και το λάδωμα και όχι το συμφέρον της χώρας.