Tα παλιά συνταγολόγια φαρμάκων άρχιζαν με τη λατινική επίκληση "Cum Deo" (συν θεώ) που σήμαινε ότι οι γιατροί είχαν εξαντλήσει τα έσχατα όρια της προσφοράς τους. Αυτοί ήταν οι παλιοί καλοί γιατροί, που βρίσκουν μιμητές και σήμερα και που συνδύαζαν το λειτούργημα με την ανθρωπιστική αντίληψη.

Σε αντιστοιχία με τους "παλιούς", βρίσκονται οι γιατροί που έφτασαν από τους πρώτους στην καθημαγμένη Γιουγκοσλαβία, όπως και σε άλλες περιοχές συρράξεων, πολέμων, φυσικών καταστροφών, λιμών και λοιμών, πράγμα που αποδεικνύει ότι η καλή παράδοση συνεχίζεται. Είναι αυτοί οι γιατροί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, για να θεραπεύσουν τον ανθρώπινο πόνο όχι μόνο με τα φάρμακα και τη χειρουργική τεχνική, αλλά και με τις συμβουλές, την πρόληψη, τον καλό λόγο, την ιατρική παιδεία, τη συνδρομή τους στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, που συνδέονται με την υγεία.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι "γιατροί". Αυτοί που έκαναν εμπορική αφίσα το δίπλωμά τους και μαγαζάκι εσόδων το ιατρείο τους. Αυτοί που αθετούν τον ιπποκράτειο όρκο, συναλλάσσονται με οργανισμούς και επιχειρήσεις, και χρησιμοποιούν το δημόσιο τομέα υγείας, ως προθάλαμο και γέφυρα της ιδιωτικής πελατείας. Ο Ιπποκράτης, ο Κώος, ο "περίδοξος" έλεγε ότι η ιατρική είναι αξεχώριστα δεμένη με την ηθική και παρότρυνε τους μαθητές του, "όπως έχωσι βίον εύτακτον, και ψυχήν σώφρονα, ήθος καλόν και αγαθόν, να ώσι σεμνοί και φιλάνθρωποι, επί τούτοις δε, να γνωρίζωσι να σιγώσι".