Το αληθινό μέλλον δεν έχει ανάγκη απ' το θάνατο του αληθινού παρελθόντος. Μονάχα ψέματα έχουν ανάγκη να αρνηθούν παλαιότερα ψέματα. Με αυτές τις φράσεις το 1941, άρχιζε τον πρόλογό του ο Π. Κανελλόπουλος στην "Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος". Για να διαψευστεί απ' τα ίδια τα γεγονότα. Την ακέφαλη ηθική, του χρήματος και του αίματος! Αλλά η αλήθεια δε μεταβάλλεται. Ενας Γερμανός στρατιώτης μετά την ήττα του φασισμού στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιφασίστας ο ίδιος, έζησε τη δική του περιπέτεια, διαβάζοντας την ομηρική "Οδύσσεια" σαν θεραπεία, όπως αναφέρει ο Χάινριχ Μπελ, Γερμανός συγγραφέας. Και οι Ευρωπαίοι σ' ένα σύγχρονο μεσαίωνα εκτός από τα καταναλωτικά αγαθά, των διοξινών και τη δίψα για κυριαρχία τους δίπλα στους άλλους δολοφόνους, των ΗΠΑ, για χρήμα... και αίμα, έχουν ξεχάσει ως φαίνεται τον Μοντένιο ή τον αββά Ρεϊνά και βέβαια τον παππού της Ευρώπης, τον Ομηρο. Ο λόγος όχι μόνο για τα Βαλκάνια και τη βαρβαρότητα της νέας τάξης του αίματος. Η "Barbaropa" Ευρώπη, της παλαιάς αποικιοκρατίας ή της αποικιοκρατίας στο εδώλιο της αρχής των μέσων του εικοστού αιώνα, μέχρι και τη δύση του εικοστού, συνεχίζει τη βαρβαρότητα των συγκρούσεων. Διαβάζοντας την "Οδύσσεια", ίσως διαβάζουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα, ίσως και παγκόσμιο.

Μέσα απ' όλες αυτές τις σχιζοφρενικές συμπεριφορές της "νέας τάξης πραγμάτων", του αίματος χωρίς φειδώ και τις παγκόσμιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες των αναπτυγμένων χωρών, εν σχέσει με τον Τρίτο Κόσμο, με τις σύγχρονες τεχνολογίες και τα πληκτρολόγια στις οθόνες των κομπιούτερς έτοιμα για τη νέα νομή των γερακιών στα Βαλκάνια, με τα μεγάλα σχέδια των χρηματιστηρίων της Wall street, να επιθυμούν να σχεδιάσουν το οικονομικό και γεωγραφικό μέλλον των λαών από τώρα, θα κρατήσουμε την ομορφιά και την ψυχή του κόσμου και θα πούμε πως βρίσκεται στα ματωμένα χαλάσματα της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου; Για ποιον πολιτισμό και πόσο μακριά βλέπει ο Εύρωπος; Ο Εύρωπος κυλάει το χρήμα στο αίμα και στις εικόνες του θανάτου;

Η Ευρώπη του χρήματος αναζητά νέους αρχιτέκτονες ανάμεσα σ' έναν απειλητικό οικονομισμό, βυθισμένη στο λαβύρινθο νέων "θεσμών" και ακόμα με τον επερχόμενο εκφυλισμό του κράτους "πρόνοιας", επίσης με τα ΜΜΕ σε εκστρατείες αυτισμού, ιδεολογημάτων παρακμής ή και σιωπής, με τη θρησκεία της ανταγωνιστικότητας σε πρώτο πλάνο, οδηγείται όχι σε τροχιοδρόμηση, αλλά σε εκτροχιασμό. Ο ανισότιμος και πολυσύνθετος τραγικός άνθρωπος του χρήματος. Οχι ο άνθρωπος, αλλά η ισχύς, πως τα πιο ισχυρά πλάσματα επιβάλλονται στα πιο αδύναμα. Σαν τα χαμένα σκυλιά της Ανταρκτικής και της "Σφίγγας των Πάγων". Ο τρόμος να απλώνεται παντού. Η πρώτη μορφή της ελπίδας να είναι η ανησυχία. Η πρώτη εμφάνιση του καινούργιου να είναι ο τρόμος. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Οι κομμουνιστές και οι άνθρωποι του πολιτισμού και της εργασίας αντιτάσσονται σ' όλα αυτά. Ο άνθρωπος, ο ταλαιπωρημένος στρατιώτης, αντιτάσσεται στη βία. Ο ταλαιπωρημένος στρατιώτης ή ο σμηναγός της Ισπανίας που συμμετείχε στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας, μπορεί, διαβάζοντας τις σύγχρονες ραψωδίες, του Ενγκελς, τον Μαρξ, τον Λένιν, την Ιστορία, μπορεί να βρει την αλήθεια. Να αναγνωρίσει μέσα απ' τη δική του περιπέτεια (πως αναγκάστηκε να βομβαρδίσει), όχι σαν Οδυσσέας πια, αλλά, σαν ένας που ξαναβρίσκει τη ζωή έξω απ' τον πόλεμο, τη χαμένη τιμή του.