Ο Γ. Ράλλης (Γ. Ρ.) με την ευκαιρία των 50 χρόνων από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου σε άρθρο του στην "Καθημερινή" (29/8/99) υποστηρίζει ότι τα γεγονότα του 1946-1949 στην Ελλάδα δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος, αλλά ανταρσία.

Κατ' αρχήν ανταρσία σημαίνει μια περιορισμένης έκτασης εξέγερση στρατιωτικών μονάδων. Εδώ είχαμε ένοπλη πάλη απ' τα βόρεια σύνορα της χώρας μέχρι την Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Λέσβο, τη Σάμο, την Ικαρία. Η εξέγερση είχε γενικό και καθολικό χαρακτήρα, ήταν πραγματική επανάσταση των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στην αστική τάξη και την επέμβαση κατ' αρχάς των Αγγλων και στη συνέχεια των Αμερικανών.

Τώρα ποιος έχει την ευθύνη. Κατ' αρχάς η αστική τάξη ήταν ανύπαρκτη στη διάρκεια και μετά την Εθνική Αντίσταση. Θυμίζουμε τους στίχους του Γ. Σεφέρη που αναφερόμενος στο κίνημα της Αντίστασης έγραφε:

"Ψηλά βουνά δε μας ακούτε!

Βοήθεια! Βοήθεια!

Ψηλά βουνά θα λιώσουμε νεκροί με τους νεκρούς!" (Αύγουστος 1943)

Και τον Οκτώβρη του '44 αναφερόμενος στην κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής που επέστρεψε στην Ελλάδα έγραφε:

"Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες

καθένας και ένα αξίωμα σαν το πουλί μέσ' το κλουβί του,

......................................................

Ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα άλλων".

Μετά την ένοπλη επέμβαση των Αγγλων με τα Δεκεμβριανά, την οποία αποσιωπά ο Γ. Ρ., η άρχουσα τάξη δεν μπορούσε να βρει ούτε πρωθυπουργό. Ο Π. Κανελλόπουλος ομολόγησε στη Βουλή (και μετά το διέγραψε) ότι ένα πρωινό του Νοέμβρη του '45 τον ξύπνησε ο Αγγλος πρεσβευτής και τον παρακάλεσε να αναλάβει την κυβέρνηση για 20 μέρες μέχρι να βρουν άλλον πρωθυπουργό (Πρακτικά Βουλής 18/2/1985, σελ. 4552).

Ετσι η αστική τάξη με τη βοήθεια των Αγγλων για να κρατήσει την εξουσία άρχισε ωμή τρομοκρατία και βία. Εκανε χιλιάδες συλλήψεις. Οδήγησε στις φυλακές και τις εξορίες τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που είχαν αγωνιστεί κατά των Γερμανών κατακτητών. (Περιμένουμε κάποτε η αστική τάξη να κάνει αυτοκριτική γι' αυτό το έγκλημα που διέπραξε).

Αυτή ήταν κατάσταση τότε που υποστηρίζει ο Γ. Ρ ότι υπήρξε "νόμιμη κυβέρνηση".

Στη συνέχεια μετά το Μάη του '47 με το δόγμα Τρούμαν ήρθαν Αμερικανοί αξιωματούχοι για να διαχειριστούν τη "βοήθεια" και να εξοπλίσουν και εκπαιδεύσουν το κυβερνητικό στρατό. Τότε ειπώθηκε προς τον επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής στρατηγό Βαν Φλιτ και το περίφημο "Ιδού ο στρατός σας".

Ο Γ. Ρ. ισχυρίζεται ότι πάνω στα βουνά ήταν το 15-20% του λαού. Ο Γ. Ρ. πρέπει να έχει υπόψη του ότι η καρδιά των κομμουνιστών όσοι και να είναι πάντα συντονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς του λαού. Πάντα εκφράζουν τους πόθους του λαού. Γι' αυτό και αντέχουν.

Παραπέρα ο Γ. Ρ. αναφέρεται στη διαβεβαίωση του Θ. Σοφούλη ότι θα έδινε αμνηστία σε όσους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας παρουσιάζονταν, "αυτοβούλως εις την πλησιεστέραν δικαστική, στρατιωτική ή αστυνομική αρχή... και αφοπληστώσι" ("Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ" 1ος τόμ. σελ. 575, εκδ. "Σύγχρονη Εποχή").

Ολη η πολιτική του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο ήταν πολιτική κατευνασμού και συμφιλίωσης και γι' αυτό ακριβώς καθυστέρησε η ανάπτυξη της ένοπλης πάλης μέχρι ουσιαστικά το Σεπτέμβρη του '47, όταν πλέον η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών, των μελών και των στελεχών του είχαν οδηγηθεί στις φυλακές και στις εξορίες. Η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Σεπτέμβρη του 1947 διακήρυσσε: "Η πολιτική του ΕΑΜ για τη συμφιλίωση και τη λαϊκή ενότητα αποτελεί το μοναδικό δρόμο σωτηρίας για την Ελλάδα" (40 χρόνια ΚΚΕ 1918-1958", σελ. 559. "Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις"). Το ΚΚΕ στο συγκεκριμένο μέτρο της κυβέρνησης Θ. Σοφούλη απάντησε με το αίτημα για "γενική πολιτική αμνηστία και το σχηματισμό αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης που θα διεξήγαγε ελεύθερες και ανόθευτες εκλογές για την εξασφάλιση ομαλής δημοκρατικής πορείας". ("Δοκίμια Ιστορίας του ΚΚΕ" 1ος τόμ. σελ. 575, εκδ. "Σύγχρονη Εποχή"). Η κυβέρνηση Θ. Σοφούλη απάντησε ότι το κράτος δε διαπραγματεύεται ούτε συνθηκολογεί.

Κατά συνέπεια η κυβέρνηση και οι Αμερικάνοι επιδίωκαν τη συνέχιση της ένοπλης σύρραξης για να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα και έχουν ακέραια την ευθύνη.

Τέλος ο Γ. Ρ. μιλάει για "πρωτοφανείς ωμότητες" του ΔΣΕ. Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και είναι απαράδεκτο. Η απάντησή μας είναι ότι τον αγώνα του ΔΣΕ τον έχει κρίνει η ιστορία και τον έχει βρει δίκαιο, δημοκρατικό, αντιιμπεριαλιστικό.

Κ. ΚΑΠΠΟΣ