Από το χώρο του εμπορίου ξεκινά, λοιπόν, και η τελική έφοδος των πολυεθνικών και της κυβέρνησής τους κατά της Κυριακής αργίας! Στην "καμπούρα" των εργαζομένων στο εμπόριο, που, εδώ και δυο δεκαετίες, έχουν μετατραπεί στα "πειραματόζωα", της λεγόμενης "ελαστικοποίησης" των εργασιακών σχέσεων, δοκιμάζεται και πάλι η νέα τερατώδης σύλληψη αυτών, που στόχο έθεσαν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο από τις κατακτήσεις ενός αιώνα του εργατικού κινήματος. Οχι, βέβαια, για να περιοριστούν εκεί. Αλλά, γιατί από εκεί μπορεί να ξεκινήσει πιο εύκολα το ξήλωμα του "μανικιού". Γιατί, ο χώρος του εμπορίου θεωρείται ως ο πλέον πρόσφορος - λόγω της πλήρους αποδιάρθρωσης του ωραρίου και των εργασιακών σχέσεων που έχει στο μεταξύ συντελεστεί - για την ισοπέδωση, όχι απλά μιας ακόμα κατάκτησης. Αλλά μιας κατάκτησης, η οποία έχει συνδεθεί γενικότερα με έναν τρόπο ζωής, με την ικανοποίηση οικογενειακών και κοινωνικών αναγκών και υποχρεώσεων των εργαζομένων, ακόμα και θρησκευτικών συνηθειών για ένα τμήμα του πληθυσμού. Η κυριακάτικη "ανάσα" από το μεροδούλι, το πρωινό της Κυριακής, της Κυριακής το ξύπνημα, οι τόσες μικροχαρές και μικροαπολαύσεις αυτής της "ευλογημένης" μέρας, που τόσο γλυκοτραγουδήθηκαν στις εργατογειτονιές και στα εργατόσπιτα του σκληρού καθημερινού μόχθου, δεν μπορεί να σημαίνουν τίποτα για τους παχύδερμους εντολοδόχους των πολυεθνικών. Οπως δε σημαίνει τίποτα - αντίθετα μπορεί να χαρακτηριστεί και "αναχρονισμός" (!) - το γεγονός ότι πρόκειται για μια κατάκτηση, που μετρά 85 χρόνια στη χώρα μας.

Ερχονται, λοιπόν και, με όλο τον παχυδερμισμό που τους διακρίνει, περνάνε στα μουλωχτά και εντελώς πειρατικά - όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο απαίσιο εγχείρημα - τροπολογία σε ένα άσχετο νομοσχέδιο, βάσει της οποίας καταργούν ουσιαστικά την κυριακάτικη αργία για τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Ερχονται να γράψουν - έτσι τουλάχιστον φιλοδοξούν - το τέλος μιας κατάκτησης, για την οποία η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει εδώ και χρόνια και ειδικότερα από το 1992. Να άρουν και τα τελευταία εμπόδια που έθετε για την εργασία τις Κυριακές και αυτός ακόμα ο νόμος 2224/94, σύμφωνα με τον οποίο αυτή μπορούσε να επιτραπεί σε "αυστηρά οριοθετούμενες περιοχές, που έχουν κηρυχτεί τουριστικοί τόποι" και υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει η "σύμφωνη γνώμη των οικείων επαγγελματικών οργανώσεων εργοδοτών και εργαζομένων του νομού". Τώρα, σύμφωνα με την τροπολογία Βενιζέλου, δε χρειάζεται τίποτα απ' όλα αυτά. Αρκεί μια βούλα του ΕΟΤ, για να χαρακτηρίζεται κάθε γωνιά αυτής της χώρας τουριστική και κάθε κατάστημα ότι "εξυπηρετεί ημεδαπούς ή αλλοδαπούς τουρίστες", για να μπορεί να μένει ανοιχτό το κατάστηματην Κυριακή και να απασχολεί τους υπαλλήλους του! Αρκεί μια σφραγίδα του ΕΟΤ, για να σβήσει από τον εργασιακό χάρτη μια εργατική κατάκτηση, που κατοχυρώθηκε πρώτα στη Γαλλία το 1908 και μετά από λίγα χρόνια - το 1914 - στη χώρα μας, κάτω από σκληρούς αγώνες! Οι περί του αντιθέτου... εξηγήσεις που υποχρεώνεται να δώσει εκ των υστέρων ο υπουργός Ανάπτυξης, δεν αλλάζουν το περιεχόμενο της τροπολογίας και πολύ περισσότερο των επιδιώξεων που αυτή υπηρετεί.

Το έδαφος έχει προετοιμαστεί συστηματικά εδώ και χρόνια. Με τη μερική, αρχικά, αποδέσμευση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων από το ωράριο εργασίας και την πλήρη αποδέσμευση, στη συνέχεια, με τον πολυνόμο του 1990. Με το, συνεπαγόμενο, ραγδαίο σμπαράλιασμα του οχτάωρου και συνολικά του συμβατικού και κανονικού ωραρίου. Με την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της μερικής απασχόλησης και του ωρομίσθιου, που είναι πλέον η κυρίαρχη μορφή απασχόλησης στις αλυσίδες των σούπερ - μάρκετ και των πολυκαταστημάτων, τα οποία - λόγω ακριβώς αυτής της εξέλιξης - έχουν επιτύχει, σε μεγάλο βαθμό, τη μονοπώληση της αγοράς, σαρώνοντας μαζικά τους μικρομεσαίους του χώρου. Δεν πέρασαν παρά λίγα μόνο χρόνια, για να δικαιωθούν όσοι από τότε προειδοποιούσαν ότι το κακό θα επεκταθεί. Οτι οι εξελίξεις στο χώρο του εμπορίου δεν ήταν παρά η πρόβα για τη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, που από τη δεκαετία ακόμα του '70 κυοφορούνταν στα επιτελεία της ΕΟΚ, για να πάρει την οριστική μορφή στη διαβόητη "Λευκή Βίβλο για την Απασχόληση" και αφού στο μεταξύ το "μανίκι" της πλήρους και σταθερής απασχόλησης είχε αρχίσει να ξηλώνεται για τα καλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τώρα όλοι ξέρουν. Τώρα συνολικά οι εργαζόμενοι της χώρας μας, όπως και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη ενός... νέου εργασιακού τοπίου, που μόνο με την εργασιακή ζούγκλα του περασμένου αιώνα μπορεί να συγκριθεί. Το ωράριο "αλά σούπερ μάρκετ", δεν είναι προ, αλλά εντός των πυλών της βιομηχανίας, των υπηρεσιών, ακόμα και των τραπεζών μετά την τελευταία κατάπτυστη συμφωνία ΟΤΟΕ - Τραπεζών!

Πρόβα για όλους είναι και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για τους εργαζόμενους στο εμπόριο, αν περάσει. Και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί, άμεσα και ταχύτατα. Εμπειρία - και μάλιστα μεγάλη - συσπειρώσεων και κοινής πάλης εργαζομένων και μικρομεσαίων ενάντια στις επιδιώξεις των πολυεθνικών "εισβολέων" σ' αυτό το χώρο, υπάρχει και είναι απόλυτα διδακτική. Τόσο για τα θετικά αποτελέσματα που έφερε, όταν το μέτωπο αυτό κράτησε γερά, καθυστερώντας ή και ματαιώνοντας για μεγάλο διάστημα τα σχέδια των πολυεθνικών, όσο και για το αντίθετο, όταν κάποιοι άνοιξαν τις κερκόπορτες. Και δυστυχώς αυτοί δεν έλειψαν ποτέ από το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα υψηλά κλιμάκια. Πριν ένα χρόνο περίπου αυτές οι δυνάμεις, που βρήκαν την έκφρασή τους στην απαράδεκτη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, συναίνεσαν ουσιαστικά, για να ψηφιστεί ο αντεργατικός νόμος 2639/98, που έθεσε υπό κατάργηση θεμελιακές κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως το οχτάωρο, η πλήρης και σταθερή απασχόληση και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Το χτύπημα που επιχειρείται τώρα στο μέτωπο της Κυριακής αργίας, είναι η "λογική" συνέχεια όλων όσα προηγήθηκαν. Οι πρώτες αντιδράσεις - τουλάχιστον σε επίπεδο ανακοινώσεων - καταγράφησαν. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η έμπρακτη αντίσταση, με στόχο τη ματαίωση του μέτρου. Μπορούν, όμως, να ελπίζουν βάσιμα σε κάτι τέτοιο οι εργαζόμενοι από ηγεσίες που - όπως αυτή της ΓΣΕΕ - ετοιμάζονται να υποδεχτούν με... δεξίωση (!) στη Θεσσαλονίκη την εξαγγελία της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης για το 2000, παρέα με τους υπουργούς και τους εκπροσώπους των βιομηχάνων; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όπως και η ανάγκη να λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι από τα κάτω. Να αντιδράσουν άμεσα, αποφασιστικά, συσπειρωτικά, ώστε να γίνει πράξη αυτό που σημειώνει σε ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας: "Την πολιτική των πολυεθνικών θα την καταργήσουμε στην πράξη με τους αγώνες μας".