Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Πράγα και από το 1913 έζησε στην πόλη Πίλσεν, όπου εργαζόταν ο πατέρας του.

Ο νεαρός Γιούλιους Φούτσικ έζησε τα σκληρά χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση των εργατών της πόλης Πίλσεν. Τα επαναστατικά γεγονότα της πολυτάραχης εκείνης περιόδου της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα και πρώτα απ' όλα η Προλεταριακή Επανάσταση του Οχτώβρη επηρέασαν άμεσα τον νεαρό Γιούλιους που 15χρονος συμμετέχει στην Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, παίρνοντας μαζί του σ' αυτή το μεγαλύτερο μέρος των συμμαθητών της τάξης του.

Μαθητής ακόμα το 1920 ο νεαρός Γιούλιους, εκδίδει το περιοδικό «Πράβδα» που έγινε αργότερα, όταν απ' τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες προήλθε το 1921 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας, εφημερίδα της περιοχής Πίλσεν του κόμματος.

Το φθινόπωρο του 1921 πηγαίνει για σπουδές φιλοσοφίας στην Πράγα και το 1925 αρχίζει να γράφει στη «Rude Pravo», Κεντρικό Οργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας.

Μετά το ιστορικό V Συνέδριο (Φλεβάρης 1928) του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας και την εκλογή στην καθοδήγηση του μπολσεβίκου Klement Gottwald, ο Γιούλιους Φούτσικ αναλαμβάνει πολιτικός συντάκτης της «Rude Pravo» αρθρογραφώντας σ' αυτή όχι μόνο για πολιτικά θέματα μα και για θεατρικά, λογοτεχνικά και θέματα τέχνης.

Το 1930 στέλνεται παράνομα στη Σοβιετική Ενωση μαζί με 4 εκπροσώπους εργατών. Εμεινε εκεί 4 μήνες ταξιδεύοντας σχεδόν σ' ολόκληρη τη μεγάλη χώρα. Μετά την επιστροφή του από τη Σοβιετική Ενωση κατενθουσιασμένος από τα επιτεύγματα της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας μίλησε σε πολλές συγκεντρώσεις εργατών και έγραψε άρθρα στη «Rude Pravo» και σε πολλές άλλες εφημερίδες. Πιάστηκε από την αστυνομία για το παράνομο ταξίδι του, αλλά και για τις εντυπώσεις του από τη Σοβιετική Ενωση.

Το 1930 πηγαίνει στρατιώτης, αλλά μετά από λίγο διώχνεται σαν ανεπιθύμητος κομμουνιστής. Το φθινόπωρο του 1932 ξανακλήθηκε στο στρατό και κρατήθηκε σε απομόνωση.

Απολύθηκε το Σεπτέμβρη του '33 και έδρασε παράνομα έως τον Αύγουστο του 1934 που το Κόμμα τον έστειλε σαν ανταποκριτή του Κεντρικού Οργάνου «Rude Pravo» στη Σοβιετική Ενωση. Εμεινε εκεί περίπου δύο χρόνια. Επέστρεψε το 1936 και έδρασε πάλι στην παρανομία σαν συντάκτης της «Rude Pravo».

Στις 15 Μάρτη του 1939, η προδοσία του Μονάχου επισφραγίστηκε με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και απαγορεύτηκαν οι εφημερίδες και το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας.

Μετά τη σύλληψη της Κεντρικής Καθοδήγησης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας την άνοιξη του 1941, συγκροτείται νέα καθοδήγηση, στην οποία συμμετέχει και ο Γιούλιους Φούτσικ, επιφορτισμένος με το καθήκον της πολιτικής διεύθυνσης και προπαγάνδας του Τύπου. Εκδίδει παράνομα τη «Rude Pravo» και άλλα παράνομα έντυπα, αλλά και πολλές προκηρύξεις ενάντια στους χιτλερικούς κατακτητές. Στην παράνομη προκήρυξη «Η 1η Μάη 1941» ο Γιούλιους Φούτσικ γράφει: «Ναι, βρισκόμαστε κάτω από τη γη, όχι όμως σαν θαμμένοι νεκροί, αλλά ως σπόρος της σοσιαλιστικής σοδειάς που ανατέλλει σαν ανοιξιάτικος ήλιος σ' όλο τον κόσμο. Η 1η Μάη είναι ο προάγγελος αυτής της άνοιξης. Της άνοιξης του ελεύθερου ανθρώπου, της άνοιξης των εθνών και της συναδέλφωσής τους, της άνοιξης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτό το φως ατενίζουμε σήμερα στο σκοτάδι κάτω απ' τη γη: τη νίκη της ελευθερίας, τη νίκη της ζωής, τη νίκη των καλύτερων ονείρων του ανθρώπινου πνεύματος. Τη νίκη του σοσιαλισμού».

Συλλαμβάνεται απ' την Γκεστάπο στις 24 Απρίλη 1942 στην Πράγα και κλείνεται στις φυλακές Pankrao στο κελί Νο 267 έως την άνοιξη του 1943. Τη σύλληψή του την περιγράφει στο περίφημο βιβλίου του «Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα», που έγραψε κρυφά στις φυλακές του Pankrao της Γκεστάπο, το χειρόγραφο του οποίου διέσωσε ο φύλακας Κολίνσκι, ο οποίος του είχε προμηθεύσει χαρτί και μολύβι.

Ο Γιούλιους Φούτσικ, όταν περίμενε από ώρα σε ώρα το θάνατο στη φυλακή του Pankrac και παρά τα φριχτά βασανιστήρια της Γκεστάπο έγραφε: «Δε λυπάμαι για τίποτε. Ο,τι ήταν στις δυνάμεις μου το εκπλήρωσα και το εκπλήρωσα ευχάριστα». Και στη γυναίκα του όταν συναντήθηκαν στη φυλακή είπε: «Ξέρω ότι πηγαίνω στο θάνατο. Θα έπρεπε να γίνει κάποιο θαύμα για να τον αποφύγω. Και θαύματα δε γίνονται. Πίστεψέ με ότι καθόλου δε σκέφτομαι το θάνατο». Μεταφέρεται από την Πράγα στις φυλακές του Βερολίνου και στις 25 Αυγούστου 1943 καταδικάζεται σε θάνατο απ' το ναζιστικό δικαστήριο.

Ο J. Reznik στο βιβλίο του «Η τελευταία μάχη του Γιούλιους Φούτσικ» γράφει ότι όταν ρωτήθηκε στο δικαστήριο από τον πρόεδρο Frelsier: «Παραδέχεστε ότι εσείς με τις πράξεις σας βοηθήσατε τους εχθρούς του Ράιχ, την μπολσεβίκικη Ρωσία;», απάντησε περήφανα στους ναζιστές δικαστές: «Ναι, βοήθησα τη Σοβιετική Ενωση, βοήθησα τον Κόκκινο Στρατό. Κι αυτό είναι το καλύτερο, που προσέφερα κατά τη διάρκεια της 40χρονης ζωής μου». Και συνεχίζοντας είπε: «Εγινα κομμουνιστής στην Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία, επειδή δεν μπορούσα και ούτε ήθελα να συμβιβαστώ με το καπιταλιστικό σύστημα. Είμαι πεπεισμένος ότι μετά απ' αυτόν τον πόλεμο αρχίζει μια νέα εποχή. Γι' αυτό άρχισα να δουλεύω παράνομα, για να βοηθήσω το λαό μου και ταυτόχρονα να διωχτούν οι κατακτητές και μαζί τους οι προδότες της κυβέρνησης του προτεκτοράτου. Ομως δεν επιδιώκω μόνο αυτό. Ο αγώνας μας θα έχανε το νόημά του, όταν μετά την απελευθέρωση θα οδηγούμασταν πάλι σ' εκείνη την εξουσία που οδήγησε το λαό μου στην καταστροφή και η οποία έδινε όρκους πίστης αλλά ήδη πολύ πριν το 1938 προετοίμαζε την προδοσία. Θα ήταν ανόητο αν οι ίδιοι, πολιτικά τυφλωμένοι βρεθούν μετά από λίγο στην ηγεσία της χώρας μου. Μ' άλλα λόγια, η παράνομη επαναστατική μου δράση αποσκοπούσε στην κατάκτηση της πραγματικής ελευθερίας για το λαό, στην προετοιμασία της νίκης για το μελλοντικό τσεχοσλοβάκικο σοσιαλιστικό κράτος».

Και όταν εξοργισμένος ο ναζιφασίστας δικαστής Freisier έτρεμε κραυγάζοντας και χτυπώντας τα πόδια του, ο Φούτσικ χωρίς να διακόψει συνέχισε: «Τώρα θα ανακοινωθεί η απόφαση. Ξέρω ότι θα είναι θάνατος γι' αυτόν τον άνθρωπο. Η κρίση μου για σας έχει εκφραστεί. Σ' αυτή βρίσκεται γραμμένο με το αίμα όλων των τίμιων ανθρώπων του κόσμου. Θάνατος στο φασισμό, θάνατος στην καπιταλιστική σκλαβιά! Ζωή στους ανθρώπους! Το μέλλον ανήκει στον Κομμουνισμό!».

Δυο βδομάδες αργότερα, στις 8 Σεπτέμβρη του 1943, δολοφονείται στις φυλακές του Βερολίνου στην Bloetzensee. Στη διαδρομή για την εκτέλεση τραγούδησε τη Διεθνή, θυμίζοντας στους προλετάριους ό,τι έγραφε στις 19/5/1943 μέσα στη φυλακή: «Ζήσαμε για τη χαρά, για τη χαρά μπήκαμε στον αγώνα και γι' αυτήν πεθαίνουμε. Και ποτέ η λύπη ας μη συνδεθεί με τ' όνομά μας».

Ο γελαστός ήρωας του προλεταριάτου Γιούλιους Φούτσικ είχε διαμορφωθεί μέσα στη φωτιά της σκληρής ταξικής πάλης σε μια κορυφαία μορφή δημοσιογράφου, σ' έναν κορυφαίο επαναστάτη κομμουνιστή δημοσιογράφο - παράδειγμα για όλους τους δημοσιογράφους του διεθνούς προλεταριάτου - με βαθιά γνώση του μαρξισμού, ευρεία και πολύπλευρη μόρφωση, όπως δείχνουν τα άρθρα, οι πολεμικές, οι λογοτεχνικές κριτικές και οι μελέτες του. Η συνεχής μελέτη βιβλίων και η επιστημονική γνώση δεν είχαν για τον Γιούλιους Φούτσικ ούτε το νόημα της «γνώσης για τη γνώση» ούτε την αυτοϊκανοποίηση και την επίδειξη. Ηταν γνώσεις - όπλα για την καλύτερη και επιτυχή διεξαγωγή της ιδεολογικοπολιτικής ταξικής πάλης στην υπηρεσία πάντα της υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων και των σκοπών του προλεταριάτου: Την επαναστατική βίαιη ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού, την καταστροφή του αστικού κράτους, την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής -κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο ήρωας του τσεχοσλοβάκικου λαού και όλων των λαών του κόσμου διακρινόταν για την απλότητα και την τιμιότητά του, για την επαναστατική του συνέπεια και την ακατάπαυστη επαναστατική του δράση που του έδινε το υψηλότερο νόημα στη ζωή του και συνάμα τον γέμιζε με ικανοποίηση, του 'δινε χαρά, γέλιο, δύναμη και αισιοδοξία στη διαρκή επαναστατική πάλη.

Ο επαναστάτης κομμουνιστής, ο φλογερός μαχητής, ο γελαστός ήρωας Γιούλιους Φούτσικ - αυτός που αγαπούσε και τραγουδούσε όσο κανένας άλλος τη ζωή - θυσίασε ευχάριστα τη ζωή του για την απελευθέρωση του προλεταριάτου και των λαών απ' το ναζιφασισμό και την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική σκλαβιά. Η ζωντανή, χαρούμενη, γελαστή ηρωική του μορφή θα μείνει για πάντα στις καρδιές των προλετάριων όλων των χωρών.

Το περίφημο έργο του «Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα» έγινε γνωστό σ' όλες τις γωνιές της γης και έως το 1953 είχε μεταφραστεί σε 50 γλώσσες, μαζί και στα ελληνικά. Γι' αυτό το βιβλίο τιμήθηκε στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης στη Βαρσοβία (1950) με το ανώτατο διεθνές βραβείο ειρήνης.

Ο Γιούλιους Φούτσικ, το «γελαστό παιδί» της εργατιάς, με το ηρωικό παράδειγμά του θα φωτίζει πάντα το δρόμο όλων των προλετάριων επαναστατών του κόσμου.