«Οι εργαζόμενοι σε όλον τον κόσμο ζητούν μεγαλύτερο μέρισμα από την παγκόσμια ευημερία και εφέτος ίσως το αποκτήσουν. Οι πολιτικές συγκυρίες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και την Ασία ευνοούν τις πιθανότητες να γίνει το 2007 μια χρονιά μισθολογικών αυξήσεων και βελτίωσης της προστασίας της εργασίας έπειτα από πέντε χρόνια διαρκούς συρρίκνωσης του μεριδίου που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στην παγκόσμια κατανομή του πλούτου» (η εκτίμηση σε «Le Monde» / «ΤΟ ΒΗΜΑ»).

«Στον όμιλο των επτά μεγάλων βιομηχανικών κρατών (G7) το μερίδιο των εργαζομένων στο εθνικό εισόδημα συρρικνώθηκε (κατά μέσο όρο) στο 54% τη χρονιά που πέρασε. Πρόκειται για το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό. Και αυτό όταν την τελευταία πενταετία το μερίδιο που καρπώνονται οι επιχειρήσεις αυξήθηκε από το 10% στο 16% σύμφωνα με έρευνα της Morgan Stanley. Στις 12 χώρες - μέλη της ζώνης του ευρώ οι μισθολογικές αυξήσεις ήταν οριακές το 2006. Κι επρόκειτο για την καλύτερη χρονιά για την ευρωπαϊκή οικονομία από το 2000» (επίσης σε «Le Monde» / «ΤΟ ΒΗΜΑ»).

«Ποιος για παράδειγμα μπορεί τώρα πια με την ψυχραιμία που επιτρέπει η απόσταση του χρόνου και η σοβιετική εμπειρία να αμφισβητήσει πως αν το ΚΚΕ κέρδιζε τη μάχη της Αθήνας, η Ελλάδα θα έχανε πολλές δεκαετίες στην κατάψυξη του υπαρκτού σοσιαλισμού και θα περίμενε μαζί με τη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία να μπει στην ΕΕ; (...) Είναι πάντοτε καλό να γυρνάς πίσω και να σκέπτεσαι πού πάει η Ελλάδα, πού θα μπορούσε να έχει στραβοπατήσει και από τι γλίτωσε. Είναι η στιγμή που πρέπει να λες "πάλι καλά είμαστε, πάρα πολύ καλά"» (ο Α. Παπαχελάς στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).