Το τεράστιο δέντρο στο Ροκφέλερ Σέντερ στην καρδιά της πόλης, οι μικροί χρυσαφένιοι άγγελοι, τα δισεκατομμύρια φωτάκια στα δέντρα και τις βιτρίνες σαν σπίθες που σκίζουν απαλά τη θολή νύστα της μεγαλούπολης, οι Αϊ-Βασίληδες με τις κουδούνες και τα χο-χο-χο τους, οι διάφοροι γυρολόγοι που τραγουδούν χριστουγεννιάτικα τραγούδια με ανταλλάγματα μερικές δεκάδες σεντς... Ολοι αυτοί οι ήχοι της θαλπωρής και οι αστραφτερές εικόνες συνοδεύουν τα εκατομμύρια των Νεοϋορκέζων, που έχουν ξεχυθεί εδώ και βδομάδες για να εκπληρώσουν τους πόθους τους, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες άχρηστων πραγμάτων για να μπορέσουν να καλύψουν το κενό της ύπαρξης.

Αυτή η αντιφατική εικόνα των Χριστουγέννων στη Νέα Υόρκη, αυτή η αστραφτερή και συνάμα τραγική σαν μαυριτάνικο μαχαίρι, σκίζει τα σπλάχνα των δεκάδων χιλιάδων αστέγων, που εξακολουθούν να αναζητούν ανέλπιστα ίσως σε κάποια σχετικά απάνεμη γωνιά της πόλης. Ελπίζουν γιατί δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο τώρα πια, που ο δήμαρχος έχει εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνηγητό σε αυτά τα πρόσωπα, τα οποία ζουν σε χρόνο παρατατικό, που μοιάζουν ζωντανά και όμως δεν κινούνται. Σε αυτά τα πρόσωπα με σώματα χέρσα, με μάτια λιωμένα από την πείνα και τις κακουχίες, που αφήνουν πίσω τους μια μυρωδιά τέλειας σήψης, που αναδίνουν οι λέξεις που επέζησαν από τη ζωή αλλά που γι' αυτούς παραμένουν ανήμπορες χωρίς να τολμούν.

Γι' αυτούς τους δυστυχείς ο δήμαρχος του «μεγάλου μήλου», ο πολύς, πρώην εισαγγελέας Ρούντολφ Τζουλιάνι, επιφύλαξε μία ακόμη καλύτερη τύχη. Εχει ζητήσει την «εκκαθάρισή τους». Οι άστεγοι, πεινασμένοι και πένητες καταλήγουν σε κάποιο μπουντρούμι, σε κάποιο υγρό κελί με άγνωστο μέλλον. Οσο γι' αυτούς που σπεύδουν να γλιτώσουν από τα «τάγματα θανάτου», τα οποία έχει αμολήσει ο Τζουλιάνι, σε κάποιο καταφύγιο που υπάρχει στην πόλη, εκδιώκονται γιατί πρέπει να δουλέψουν για να μπορέσουν να κρατήσουν το κρεβάτι το οποίο τους παρέχεται! Αυτοί οι «απόκληροι και καταδικαστέοι» καταλήγουν με ένα μέλλον απόλυτα μοναχικό, τρομακτικά δυσοίωνο, σε ένα στρόβιλο γύρω από ένα έλλειμμα, μία σκοτεινή οπή. Ενα μέλλον σαν μία ταλάντωση από το ένα άκρο στο άλλο, που αποκλείει την επανάπαυση. Ούτε παράνοια, ούτε ξενοιασιά, που αγνοεί το θάνατο, ο οποίος καραδοκεί ανά πάσα στιγμή σε κάποια σκοτεινή γωνιά που φαντάζει φιλική, αλλά μία λεπτή και αισθησιακή γνώση της βίας σε ένα αιώνιο, βασανιστικό, εφιαλτικό παρόν.

Τ ης βίας που εφορμά από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κύριου Τζουλιάνι, της βίας που γεννά η πραγματικότητα της πόλης, της βίας του ασύδοτου κέρδους, που δημιούργησε τη γενεσιουργό αιτία που βρέθηκε η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των άμοιρων πλασμάτων στο δρόμο, αυτής της βίας της έλλειψης προσόντων ή ίσως και θάρρους που τους πέταξε με μανία και λύσσα στο πεζοδρόμιο, αφού δεν μπόρεσαν να αντέξουν τους εξαντλητικούς ρυθμούς της «αγοράς». Της βίας των ναρκωτικών, του αλκοόλ ή των ψυχικών ασθενειών. Της ανείπωτης βίας που γεννά η ανεργία. Ολη αυτή η βία που είναι σύμφυτη με το σύστημα «αξιών» που θα γιορτάσουν ο Τζουλιάνι και όλοι οι κήνσορες της εξουσίας, νικητές και τροπαιούχοι. γιορτάζοντας τη χιλιετία που έφυγε και το πολύ βίαιο μέλλον, την επόμενη που έρχεται για όλους μας, σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρισκόμαστε...