Αλήθεια, μπορείτε να φανταστείτε τι θα σημάνει, ειδικά για την επιστημονική έρευνα, η ύπαρξη και λειτουργία κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων σε συνθήκες ανταγωνισμού και, ταυτόχρονα, αξιολόγησης με κριτήρια αγοράς, από την οποία, μάλιστα, θα εξαρτάται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης και η θέση της όποιας σχολής στο γενικότερο κατάλογο, το κύρος της και όλα όσα αυτό θα συνεπάγεται; Κι, ακόμη περισσότερο, όταν οι συνθήκες αυτές συμπληρώνονται με την ήδη προωθούμενη στενή «σύνδεση» των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις και με πανεπιστημιακούς - ερευνητές, των οποίων οι αμοιβές από τις «ιδιωτικές» δουλιές είναι πολλαπλάσιες του μισθού τους;

Οχι, δεν αναφερόμαστε μόνο στην αναπόφευκτη πορεία πλήρους υποταγής της επιστημονικής έρευνας (προσανατολισμός, περιεχόμενο, αποτελέσματα και αξιοποίησή τους, κλπ.) στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Τούτο συμβαίνει και σήμερα σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει, όμως και μια άλλη, εξίσου σημαντική, πλευρά. Ενώ η ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία, αλληλοενημέρωση, συντονισμό, κλπ., μεταξύ των επιστημόνων, των ερευνητών, των διαφόρων επιστημονικών και ερευνητικών κέντρων και ομάδων, οι προαναφερόμενες συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού οδηγούν στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Αυτή είναι η αλήθεια και αποτελεί άλλη μια κραυγαλέα απόδειξη του ξεπερασμένου και αντικοινωνικού χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού.