Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Σου λέει: Πώς τολμάς, κύριε, και βάζεις εμπόδιο σε ό,τι τόσα χρόνια χτίσαμε μαζί; Κι έχει δίκιο που διαμαρτύρεται, όχι γιατί η χτεσινή εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ υπάρχει κίνδυνος να γίνει σε μια νύχτα εκλογική στήριξη της ΝΔ. Αυτό αλλάζει εύκολα.

Το κρίσιμο είναι ότι χρόνια τώρα στο όνομα της ανάγκης των λαϊκών στρωμάτων να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, έχουν ανοίξει διάπλατα το δρόμο για να μη μείνει δάσος για δάσος, παραλία για παραλία. Και να 'τανε αυτή η ανάγκη που καλύπτεται, να πεις «ας πάει και το παλιάμπελο». Μόνο που όταν κάνεις βόλτα στην παραλία, αυτό που συναντάς δεν είναι το κεραμίδι του φτωχού. Αυτός που σου κλείνει το δρόμο προς τη θάλασσα δεν είναι ο γείτονάς σου. Αυτός που χτίζει τα τέρατα στις κορφές της Οίτης δεν είναι ο διπλανός που έτυχε να 'χει κι ένα οικόπεδο στο χωριό. Οταν ο κάθε Μυτιληναίος ζητά να του παραχωρηθεί όλη η πλαγιά κάτω από τις Αρένες στο Γράμμο, δεν τη θέλει για να χτίσει το καλύβι του. Η γη έχει αξία. Και η κατάλληλη χρήση της παράγει κέρδος. Αυτό είναι το κλειδί. Το δυστύχημα είναι ότι στοιχίζονται πότε πίσω από το ΠΑΣΟΚ και πότε πίσω από τη ΝΔ αυτοί ακριβώς που θα 'πρεπε πρώτοι να υπερασπίζουν το δημόσιο χώρο ως δικό τους δημόσιο χτήμα. Κι εκεί στήνεται το σημερινό θέατρο.

Κατά τ' άλλα: Η δημοσιογραφία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης μεγαλουργεί. Σε βαθμό που στη μια παράγραφο να δηλώνει πως βρέθηκε το τηλέφωνο του «τρομοκράτη» και στην επόμενη να γράφει πως παραμένει αδιευκρίνιστο. Τα ακόμα καλύτερα συμβαίνουν στο χώρο της εκπαίδευσης. Απορεί ξάφνου ένας πανεπιστημιακός πώς είναι δυνατόν ο πλούτος των λίγων να εξαρτάται από τη δυστυχία των πολλών. Δηλαδή, υπάρχει κι άλλος τρόπος να περνάνε καλά οι λίγοι χωρίς να δυστυχούνε οι πολλοί;

Ασχετο: «ΕΑΜ αστυνομικών»! Που καλούσε τους αστυνομικούς να μην εκτελούν εντολές που στρέφονταν ενάντια στο λαό. Μια ζωή απάτριδες ήταν, παιδί μου, αυτοί οι αριστεροί... Ακόμα και σήμερα επιμένουν να υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο...