Ξεκίνησε η προετοιμασία των Οργανώσεων για την καμπάνια που αποφάσισε η ΚΕ, προκειμένου το μεγάλο πρόβλημα της Παιδείας να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης στις γραμμές της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων ευρύτερα, των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων.

Οι πρώτες συζητήσεις αναδείχνουν ορισμένα ενδιαφέροντα ζητήματα αλλά και ορισμένα προβλήματα, που χρειάζεται να μας προβληματίσουν πώς θα ξεπεραστούν με τον καλύτερο τρόπο. Αναγνωρίζεται κατ' αρχήν ότι η απόφαση της ΚΕ είναι μια πολύ σημαντική πολιτική πρωτοβουλία. Αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες που γνωρίζουν το θέμα ή έχουν προσωπικές εμπειρίες από συζητήσεις στο χώρο που κινούνται (σε εργατικούς χώρους, σε συλλόγους γονέων, σε χώρους νεολαίας και εκπαιδευτικών, ανάμεσα σε γυναίκες, κλπ.) καταθέτουν πολύ χρήσιμες σκέψεις, προτάσεις και κυρίως μεταφέρουν τη διάχυτη και μεγάλη ανησυχία αλλά και τα αδιέξοδα πολλών λαϊκών οικογενειών. Επιβεβαιώνουν με πολύ ζωντανό τρόπο τη μεγάλη αξία που έχει η απόφαση της ΚΕ.

Υπάρχει, όμως, και μια κατηγορία στελεχών και αρκετών μελών που δεν αισθάνονται έτοιμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις αυτής της οργανωμένης συζήτησης στον περίγυρό τους και ευρύτερα γιατί δε γνωρίζουν τα βασικά ζητήματα ή τα γνωρίζουν πολύ εμπειρικά. Ακόμα και αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες μελέτησαν τα σχετικά προπαρασκευαστικά υλικά πολύ επιφανειακά και δυσκολεύονται να καταλάβουν την ουσία της απόφασης και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τις μορφές και τρόπους δουλιάς. Τέλος, μια κατηγορία συντρόφων δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι σε αυτή την καμπάνια θα πάρουμε όλοι μέρος και θεωρούν την υπόθεση εκλαΐκευσης των θέσεων του Κόμματος για τα ζητήματα της Παιδείας υπόθεση ειδικών.

Η εκδήλωση αυτών των δυσκολιών και αδυναμιών στο ξεκίνημα της καμπάνιας δεν πρέπει να μας αιφνιδιάζει. Ηταν αναμενόμενες και αντανακλούν διαπιστωμένες αδυναμίες στην οργανωτική μας δουλιά, με την έννοια ότι δε λύνει πάντα και ολοκληρωμένα τον εξοπλισμό των δυνάμεών μας με τις θέσεις του Κόμματος σε όλα τα μεγάλα προβλήματα. Γι' αυτό άλλωστε η ΚΕ χώρισε την καμπάνια σε δύο φάσεις. Μια για εξοπλισμό των κομματικών δυνάμεων και η άλλη πλατιά μέσα στο λαό.

Οφείλουμε, κατά συνέπεια, με συλλογικό τρόπο και ευθύνη να ευθυγραμμίσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ίδια γραμμή. Με υπομονή και συντροφικό τρόπο, ως καλοί «δάσκαλοι», να εξοπλίσουμε με τις βασικές γνώσεις όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες χωρίς εξαίρεση. Δεν απαιτούμε να γίνουν όλοι ειδικοί αλλά να ξέρουν τα βασικά. Να ανεβάσουμε το ενδιαφέρον τους και την ικανότητα να εκλαϊκεύουν σωστά τις θέσεις του Κόμματος, να αναπτύσσουν το διάλογο με τον κόσμο, να εμπλουτίζουν τις εμπειρίες τους, να τροφοδοτούν συνεχώς το Κόμμα με τις γνώμες και ανάγκες του λαού. Θα είναι μεγάλο όφελος για το Κόμμα γενικότερα. Βεβαίως, χρειάζεται στο σχεδιασμό πιο ειδική προετοιμασία, προσαρμογή και ειδίκευση σε διαφορετικούς χώρους. Αλλη προετοιμασία και άλλες γνώσεις απαιτούνται, για παράδειγμα, σε μια συνάντηση με εκπαιδευτικούς ή φοιτητές κλπ., άλλες σε μια συζήτηση με εργαζόμενους γονείς.

Ας σκεφτούμε ότι δεν μπορούμε να δεχόμαστε - και εδώ υπάρχει καθολική συμφωνία - ότι η εργατική και λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της αντιμετωπίζουν ένα οξύτατο πρόβλημα και εμείς ως εκφραστές των συμφερόντων της να μη γνωρίζουμε το πρόβλημα σε βάθος και κυρίως στις νέες πλευρές που εμφανίζεται μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας. Να μην μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω από όσα γνωρίζει κάθε εργάτης και εργάτρια. Δεν μπορούμε να φιλοδοξούμε να αφυπνίσουμε, να ταρακουνήσουμε συνειδήσεις αν δε γνωρίζουμε το θέμα.

Στο κέντρο αυτής της καμπάνιας είναι ο στόχος να συνειδητοποιήσουν όσο γίνεται μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, του λαού, ότι δεν μπορεί να αφήσουν τις τύχες των παιδιών τους, τη μόρφωση και το μέλλον τους στους εκμεταλλευτές τους.

Βάση για να γίνει πλατιά συνείδηση αυτός ο στόχος υπάρχει. Είναι η πείρα των εργαζομένων, είναι το ταξικό τους ένστικτο, είναι το ίδιο το πρόβλημα όπως το ζουν. Εχουν στα χέρια τους καυτή πατάτα. Χρειάζεται αρκετή συζήτηση και προσπάθεια, αγώνας για να συνειδητοποιήσουν την ταξική ουσία του προβλήματος και την κατεύθυνση της λύσης του.

Αυτά θέλουμε να συζητήσουμε, όχι ως δάσκαλοι από καθέδρας, αλλά μέσα από ένα ζωντανό διάλογο. Να ανοίξουμε το θέμα, να ακούσουμε σκέψεις, αγωνίες, προτάσεις, ιδέες.

Είναι αφετηριακό πρόβλημα να αναδείξουμε τις πραγματικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας στο ζήτημα της μόρφωσης των παιδιών της. Στην εποχή που ζούμε, κάθε οικογένεια αισθάνεται και είναι ανάγκη τα παιδιά της να περάσουν από προσχολική εκπαίδευση. Οχι μόνο ως χώρο φύλαξης λόγω εργασίας των γονιών. Αλλά και ως ζωτική ανάγκη για την ομαλή ψυχοσωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Δυνατότητες και με όλες τις σύγχρονες επιστημονικές προϋποθέσεις να λυθεί αυτό το πρόβλημα υπάρχουν. Αλλωστε, υπάρχουν χιλιάδες αδιόριστοι νηπιαγωγοί και μπορούν ακόμα πιο πολλοί να αποφοιτήσουν. Το πρόβλημα αυτό η αστική τάξη το έχει λύσει πολύ καλά για τα παιδιά της.

Στην εποχή μας κάθε λαϊκή οικογένεια αισθάνεται και είναι ανάγκη τα παιδιά της να αποκτήσουν ουσιαστική μόρφωση. Να έχουν γνώσεις, να έχουν κριτήρια για τη ζωή, να είναι καλλιεργημένα, να έχουν εφόδια, να είναι προσανατολισμένα και ικανά να σταδιοδρομήσουν, να δημιουργήσουν, να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες απ' ό,τι οι γονείς τους.

Και, τέλος, κάθε οικογένεια θέλει και είναι ζωτικό πρόβλημα, τα παιδιά της να έχουν, μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, μόνιμη και σταθερή δουλιά με δικαιώματα και δυνατότητες ολόπλευρης ανάπτυξης.

Οι ανάγκες αυτές είναι βασικές, είναι πραγματικές, απορρέουν από τις σύγχρονες εξελίξεις και μπορούν να ικανοποιηθούν πλήρως. Ιστορική εμπειρία και προηγούμενο υπάρχει και μάλιστα σε εποχή που δεν είχαμε τις τεράστιες δυνατότητες που δίνει σήμερα η επιστήμη, η τεχνική, η παραγωγικότητα της εργασίας. Είναι η εμπειρία των σοσιαλιστικών χωρών.

Κι όμως, σήμερα οι ανάγκες αυτές δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο χειρότερα.

Κάθε οικογένεια ξοδεύει τεράστια ποσά και το άγχος και η ανασφάλεια για το μέλλον έχουν φωλιάσει σε κάθε οικογένεια.

Χιλιάδες απόφοιτοι και με μεταπτυχιακές, ακόμα, σπουδές είναι άνεργοι ή δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, πολλές φορές σε δουλιές άσχετες με τις σπουδές τους.

Ενα πρώτο γενικό πρόβλημα. Οι εργατικές και λαϊκές οικογένειες υποχρεώνονται να στερούνται πολλά και το αποτέλεσμα είναι πολύ περιορισμένο. Η ανεργία θερίζει, η ανασφάλεια μεγαλώνει. Ξέχωρα το τι μαθαίνουν τα παιδιά τους. Συμπέρασμα. Η μόρφωση και η εργασία για όλους με βάση τις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες δεν μπορούν να λυθούν σε ατομική βάση όσο κι αν προσπαθεί ο καθένας. Είναι υπόθεση κοινωνική. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιηθεί αυτό το πρόβλημα. Από κει και πέρα αρχίζει ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές προϋποθέσεις που θα δώσουν λύσεις στο πρόβλημα.

Ολοι αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει, ότι υπάρχει κρίση και στον τομέα της Παιδείας. Μόνο που οι αιτίες και επομένως και η λύση του προβλήματος δεν αντιμετωπίζονται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις από την ίδια σκοπιά. Οχι γιατί είναι δύσκολο αλλά γιατί υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα. Και ο καθένας το βλέπει από τη δική του ταξική σκοπιά, από το δικό του συμφέρον. Για να κρύψουν ακριβώς τα αστικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, την ταξική τους πολιτική και στην Παιδεία προβάλλουν τις γνωστές θεωρίες περί εθνικού προβλήματος, συναίνεσης, κλπ., κλπ.

Πρώτο:

Η οργάνωση της εκπαίδευσης, ως καθολική κοινωνική ανάγκη με βάση τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις, έχει κόστος. Η αστική τάξη, οι καπιταλιστές δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν ούτε δεκαρίτσα παραπάνω για να μορφώνονται τα παιδιά των εργαζομένων. Πέρα από ένα ποσό που αρκεί για τα στοιχειώδη. Από τη σκοπιά τους λένε: Θέλετε να μορφώσετε τα παιδιά σας; Πληρώστε. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ιδρυθούν παντού ιδιωτικά σχολειά, φροντιστήρια κλπ. Πληρώστε αλλά ως καπιταλιστικό κράτος δεν αναλαμβάνουμε καμιά ευθύνη και για την απασχόληση των αποφοίτων τους, για τα δικαιώματα που απορρέουν από τις σπουδές τους. Ο,τι χρειάζεται σε επιστημονικό και εργατοτεχνικό δυναμικό θα το βρίσκουμε από την αγορά που θα δημιουργείται και με τους όρους που θέλουμε.

Δεύτερο:

Δεν είναι η έλλειψη σε επιστημονικό δυναμικό, σε ειδικευμένη εργασία ή η αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος να παράγει το απαραίτητο δυναμικό, όπως ισχυρίζονται.

Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν μπορούν να απορροφήσουν στην παραγωγή το δυναμικό που αποφοιτά από όλες τις βαθμίδες.

Το πρόβλημά τους δεν είναι γενικά η ποιότητα των αποφοίτων ή η έλλειψη ορισμένων ειδικοτήτων, αλλά ότι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την απασχόλησή τους. Είναι γνωστό ότι η υψηλότερη ανεργία είναι σε νέους και μάλιστα με ανώτερες σπουδές. Το πρόβλημά τους είναι ότι έχει αυξηθεί για πολλούς λόγους η τάση να θέλουν οι εργαζόμενοι τα παιδιά τους να αποκτήσουν όσο γίνεται ανώτερες γνώσεις και εφόδια.

Αλλά ένας νέος με γνώσεις και εφόδια έχει και άλλες απαιτήσεις, έχει και αυξημένες δυνατότητες και κριτήρια για τη ζωή. Είναι βόμβα για το σύστημα να έχουν ένα συσσωρευμένο πνευματικό προλεταριάτο και μάλιστα άνεργο ή υποαπασχολούμενο.

Τρίτο:

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, το ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει νέες και μεγάλες δυσκολίες στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, στη συσσώρευση κερδών. Είναι υποχρεωμένο να προχωράει σε συνεχείς προσαρμογές και αναδιαρθρώσεις που αρχίζουν από την κατάργηση της σταθερής και μόνιμης δουλιάς, τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και φτάνουν ως τις γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, όπου όλα υποτάσσονται στη συσσώρευση κερδών.

Στο έδαφος αυτών των εξελίξεων η λειτουργία της καπιταλιστικής επιχείρησης, η κίνηση γενικότερα του κεφαλαίου, το καπιταλιστικό σύστημα δε χρειάζεται παλλαϊκή, γενικευμένη μόρφωση και υψηλά ειδικευμένη εργατική δύναμη, αλλά ένα ορισμένο επίπεδο ειδίκευσης. Ενα περιορισμένο δυναμικό με υψηλή ειδίκευση ως μόνιμο προσωπικό και η μεγάλη μάζα ευέλικτη, προσαρμόσιμη. Η εργατική δύναμη πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στις διακυμάνσεις της κίνησης του κεφαλαίου και των κερδών, στην κυκλική του κρίση, στις συνέπειες του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Είναι εξελίξεις που συνδέονται με τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που έχει εξαντλήσει προ πολλού τα όποια προοδευτικά στοιχεία είχε στο αρχικό του στάδιο.

Οι καπιταλιστές, οι διάφοροι οργανισμοί τους, ΟΟΣΑ, ΕΕ, τα κόμματά τους ισχυρίζονται ότι η Παιδεία είναι καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη και την πρόοδο και ότι σήμερα πρέπει να προσαρμοστεί στις σύγχρονες αλλαγές και εξελίξεις και ότι εδώ βρίσκεται η λύση του προβλήματος.

Είναι χοντροκομμένο ψέμα, είναι πλήρης αποπροσανατολισμός και καλύπτουν τις βαθιά αντιδραστικές τους επιδιώξεις.

Διαστρεβλώνουν την αλήθεια.

Πού είναι η αλήθεια και το πραγματικό πρόβλημα.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, έναν κλάδο για να δούμε την ουσία του προβλήματος.

Στον κλάδο των κατασκευών έχει τόσο πολύ προχωρήσει η παραγωγικότητα της εργασίας (τεχνικές γνώσεις, μέσα, υλικά, επιστημονικό δυναμικό, κλπ, κλπ.), που αν αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές του δυνατότητες μπορεί να κατασκευάζει σε μαζική κλίμακα σύγχρονες, υγιεινές, πιο ασφαλείς κατοικίες, πιο φτηνές, καθώς και πολλά έργα υποδομής, με σεβασμό στο περιβάλλον, κλπ.

Μια τέτοια ανάπτυξη απαιτεί πολύ περισσότερους μηχανικούς, ειδικούς σε πολλές κατηγορίες, ειδικευμένο εργατοτεχνικό προσωπικό, ανάπτυξη της έρευνας, περισσότερα πανεπιστήμια, ανεβασμένο μορφωτικό επίπεδο, πολλές σχολές, κλπ.

Τι συμβαίνει στην πράξη.

Δεν αξιοποιούνται αυτές οι δυνατότητες, παραμένει άνεργο αρκετό δυναμικό και ανάμεσά τους και πολλοί μηχανικοί, θεωρείται πρόβλημα η μαζική παραγωγή επιστημονικού δυναμικού, οι κατασκευές πανάκριβες, πληρώνει πολλά ο εργαζόμενος για έργα υποδομής, το περιβάλλον λεηλατείται, πολλά ατυχήματα, άγρια εκμετάλλευση, κλπ.

Τι φταίει. Φταίει το ότι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από την παραγωγή τσιμέντου και άλλων υλικών και μηχανημάτων ως τις κατασκευαστικές εταιρείες είναι στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων, ότι ο κλάδος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια, ότι τα μονοπώλια σκοτώνονται ποιος θα φάει το άλλο, ποιος θα έχει τη μερίδα του λέοντος. Ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και μόνο στο βαθμό αυτό ενδιαφέρονται για τις τεχνικές εξελίξεις και την έρευνα.

Αυτές ακριβώς οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας σήμερα εμποδίζουν την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του κλάδου προς όφελος όλης της κοινωνίας, επομένως και την εξέλιξη της επιστήμης, την άνοδο της μορφωτικής και επιστημονικής στάθμης της εργατικής δύναμης, την αύξηση της εργατικής δύναμης στον κλάδο. Στα ίδια συμπεράσματα θα καταλήξουμε όποιον κλάδο παραγωγής κι αν εξετάσουμε από αυτή τη σκοπιά. Για παράδειγμα, αν αναπτυχθούν ελεύθερα οι δυνατότητες που έχει κατακτήσει η ιατρική και φαρμακευτική επιστήμη, με βάση τις λαϊκές ανάγκες, είναι βέβαιο ότι το σημερινό επιστημονικό δυναμικό δε φτάνει. Μόνο αν καλυφθούν οι ανάγκες σε γιατρούς εργασίας, σχολιάτρους χρειάζονται χιλιάδες θέσεις. Σήμερα και η ανεργία στους γιατρούς μεγαλώνει και ειδικότητες σαν τις παραπάνω δεν υπάρχουν και ο κόσμος υποφέρει, δεν υπάρχει φροντίδα για την υγεία του πληθυσμού και πανάκριβα πληρώνονται υπηρεσίες και φάρμακα και εδώ οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια εμποδίζουν τις προοδευτικές εξελίξεις.

Εδώ βρίσκεται η βαθύτερη αιτία της κρίσης, που δε διορθώνεται με τίποτα, παρά μόνο με την πάλη για την κατάργηση αυτών των καπιταλιστικών σχέσεων.

Εχει πέρα για πέρα δίκιο το ΚΚΕ όταν διαπιστώνει: «Στον τομέα της Παιδείας εκδηλώνονται όλες οι αντιθέσεις και αντιφάσεις που είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα. Από τη μια πλευρά το καπιταλιστικό σύστημα ωθεί στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, στην ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, άρα ωθεί και προς την άνοδο του πολιτιστικο-τεχνικού επιπέδου των εργαζομένων σε σχέση με το παρελθόν. Από την άλλη, όμως, λειτουργεί ανασταλτικά σε όλα τα παραπάνω όσο ανεβαίνει η παραγωγικότητα της εργασίας, ως αποτέλεσμα των παραπάνω εξελίξεων, τόσο ανεβαίνει ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η τάση είναι να αυξάνεται ο συνολικός εργάσιμος χρόνος, να πέφτουν σχετικά και απόλυτα τα εισοδήματα, να ανεβαίνει η ανεργία και η ετεροαπασχόληση, επίσης η μερική απασχόληση ανάμεσα και στο υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Οσο ανεβαίνει η παραγωγικότητα ως αποτέλεσμα και της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, τόσο προωθούνται οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και γενικότερα ο απλήρωτος χρόνος. Ενώ από τη μια μεριά η σημασία της μόρφωσης, της επαγγελματικής και επιστημονικής ειδίκευσης μεγαλώνει, ενώ δηλαδή δυναμώνει η αντικειμενική τάση για όλο και περισσότερα μορφωτικά εφόδια των νέων ανθρώπων, από την άλλη το καπιταλιστικό σύστημα δίνει βάρος στην εφήμερη, ευέλικτη και συνεχώς επαναλαμβανόμενη κατάρτιση για μια εργατική δύναμη με δεξιότητες, για μια εφήμερη απασχόληση» (Από την απόφαση της ΚΕ για την καμπάνια για τα προβλήματα της Παιδείας).

Πώς επιχειρεί το καπιταλιστικό σύστημα να ξεπεράσει αυτές τις αντιφάσεις και την κρίση στο χώρο της Παιδείας; Με μέτρα βαθιά αντιδραστικά, κάνοντας ταυτόχρονα την κρίση πιο μεγάλη. Δεν μπορούν διαφορετικά.

-- Υποβαθμίζει την ανώτατη εκπαίδευση αυξάνοντας τους φραγμούς για τους πολλούς και εξασφαλίζει τη δυνατότητα ολοκληρωμένων σπουδών με μεταπτυχιακά και άλλες δυνατότητες μόνο σε μια ελίτ. Ταυτόχρονα, απαιτεί να υποτάξει την έρευνα στα κέρδη μπαίνοντας στα πανεπιστήμια. Τζάμπα έρευνα χωρίς να πληρώνει. Αντε το πολύ καμιά χορηγία.

-- Αυξάνει τους φραγμούς στη μέση εκπαίδευση για τα παιδιά των εργαζομένων με αλλεπάλληλα μέτρα (πρόωρο προσανατολισμό σε μια υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση, σε μεγάλο βαθμό ιδιωτική, αποκέντρωση και κατηγοριοποίηση σχολείων, κατάργηση του ενιαίου προγράμματος, καθιέρωση ευέλικτων ζωνών, διαφοροποιημένα προγράμματα, σύνδεση με ιδιώτες).

-- Εντονη παρέμβαση στο περιεχόμενο των σπουδών με αλλαγές στα βιβλία και στις μεθόδους διδασκαλίας, με στόχο τη χειραγώγηση συνειδήσεων και την υποκατάσταση της ολοκληρωμένης μόρφωσης με δεξιότητες, πληροφορίες, κλπ., ό,τι δηλαδή χρειάζεται για ένα ευέλικτο, προσαρμόσιμο, υποταγμένο εργατικό δυναμικό, ικανό να παράγει κέρδη, αλλά υπάκουο, υποταγμένο, να μη χαλάει την ησυχία της αστικής τάξης.

-- Αλλάζουν τις εργασιακές σχέσεις και στο εκπαιδευτικό δυναμικό, κρατούν χαμηλά τις αποδοχές και το επίπεδο εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσής του.

-- Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές βλέπουν το χώρο της Παιδείας λόγω του ενδιαφέροντος που υπάρχει, της υψηλής ζήτησης, όπως λένε, ως χώρο κερδοσκοπίας και απλώνουν τα πλοκάμια τους παντού.

Το ΚΚΕ με τις προτάσεις του δίνει ολοκληρωμένη απάντηση. Σε διπλανή στήλη (σελίδα 10 του σημερινού «Ριζοσπάστη») δίνουμε επιγραμματικά τη λογική των βασικών του προτάσεων, όπως έχουν διατυπωθεί σε κομματικά ντοκουμέντα.

Συνοψίζοντας

Η κινητοποίηση όλου του Κομματικού και Κνίτικου δυναμικού, εξοπλισμένου με τις βασικές θέσεις και προτάσεις του Κόμματος, είναι σήμερα όχι μια στενή κομματική ανάγκη και καθήκον. Είναι υποχρέωση και ευθύνη του Κόμματος και κάθε μέλους του ξεχωριστά να υπερασπιστεί με συνέπεια ένα ζωτικό δικαίωμα της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Είναι υποχρέωση και ευθύνη να ηγηθεί του αγώνα του λαού για το δικαίωμα των παιδιών του σε ένα καλύτερο μέλλον.

Είναι υποχρέωση και ευθύνη να ανταποκριθεί με συνέπεια στο ρόλο του ως πρωτοπορίας του λαού στον αγώνα κατά της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού, για έναν καλύτερο κόσμο. Για τη λαϊκή εξουσία.