Η Μαρία Γκράτσια επαναλάμβανε στους ανακριτές με προσποιητά αδιάφορο τόνο: «Αυτό, πιθανόν, εξαιτίας του πατέρα μου. Αλλά εγώ δεν έχω εδώ καμιά σχέση. Αλλωστε δεν τον έχω δει από καιρό». Μα τότε ποιος αν όχι ο πατέρας της, Λίτσο Τζέλι, «επίτιμος διδάσκαλος» της μασονικής στοάς «Προπαγάνδα-2», με το μεγαλύτερο κύρος μέσα στις 500 στοές της «μεγάλης Ανατολής» της Ιταλίας, μπορούσε να στείλει στη Ρώμη τα χαρτιά που βρέθηκαν στη σενιόρα;

Η αστυνομία είχε προειδοποιηθεί δημόσια. Είκοσι τέσσερις ώρες, πριν την άφιξη της Μαρίας Γκράτσια το ιταλικό πρακτορείο «Ρεπούμπλικα» μετέδωσε μια πολύ ενδεικτική είδηση: «Φτάνει ένα αεροπλάνο, γεμάτο... Το στέλνει ο κάτι παραπάνω από αξιοσέβαστος τέκτων: ο τέκτων του εκβιασμού. Το αεροπλάνο θα φέρει κρατικά ντοκουμέντα, υπηρεσιακά έγγραφα, πλαστούς καταλόγους μελών της στοάς». Κάποιος, κοντινός του αρχηγού της στοάς «Π-2», προειδοποιούσε με ανοιχτό κείμενο για τον ερχομό του «ταχυδρόμου» τον Τζέλι, ο οποίος κρυβόταν από τη δικαστική δίωξη στη μακρινή Αμερική, απ' όπου, αλλάζοντας αεροπλάνα είχε καταφθάσει και η Μαρία Γκράτσια.

Τι περιείχαν τα κατασχεμένα πακέτα; Ολα για τα οποία προειδοποιούσε το τηλεγραφικό πρακτορείο: μασονικά έγγραφα, μαζί και πλαστογραφημένα, με σκοπό τη δυσφήμιση των δικαστών που ερευνούσαν τις μασονικές υποθέσεις, απόρρητα ντοκουμέντα της λεγόμενης δημοσιονομικής φρουράς* της Ιταλίας, οι καθοδηγητές της οποίας ανήκαν στη στοά του Τζέλι και ταυτόχρονα έπαιρναν δώρα από τους πετρελαιοεμπόρους.

Το πιο ενδιαφέρον ήταν το δέμα που προοριζόταν για το Μάριο Τεντέσκι, διευθυντή του φασιστικού περιοδικού «Μποργκέζε». Ο Τεντέσκι είναι ένα από τα μέλη της στοάς «Π-2» (βιβλιάριο Νο 2127) και ο Τζέλι, όπως φαίνεται, υπολόγιζε ότι αυτός, έστω κι αν δε θα δημοσιεύσει το περιεχόμενο του πακέτου στο περιοδικό του, ωστόσο θα κάνει γνωστό σε ορισμένους τι κρατάει στα χέρια του. Στο πακέτο υπήρχαν φωτοαντίγραφα του αμερικανικού ντοκουμέντου «Εγχειρίδιο για τις μυστικές υπηρεσίες. Επιχειρήσεις σταθεροποίησης. Κατασκοπία».

Το «Εγχειρίδιο» καταρτίστηκε το 1970 με τη γενική επιμέλεια του στρατηγού Ουεστμόρλεντ, πρώην διοικητή των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και ύστερα αρχηγού των ενωμένων επιτελείων των ΗΠΑ. Το περιεχόμενό του δεν ήταν εντελώς άγνωστο στο κοινό. Περικοπές από τις οδηγίες του Ουεστμόρλεντ παραθέτονταν στον αμερικανικό, γαλλικό, ισπανικό και ιταλικό Τύπο. Κάθε φορά, όμως, οι Αμερικανοί εκπρόσωποι διέψευδαν έντονα τη γνησιότητα αυτού του «εγχειριδίου».

Ολα αυτά, αναμφίβολα, τα γνώριζε και ο Τζέλι. Γιατί όμως διεκπεραίωσε αυτό το υλικό στη Ρώμη; Η γλώσσα των μασόνων (όπως και της μαφίας) είναι πολύ συνθηματική. Η χειρονομία του Τζέλι ερμηνευόταν σαν προειδοποίηση προς τους Αμερικανούς: «Λέτε ότι τα υλικά δεν είναι γνήσια, εγώ όμως μπορώ να επιβεβαιώσω το αντίθετο και να προσθέσω κάτι και από τη δική μου εμπειρία».

Αυτό το «κάτι», όπως φαίνεται, ήταν βαρυσήμαντο. Τον Τζέλι τον βοήθησαν να φύγει από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, όπου δεν αισθανόταν πια άνετα, στην Ονδούρα, χώρα όπου δεν εφαρμόζεται η έκδοση των εγκληματιών σε άλλο κράτος και όπου η ΣΙΑ έχει πολύ ισχυρές θέσεις. Για τον ίδιο τον Τζέλι και για το τι περίπου μπορούσε να βγάλει από τα μυστικά αρχεία της στοάς του, που τα πήρε μαζί του πέρα από τον ωκεανό, θα μιλήσουμε αργότερα. Τώρα όμως θα σταθούμε στο «εγχειρίδιο σταθεροποίησης» του Ουστμόρλεντ για να καταλάβουμε ποιες αποκαλύψεις φοβούνται στην Ουάσιγκτον.

Σύμφωνα με τις οδηγίες, οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν το ρόλο «των μοναδικών κριτών του χαρακτήρα της φύσης των καθεστώτων που αξίζουν την αμερικανική βοήθεια». Αν όμως «οι φιλικές κυβερνήσεις δείχνουν αδυναμία ή ανικανότητα μπροστά στην κομμουνιστική εξέγερση, αν δεν εκφράζουν τα συμφέροντα σημαντικών στρωμάτων του πληθυσμού της χώρας, αν με τον υπερβολικό εθνικισμό τους απειλούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ», αυτή η βοήθεια διακόπτεται και τότε μπαίνει σε ισχύ το πρόγραμμα «σταθεροποίησης» με τα μέσα της αμερικανικής κατασκοπίας και των παραρτημάτων της.

Η ιησουίτικη γλώσσα μερικών διατυπώσεων δεν είναι σε θέση να καλύψει την ουσία τους. Με την «κομμουνιστική εξέγερση» υπονοείται στην πραγματικότητα ο ερχομός στην εξουσία των αριστερών δυνάμεων ή απλώς η αύξηση της επιρροής τους. Με τα «σημαντικά στρώματα» εννοούνται πρώτ' απ' όλα οι φιλοατλαντικές δυνάμεις. Οταν όμως γίνεται λόγος για τον «υπερβολικό εθνικισμό», εννοούνται οι αρκετά σημαντικές αστικές δυνάμεις και ομάδες που καθοδηγούνται από τα εθνικά συμφέροντα και αρνούνται να παίξουν το ρόλο των υπάκουων εκτελεστών της θέλησης των ισχυρών αμερικανικών εταιριών.

Κι αν οι ΗΠΑ διαπιστώνουν ξαφνικά ότι οι σύμμαχοί τους εκτρέπονται από τους καθορισμένους κανόνες; Τότε η Ουάσιγκτον προβάλλει το δικαίωμά της να πετύχει την «αλλαγή των δομών», να φέρει δηλαδή στην εξουσία τις υπάκουες σ' αυτή παρατάξεις, ν' αλλάξει το κρατικό σύστημα στις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ.

Με ποιο τρόπο; Οι συντάκτες του «εγχειριδίου» δεν αποκλείουν και την άμεση επέμβαση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Αυτοί όμως προτιμούν, φυσικά, τις μυστικές επιχειρήσεις. Για τη «σταθεροποίηση», λέγεται στο «εγχειρίδιο», οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πρώτ' απ' όλα «πρέπει να είναι σε θέση να διεξάγουν ειδικές επιχειρήσεις, οι οποίες θα μπορούν να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι υπάρχει κίνδυνος που επιβάλλεται επιτακτικά να απομακρυνθεί. Για το σκοπό αυτό οι μυστικές υπηρεσίες πρέπει να εξασφαλίσουν τη διείσδυση στα υπονομευτικά ρεύματα ειδικών πρακτόρων, οι οποίοι θα έχουν εντολή να συγκροτήσουν ομάδες κρούσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της εξέγερσης. Οι ομάδες αυτές υπό τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις. Στην περίπτωση αυτή η χρησιμοποίηση των ακροαριστερών οργανώσεων μπορεί να οδηγήσει στο ζητούμενο στόχο».

Στο υπηρεσιακό ύφος αυτών των τρομερών οδηγιών για την υποδαύλιση των ταραχών φαίνονται οι κανόνες του αμερικανικού παιχνιδιού, τους οποίους ήθελε να υπενθυμίσει ο επικεφαλής της μασονικής στοάς «Π-2» Τζέλι, μέτοχος αυτής της άγριας δραστηριότητας.

Οι οδηγίες του Ουεστμόρλεντ, εξυπακούεται, δεν εμφανίστηκαν στο κενό. Γενίκευαν το τι γινόταν κιόλας από πολλά χρόνια μέσω της ΣΙΑ, της στρατιωτικής κατασκοπίας και άλλων μυστικών καναλιών. Ανέπτυσσαν και ενσάρκωναν τους προσανατολισμούς που είχαν υιοθετηθεί ακόμα επί κυβέρνησης Χ. Τρούμαν. Στις 10 του Φλεβάρη και 8 του Μάρτη 1948, εγκρίθηκαν οι εκθέσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) των ΗΠΑ, οι οποίες εξηγούν γιατί η Ιταλία και οι άλλες μεσογειακές χώρες έγιναν ζώνη της ιδιαίτερα δραστήριας αμερικανικής ανάμειξης και των ενεργειών «σταθεροποίησης» - πραξικοπημάτων, ανατροπών και άλλων ενεργειών των «ριζοσπαστικών στοιχείων».

Οι εκθέσεις του ΣΕΑ συντάχτηκαν στις παραμονές των πρώτων μεταπολεμικών εκλογών στην Ιταλία. Η αμερικανική κυβέρνηση φοβόταν θανάσιμα ότι τα αριστερά κόμματα, που αποτελούσαν το σκελετό των δυνάμεων, οι οποίες είχαν συντρίψει το καθεστώς του Μουσολίνι, μπορούν να έρθουν στην εξουσία στην Ιταλία. Για την εξαγορά των εκλογέων, της ενίσχυσης των θέσεων των αντικομμουνιστικών κομμάτων είχαν ριχτεί εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Κάτω από την πίεση των ΗΠΑ οι υπουργοί κομμουνιστές απομακρύνθηκαν το 1947 από την κυβέρνηση. Τότε ο φασίστας μπράβος Παλάντε τραυμάτισε βαριά τον Παλμίρο Τολιάτι. Οι εκθέσεις του ΣΕΑ δείχνουν το διπλό προσανατολισμό των αμερικανικών σχεδίων ενάντια στις αριστερές δυνάμεις και την εθνική ανεξαρτησία.

Ας προστρέξουμε, ωστόσο, στις πρώτες πηγές - σ' αυτή τη διακήρυξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που και έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα απόρρητης φύλαξής της προξενεί κατάπληξη με τον ανοιχτό κυνισμό της.

«Κύριος σκοπός των ΗΠΑ σ' ό,τι αφορά την Ιταλία, αναφέρεται στο ντοκουμέντο του ΣΕΑ με Νο ΝΣΤσ 1/2 από 10 Φλεβάρη 1948, είναι η δημιουργία και η υποστήριξη σ' αυτή τη χώρα - κλειδί των συνθηκών που είναι ευνοϊκές για την εθνική μας ασφάλεια. Η ασφάλεια ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής θα απειλούνταν αν η Σοβιετική Ενωση πετύχει στις προσπάθειες να θέσει υπό τον έλεγχό της οποιαδήποτε από τις ακόλουθες χώρες: Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία και Ιράν».

Θυμίζουμε ότι στην αργκό της Ουάσιγκτον το «θέσιμο υπό τον έλεγχο» της Σοβιετικής Ενωσης ισοδυναμούσε με τον ερχομό στην εξουσία των αριστερών δυνάμεων με νόμιμο, κοινοβουλευτικό δρόμο. Ας θυμηθούμε και κάτι άλλο: ο χρόνος δημοσίευσης της διακήρυξης συμπίπτει με την περίοδο ανακήρυξης του λεγόμενου «δόγματος Τρούμαν» και της «ατομικής διπλωματίας», όταν οι ΗΠΑ έλπιζαν να διατηρήσουν το μονοπώλιο του ατομικού όπλου και κατάρτιζαν σχέδια καταστροφής των μεγαλύτερων σοβιετικών πόλεων. Η αναφορά στη «σοβιετική απειλή» χρησίμευε μόνο σαν κάλυμμα των επιθετικών τους σχεδίων. Εξάλλου αυτό φαίνεται καθαρά και από τη συνέχεια των ντοκουμέντων.

«Η θέση της Ιταλίας στη Μεσόγειο της επιτρέπει να ελέγχει τις συγκοινωνίες με τη Μέση Ανατολή. Η χώρα συνορεύει με τα Βαλκάνια. Χρησιμοποιώντας τις βάσεις, που είναι εγκαταστημένες στην Ιταλία, η χώρα, στην οποία ανήκουν (διάβασε: ΗΠΑ - Λ.Ζ.), θα μπορούσε να ελέγχει την κίνηση των μεταφορών στο δρόμο μεταξύ Γιβραλτάρ και διώρυγας του Σουέζ, καθώς και να ασκεί πίεση από τον αέρα σε οποιοδήποτε σημείο των Βαλκανίων και των γειτονικών περιοχών».

Για την επίτευξη αυτών των στόχων, λέγεται παρακάτω, οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες «να χρησιμοποιήσουν πλήρως την πολιτική, οικονομική, αν χρειαστεί, και τη στρατιωτική τους ισχύ».

Στο ντοκουμέντο του ΣΕΑ από 8 Μάρτη 1948 (ΝΣΤσ 1/3) εξετάζονταν τα μέτρα που θα μπορούσαν να λάβουν οι ΗΠΑ «σε περίπτωση που οι κομμουνιστές θα κατορθώσουν να ελέγχουν με νόμιμα μέσα την ιταλική κυβέρνηση». Σε τέτοιες συνθήκες προβλεπόταν «η μερική επιστράτευση των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, μαζί και η εισαγωγή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας σαν καθαρής διαδήλωσης της αποφασιστικότητας να αντισταθούν στην κομμουνιστική επίθεση και να υπερασπίσουν την εθνική ασφάλεια».

Οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν «να παρέχουν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην ιταλική αντικομμουνιστική παράνομη δράση». Παράλληλα «οι διαβεβαιώσεις για σταθερή αμερικανική υποστήριξη μπορούσαν να ενθαρρύνουν τα μη κομμουνιστικά στοιχεία στην Ιταλία να καταβάλουν ύστατη ενεργητική προσπάθεια, ακόμα και με τον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου, ώστε να εμποδίσουν τη στερέωση του κομμουνιστικού ελέγχου». Οι ΗΠΑ σχεδίαζαν την άμεση κατάληψη της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Στα νησιά σκαρώνονταν ομάδες κουίσλιγκ, έτοιμες να κηρύξουν τον αποχωρισμό των νησιών από την Ιταλία και την ένωσή τους με τις ΗΠΑ σαν νέα πολιτεία. Στη Σικελία ηγετικό ρόλο στα χωριστικά σχέδια έπαιζε η μαφία, η οποία έλπιζε, αξιοποιώντας τα, να αποκομίσει κέρδη από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών στις ΗΠΑ και από άλλες απαγορευμένες πράξεις. Εδώ που τα λέμε, η ΣΙΑ χρησιμοποιεί και σήμερα για τα συμφέροντά της τις χωριστικές τάσεις σε μια ολόκληρη σειρά από χώρες.

Αξιολογώντας το ντοκουμέντο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, το ιταλικό περιοδικό «Εσπρέσο» συμπέραινε την άνοιξη του 1978: «Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ επιδίωκαν τον εμφύλιο πόλεμο και την εγκαθίδρυση δεξιάς δικτατορίας».