Στις 9 Αυγούστου 1945, τρεις μέρες μετά τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ολοκληρώνουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους με τη ρίψη της δεύτερης ατομικής βόμβας στην ιαπωνική πόλη Ναγκασάκι. Από την έκρηξη, χάνουν τη ζωή τους πάνω από 75.000 άνθρωποι. Οι νεκροί αυτοί προστέθηκαν στους 140.000 νεκρούς και τραυματίες της Χιροσίμα. Η βόμβα που ρίχτηκε στο Ναγκασάκι είχε την ίδια ισχύ με την προηγούμενη της Χιροσίμα και ισοδυναμούσε με 20.000 τόνους τρινιτροτολουόλης (ΤΝΤ).

Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. Η λευχαιμία και ο καρκίνος του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και τους στήθους θα εξοντώσουν χιλιάδες Ιάπωνες. Πάνω από 300.000 είναι τα καταγραμμένα θύματα της ραδιενέργειας στις δυο αυτές πόλεις, πολλοί από τους οποίους θα πεθάνουν, όχι από φυσική αιτία, αλλά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας. Η χρήση των ατομικών βομβών δεν υπαγορεύτηκε από στρατιωτική ανάγκη, όπως προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Πρόεδρος Τρούμαν. Η ηγεσία της Ιαπωνίας είχε ήδη συνθηκολογήσει και απέμενε το τυπικό της παράδοσης.

Οι κυρίαρχοι κύκλοι των ΗΠΑ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το προσωρινό μονοπώλιο στον πυρηνικό οπλισμό και να το χρησιμοποιήσουν για να εκφοβίσουν τους λαούς, που, μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, ζητούσαν την ελευθερία τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τα χρόνια μετά τον πόλεμο, χαρακτηριζόταν από την «ατομική διπλωματία», έναν όρο που παρέπεμπε στους ωμούς εκβιασμούς των Αμερικανών σε βάρος φίλων και εχθρών με την απειλή χρήσης της ατομικής βόμβας. Εφαρμόζοντας την «ατομική διπλωματία», οι ΗΠΑ απέρριπταν συστηματικά όλες τις προτάσεις που διατύπωνε η Σοβιετική Ενωση για την απαγόρευση χρήσης της ατομικής βόμβας, το σταμάτημα της παραγωγής της και την καταστροφή των αποθεμάτων των πυρηνικών όπλων.

Η δημιουργία, από τη Σοβιετική Ενωση, ατομικών βομβών το 1949, και υδρογονικών το 1953, καθώς και των διηπειρωτικών πυραύλων αργότερα, οδήγησαν την «ατομική διπλωματία» σε χρεοκοπία.